Posts
Robert Gibbs en 'the professional left'
>> Monday, August 16, 2010
Een van de eerste dingen die opvallen als je de politiek in Amerika volgt is het fanatisme en extremisme van rechts en de timide en bescheiden houding van links. “Amerika is een conservatief land”, zeggen commentatoren dan altijd. Afgelopen week werd weer duidelijk dat links dit voor een deel aan zichzelf te wijten heeft.
Tijdens een persconferentie liet de woordvoerder van het Witte Huis, Robert Gibbs, zich ontvallen dat links - Gibbs had over the professional left - veel te kritisch is over Obama. Het blijkt dat de regering Obama maar moeilijk kan begrijpen dat hun eigen mensen zo kritisch kunnen zijn. De professional left stelt namelijk onredelijke eisen. Volgens Gibbs zijn ze pas tevreden als een vorm van Canadese gezondheidszorg wordt ingevoerd en als Pentagon is afgeschaft.
Commentaar van een Amerikaanse blogger: dank u wel mr. Gibbs, dankzij U hebben we de verkiezingen in 2012 verloren. De vorige keren dat dat gebeurde werd Ronald Reagan gekozen, en de keer daarvoor Nixon. De linkse kiezer die op deze manier geschoffeerd wordt, blijft dan namelijk gewoon thuis. Het is gebruikelijk dat Democratische presidenten zo veel mogelijk afstand nemen van hun linkse aanhang. Er is zelfs een naam voor dit soort gelegenheden: het is een Sister Souljah moment, genoemd naar het afstand nemen door president Clinton van de activistische linkse hip hop zangeres Sister Souljah.
Typerend voor deze houding is het onbegrip voor de betekenis van de eigen basis die men heeft. De volgende dag werd Gibbs gevraagd of hij bij zijn standpunt bleef en of hij niet bang was dat links nu niet meer gemotiveerd zou zijn om te gaan stemmen, was zijn antwoord:
Een voorproef voor wat er kan gebeuren bij de tussentijdse verkiezingen in november, waren de extra verkiezingen in januari om de zetel van de overleden senator Ted Kennedy op te vullen. Iedereen verwachtte dat Democraat Martha Coakley, deze zou winnen, maar het werd de Republikein Scott Brown. Door rechtse commentatoren werd dit natuurlijk geïnterpreteerd als een referendum over Obama. Maar het is veel waarschijnlijker dat het een gevolg was van de slechte en ongeïnspireerde campagne van de Democraten: hoe anders konden zij de zetel van een van de meest linkse senatoren verliezen aan een rechtse Playboy?
De ster van Obama is aan het verbleken. Hij blijkt helemaal niet de grote hervormer te zijn die iedereen had verwacht, integendeel. Obama is een voorzichtige politicus, die het compromis zoekt met zijn tegenstanders. Hij werkt samen met Wall Street om de bankencrisis op te lossen. Er is niet een falende bestuurder afgezet uit deze wereld, zoals wel gebeurde met bestuurders uit de auto-industrie, toen deze overeind gehouden moest worden tijdens het hoogte punt van de crisis. En dat terwijl er genoeg aanleiding is om dit geboefte in maatpak aan te pakken zoals steeds meer duidelijk wordt. Ook op het gebied van de rechtsstaat stelt hij diep teleur door met zijn beleid van niet naar achteren maar naar voren kijken – er is niet één oorlogsmisdadiger uit de regering Bush vervolgd. Maar wat misschien nog wel erger is is dat hij de praktijken van zijn voorganger voortzet.
Ook heeft het economische team van Obama zich ernstig vergist in de diepte van deze recessie. Nu, twee jaar later, is er nog steeds geen noemenswaardige groei van de economie en is nog steeds meer dan tien procent van de bevolking werkloos. De verwachte banengroei is uit gebleven doordat de stimulering van de economie, met 787 miljard dollar, te weinig effect heeft gehad. Cristana Roemer (Chair of the Council of Economic Advisers) die een groter bedrag had voorgesteld (1.2 tot 1.4 biljoen) heeft ontslag genomen. Daar moet dan wel bij vermeld worden dat de 787 miljard Dollar een compromis was met Republikeinen en conservatieve Democraten in het congres. Maar de kiezer let niet op dat soort kleinigheden.
Er is dus alle reden voor de professional left om kritiek te hebben op deze regering. Het team van Obama wordt bemand door centristen. Neem Robert Gibbs zelf. Die nam in 2004 deel aan de campagne van John Kerry tot hij ontslag nam en woordvoerder werd van de obscure groep Americans for Jobs, Health Care and Progressive Values. Deze groep had maar een doel: het neerhalen van Howard Dean, de enige kandidaat die (toen) tegen de Irak-oorlog was. De campagne van Dean onderscheidde zich van de anderen door de inventieve manier waarop het internet werd gebruikt. Dit is de advertentie waarmee Dean werd aangevallen:
En met deze beelden, bekend als "de schreeuw van Dean" - uitgebreid getoont op TV - werd hem de das omgedaan:
Democraten bestrijden hun eigen mensen, en het is ze ook in dit geval gelukt. Uiteindelijk werd John Kerry, die wel voorstander van de oorlog in Irak was, gekozen tot kandidaat, en we weten nu hoe dat is afgelopen. Maar wat natuurlijk nog het meest vreemde is aan dit verhaal is dat men de eigen mensen aanvalt, alsof er geen reden zou zijn om de de volledig doorgedraaide en absurde kritiek van rechts aan te vallen. Het is zoals de conservatieve David Frum zegt: More proof of my longtime thesis, Republican politicians fear the GOP base; Democratic politicians hate the Democratic base.”
Gelijktijdig gepost op GeenCommentaar
Read more...
Tijdens een persconferentie liet de woordvoerder van het Witte Huis, Robert Gibbs, zich ontvallen dat links - Gibbs had over the professional left - veel te kritisch is over Obama. Het blijkt dat de regering Obama maar moeilijk kan begrijpen dat hun eigen mensen zo kritisch kunnen zijn. De professional left stelt namelijk onredelijke eisen. Volgens Gibbs zijn ze pas tevreden als een vorm van Canadese gezondheidszorg wordt ingevoerd en als Pentagon is afgeschaft.
“I hear these people saying he’s like George Bush. Those people ought to be drug tested,” Gibbs said. “I mean, it’s crazy.”
The press secretary dismissed the “professional left” in terms very similar to those used by their opponents on the ideological right, saying, “They will be satisfied when we have Canadian healthcare and we’ve eliminated the Pentagon. That’s not reality.”
Commentaar van een Amerikaanse blogger: dank u wel mr. Gibbs, dankzij U hebben we de verkiezingen in 2012 verloren. De vorige keren dat dat gebeurde werd Ronald Reagan gekozen, en de keer daarvoor Nixon. De linkse kiezer die op deze manier geschoffeerd wordt, blijft dan namelijk gewoon thuis. Het is gebruikelijk dat Democratische presidenten zo veel mogelijk afstand nemen van hun linkse aanhang. Er is zelfs een naam voor dit soort gelegenheden: het is een Sister Souljah moment, genoemd naar het afstand nemen door president Clinton van de activistische linkse hip hop zangeres Sister Souljah.
Typerend voor deze houding is het onbegrip voor de betekenis van de eigen basis die men heeft. De volgende dag werd Gibbs gevraagd of hij bij zijn standpunt bleef en of hij niet bang was dat links nu niet meer gemotiveerd zou zijn om te gaan stemmen, was zijn antwoord:
"I don't think [liberal voters won't show up]," he said, "because I think what's at stake in November is too important to do that."
Een voorproef voor wat er kan gebeuren bij de tussentijdse verkiezingen in november, waren de extra verkiezingen in januari om de zetel van de overleden senator Ted Kennedy op te vullen. Iedereen verwachtte dat Democraat Martha Coakley, deze zou winnen, maar het werd de Republikein Scott Brown. Door rechtse commentatoren werd dit natuurlijk geïnterpreteerd als een referendum over Obama. Maar het is veel waarschijnlijker dat het een gevolg was van de slechte en ongeïnspireerde campagne van de Democraten: hoe anders konden zij de zetel van een van de meest linkse senatoren verliezen aan een rechtse Playboy?
De ster van Obama is aan het verbleken. Hij blijkt helemaal niet de grote hervormer te zijn die iedereen had verwacht, integendeel. Obama is een voorzichtige politicus, die het compromis zoekt met zijn tegenstanders. Hij werkt samen met Wall Street om de bankencrisis op te lossen. Er is niet een falende bestuurder afgezet uit deze wereld, zoals wel gebeurde met bestuurders uit de auto-industrie, toen deze overeind gehouden moest worden tijdens het hoogte punt van de crisis. En dat terwijl er genoeg aanleiding is om dit geboefte in maatpak aan te pakken zoals steeds meer duidelijk wordt. Ook op het gebied van de rechtsstaat stelt hij diep teleur door met zijn beleid van niet naar achteren maar naar voren kijken – er is niet één oorlogsmisdadiger uit de regering Bush vervolgd. Maar wat misschien nog wel erger is is dat hij de praktijken van zijn voorganger voortzet.
Ook heeft het economische team van Obama zich ernstig vergist in de diepte van deze recessie. Nu, twee jaar later, is er nog steeds geen noemenswaardige groei van de economie en is nog steeds meer dan tien procent van de bevolking werkloos. De verwachte banengroei is uit gebleven doordat de stimulering van de economie, met 787 miljard dollar, te weinig effect heeft gehad. Cristana Roemer (Chair of the Council of Economic Advisers) die een groter bedrag had voorgesteld (1.2 tot 1.4 biljoen) heeft ontslag genomen. Daar moet dan wel bij vermeld worden dat de 787 miljard Dollar een compromis was met Republikeinen en conservatieve Democraten in het congres. Maar de kiezer let niet op dat soort kleinigheden.
Er is dus alle reden voor de professional left om kritiek te hebben op deze regering. Het team van Obama wordt bemand door centristen. Neem Robert Gibbs zelf. Die nam in 2004 deel aan de campagne van John Kerry tot hij ontslag nam en woordvoerder werd van de obscure groep Americans for Jobs, Health Care and Progressive Values. Deze groep had maar een doel: het neerhalen van Howard Dean, de enige kandidaat die (toen) tegen de Irak-oorlog was. De campagne van Dean onderscheidde zich van de anderen door de inventieve manier waarop het internet werd gebruikt. Dit is de advertentie waarmee Dean werd aangevallen:
En met deze beelden, bekend als "de schreeuw van Dean" - uitgebreid getoont op TV - werd hem de das omgedaan:
Democraten bestrijden hun eigen mensen, en het is ze ook in dit geval gelukt. Uiteindelijk werd John Kerry, die wel voorstander van de oorlog in Irak was, gekozen tot kandidaat, en we weten nu hoe dat is afgelopen. Maar wat natuurlijk nog het meest vreemde is aan dit verhaal is dat men de eigen mensen aanvalt, alsof er geen reden zou zijn om de de volledig doorgedraaide en absurde kritiek van rechts aan te vallen. Het is zoals de conservatieve David Frum zegt: More proof of my longtime thesis, Republican politicians fear the GOP base; Democratic politicians hate the Democratic base.”
Gelijktijdig gepost op GeenCommentaar
