Links en rechts, deel 6: Vrijheid, gelijkheid en gemeenschap

Afbeelding: Vrijheid, gelijkheid en broederschap. (bron: Thermidorimage)

Als iedereen het altijd met elkaar eens zou zijn was politiek overbodig. Alleen in een totalitaire staat is er eenheid. Meningsverschillen over wat waar of onwaar is en wat goed of fout is, zijn onvermijdelijk in de politiek. Verdeeldheid is daarom altijd onderdeel van elke goed functionerende democratie. Maar meningsverschillen die ontstaan omdat we elkaars taal niet begrijpen, zijn onnodig polariserend. Daarom is het belangrijk de betekenis van de woorden die we gebruiken goed duidelijk is.

Ik bespreek vandaag drie begrippen die centraal staan in de strijd tussen links en rechts: vrijheid, gelijkheid en gemeenschap. Inderdaad: dit zijn de begrippen die we ook kennen van de Franse Revolutie: liberté, égalité et fraternité. Ik zal laten zien dat deze begrippen voor links en rechts een andere betekenis hebben.

Het links-rechts-argument

Het politieke argument van rechts tegen links gaat in grote lijnen als volgt:
Links wil meer gelijkheid. Volgens rechts, dat denkt een realistisch beeld te hebben van de menselijke natuur, is dat onmogelijk. [Het] gelijkheidsidee botst voortdurend met de realiteit’. Mensen zijn altijd uit op eigen voordeel en bovendien is ‘de ene mens … nu eenmaal slimmer dan de andere’. Omdat links, Gutmensch die zij nu eenmaal is, een onstuitbare drang heeft de wereld te ‘verbeteren’ kan zij alleen ‘alle mensen gelijk […] maken onder dwang [door] repressie en nivellering. Als links de kans krijgt gebruikt zij daarvoor de macht van de staat. Waar dit toe leidt is bekend: Stalin, Mao, Pol Pot en Kim Jong-un. Daarom moet de (macht van de) staat ingeperkt worden.

Gelijkheid

Op dit ‘links-rechts-argument’ is veel aan te merken maar ik beperk me tot de meest opvallende fout: twee betekenissen van het begrip ‘gelijk’ worden met elkaar verward. De eerste betekenis kent iedereen: Stel, we vergelijken twee vrouwen met elkaar: Marie en Christine. In sommige aspecten zijn ze gelijk (lid van de soort homo sapiens, Française, vrouw, enz.) maar op de meeste andere punten verschillen ze van elkaar: Marie is blond, 40 jaar oud en 1.70 lang en (helaas) werkloos. Christine is 60 jaar oud, grijs, 1.80 lang en Christine heeft (gelukkig nog) wel een baan. De lijst van verschillen is natuurlijk oneindig lang maar het punt is duidelijk: Marie en Christine zijn ongelijk.

Dit is de meest gebruikte betekenis van ‘gelijk’. Deze is tegelijkertijd concreet en breed: op een oneindige lange lijst van kenmerken zijn mensen soms ‘gelijk’ maar meestal ‘ongelijk’. Ik noem deze vorm van gelijk ‘letterlijk-gelijk’.

De andere betekenis van ‘gelijk’ is voor het eerst verwoord door Descartes. Deze observeerde dat ieder mens, ongeacht ras of cultuur in staat is om Frans te leren, mits men dit van jongs af aan leert. Volgens Siep Stuurman is

de moderne gelijkheid een van de de meest centrale en krachtige ideeen van de Verlichting. De menselijke natuur wordt begrepen als een descriptief en normatief concept. Alle mensen hebben dezelfde basisbehoeften en capaciteiten en kunnen daarom gelijkelijk aanspraak maken op dezelfde elementaire rechten zoals leven, veiligheid, vrijheid en het streven naar geluk (’the pursuit of happiness’, zoals de amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring het formuleert). Er bestaat derhalve geen ‘natuurlijk gezag’van de ene groep mensen over de andere (p313).

Dit is dus niet hetzelfde als letterlijk-gelijk:

De moderne gelijkheid is een abstract concept. De menselijke natuur wordt erin opgevat als de harde kern die overblijft wanneer men van alle historisch gegroeide sociale conventies abstraheert (p254).

Dit is wat ik ‘abstract-gelijk’ noem. Het idee dat alle mensen in deze betekenis gelijk zijn, is een centraal thema van de Verlichting. Het was de inspiratie van vrouwen, arbeiders en slaven om in opstand te komen tegen hun onderdrukkers en het is nog steeds het kernstuk van alle linkse ideologie.

Dit abstract-gelijk is een heel ander soort gelijkheid dan het alledaagse gelijk, ‘letterlijk-gelijk’. In de politieke discussies waar ik het hier over heb, gaat het altijd over ‘abstract-gelijk’. Dit kan goed duidelijk gemaakt worden met mijn (deels) hypothetische voorbeeld van Marie en Christine. Stel dat beiden de wet overtreden. Marie ‘vergeet’ aan de uitkerende instantie te melden dat ze geld heeft verdiend. Ook Christine ‘vergist’ zich, maar anders dan Marie is zij minister. Door een verwijtbare fout van Christine verliest de staat 400 miljoen euro.

Omdat Marie en Christine gelijk zijn voor de wet (abstract-gelijk dus) zouden beiden op gelijke wijze, naar proportie van de ernst van de overtreding, bestraft moet worden. Marie wordt gekort op haar uitkering en Christine zal gezien de ernst van het vergrijp zwaarder gestraft worden. Beiden moeten boeten naar proportie voor hun vergrijp. Wat een passende straf is moet een onafhankelijke rechter bepalen.

Tot zover de theorie. Er zijn heel veel vrouwen zoals Marie, maar er zijn er niet veel zoals Christine Lagarde. De Marie’s van deze wereld worden zonder pardon gekort op hun uitkering maar de Christines, die zich schuldig maken aan een veel groter vergrijp, worden niet gestraft. Christine hoeft niet één euro terug te betalen en mag haar invloedrijke en goed betaalde post bij het IMF behouden.

Als links zegt te streven naar meer gelijkheid dan bedoelt zij deze ongelijke behandeling en niet dat zij Christine en Marie letterlijke-gelijk wil maken, want dat zou onzinnig zijn. Rechts verwart letterlijk-gelijk met abstract-gelijk.

Vrijheid

Als rechts een schild zou hebben, zoals de ridders vroeger, dan zou op dat schild Libertas de godin van de vrijheid staan. Rechts is kampioen vrijheidsstrijder. Zij bekritiseert links daarom want deze zou bereid zijn vrijheid in te leveren ten gunste van meer gelijkheid. In een beroemd debat in 1968 tussen Gore Vidal en William Buckley, beweert Buckley dat vrijheid altijd leidt tot meer ongelijkheid [1]:

Freedom breeds inequality, Freedom breeds inequality, [en na aandringen door Gore Vidal nog een derde maal] freedom breeds inequality. Unless you have the freedom to be unequal, there is no such thing as freedom.

Ook deze stelling is problematisch. Niet alleen omdat Buckley uitgaat van een andere definitie van het begrip ‘gelijkheid’ dan die welke links verdedigt – zoals ik in de vorige paragraaf heb laten zien – maar ook omdat het suggereert dat vrijheid en gelijkheid incompatibel zijn met elkaar. Het tegendeel is het geval.

Het is nog steeds hetzelfde links-rechts-argument: Om vrijheid te garanderen wil rechts, met name liberalen , de macht van de staat zoveel mogelijk in perken. De staat moet zo zwak mogelijk zijn om te voorkomen dat links haar misbruikt om het ideaal van gelijkheid te verwezenlijken. Dit gaat ten koste van onze vrijheid.

Figuur 1: Libertas, de godin van de vrijheid (Bron: Dominique James)

Bovendien is het niet erg dat verschillen tussen mensen hierdoor groter worden, dat moeten we juist toejuichen, want wie hard werkt en meer talent heeft, verdient nou eenmaal meer. Vrijheid genereert ongelijkheid zegt Buckley daarom.

De ideale maatschappij van rechts is echter een naïeve wensdroom omdat zij de gevolgen van ongelijkheid verkeerd inschat. Hoe belangrijk ongelijkheid is voor vrijheid is kan goed gedemonstreerd worden aan de hand van het voorbeeld van Christine en Marie. Marie die momenteel werkloos is moet om in haar inkomen te voorzien werk zoeken. In de ideale maatschappij van links – de verzorgingsstaat – zal de overheid Marie hierin bijstaan, maar in de (ideale) liberale maatschappij is dat geheel haar eigen verantwoording. Misschien heet Marie eigenlijk Miriam, en om religieuze of traditionele redenen wil zij een hoofddoek dragen. Om werk te vinden kan zij gedwongen worden daarvan af te zien. Op deze manier is niet de staat maar juist de afwezigheid van de staat een bedreiging voor (godsdienst) vrijheid.

Nauwkeuriger geformuleerd: Marie is nu niet afhankelijk van de willekeur van een vorst of staatsmacht, maar van Christine. Stel dat Christine (nu wel denkbeeldig) haar (potentiele) werkgever is. Zij beschikt dan over middelen (een baan) die Marie nodig heeft en niet op andere wijze kan verkrijgen. Natuurlijk is dit niet absoluut: er zijn meer werkgevers dan Christine maar als de arbeidsmarkt krap is, en Marie moet concurreren voor een baan met 100 andere sollicitanten dan is de relatie tussen Marie en Christine in hoge mate ongelijkwaardig. Ook als Marie een baan heeft, heeft Christine als haar cheffin veel macht over Marie, vooral als er geen ontslagbescherming is, iets dat, merkwaardig genoeg liberalen juist willen afschaffen.

Het is bijna een tautologie, maar het moet toch benadrukt worden: iemand die afhankelijk is van een ander, is niet vrij van willekeur van deze persoon. Christine die bemiddeld is, heeft daardoor macht en kan beslissen over het lot van Marie.

De betekenis die door rechts – kampioenen vrijheid - aan het woord vrijheid wordt gegeven is veel beperkter dan die van links. Vrijheid betekent voor rechts ‘vrij van dwang door de staat’. Zij negeert daarmee een andere voor veel mensen veel grotere bron van onvrijheid: de ongelijke verdeling van bezit.

Ongelijkheid van bezit [2] is een belangrijk machtsmiddel. De grote ongelijkheid die de afgelopen decennia is ontstaan heeft een parallelle sfeer van macht [3] naast de staat gecreëerd: de macht van het geld. Deze macht hoeft maar zelden verantwoording af te leggen, hoogstens aan de aandeelhouders als het om een vennootschap gaat. De ‘politieke strijd’ in deze machtssfeer gaat niet over ‘goed en fout’ maar slechts over de vraag wie het meeste verdiend. Rechtse politici vrezen alleen staatsmacht, die wel democratisch wordt gecontroleerd en negeren de macht van het geld. Hierdoor wordt de invloed daarvan op ons leven steeds groter. De werkelijke bedreiging komt niet van de democratische staat maar van het industrieel-financiële-complex [4].

Ondanks alle mooie woorden over vrijheid van rechts, is de maatschappij niet vrijer maar minder vrij. Grote materiele verschillen tussen mensen leiden tot grote verschillen in macht. Buckley draaide het om. Het moet zijn: inequality breeds coercion. Vidal liet na dit uit te leggen en kon (blijkbaar) niets beters bedenken dan te schelden.

Gemeenschap

Ook over de term gemeenschap zijn veel misverstanden. Jos van Dijk bekritiseerde mijn voorstel voor het criterium voor links en rechts (gemeenschap vs. individu), want wie schermt met de hogere waarde van de ‘volksgemeenschap’ is voor mij niet links.

Zijn kritiek dat mijn criterium aanleiding kan geven tot misverstanden is terecht, maar is onvermijdelijk. Ik gebruik het begrip ‘gemeenschap’ in de betekenis van ‘broederschap’, als in de leuze van de Franse revolutionairen. Omdat het woord ‘broederschap’ oubollig klinkt, gebruik ik het woord gemeenschap. Het staat voor ‘dat wat wij allen gemeen hebben’, de lotsverbondenheid van alle mensen die een consequentie is van abstracte gelijkheid.

Ik heb gekozen voor ‘gemeenschap vs. individu’ en niet voor ‘gelijk vs. ongelijk’ zoals Norberto Bobbio doet, omdat het een neutraal criterium is dat goed aansluit bij de ontwikkeling in de maatschappij [5]. Beide begrippen, ‘gemeenschap’ en ‘gelijkheid’ kunnen verkeerd opgevat worden.

Dat er verwarring ontstaat over dit begrip is wel begrijpelijk omdat nationalisme, en in extreme mate het fascisme zich graag tooien met links klinkende namen en op economisch gebied vaak linkse standpunten in nemen. De Duitse fascisten noemden zich bijvoorbeeld ‘nationaalsocialisten’. Dit is overigens geen toeval: rechts heeft, zoals Corey Robin het uitdrukt, van links geleerd dat het beste wapen tegen de revolutie de contrarevolutie is.

Rechtse, nationalistische bewegingen gebruiken het woord gemeenschap dan ook niet in de zin van ‘broederschap’. Dit wordt goed geïllustreerd door de herkomst van het woord ‘fascisme’: het is afgeleid van ‘fascio’ dat ‘bundel’ betekend. Het is een metafoor: een bundel stokken die stevig is samengebonden, is veel sterker dan losse stokken. De betekenis van gemeenschap waar het hier om gaat is dus: gemeenschap (natie, volk, familie of fascio) telt zwaarder dan het individu. Maar zij doen nog iets anders dat diametraal tegengesteld is aan het linkse ideaal: zij gebruiken het begrip gemeenschap ook om verschil te creëren.

Figuur 2: Een fascio, Italiaans voor 'bundel' waarmee men uitdrukt: 'eenheid is macht'. Strak samengebonden stokken zijn sterker dan losse, onafhankelijke stokken (Bron: DIREKTOR).

De maatschappij bestaat uit fasci die met elkaar in (eeuwigdurende) strijd zijn om het voortbestaan. De mensheid is daarom verdeeld in ‘ons soort mensen’ en ‘vreemden’ die minderwaardig zijn, minder ‘gelijk’ dan wij en daarom anders behandeld moeten worden. Ook rechts-populisten als Geert Wilders, Donald Trump en Marine LePen, wijzen allemaal op deze manier zondebokken aan: de Islam, de Mexicanen, de zwarten, de migranten, enz.[6]. Het is het tegenovergestelde van ‘broederschap’.

Rechtse politici appelleren aan een oeroud instinct van de mens: het beschermen van de eigen clan of familie. Zij presenteren zich als krachtige leiders, die voor eenheid en orde zorgen in de eigen gemeenschap en compromisloos vijanden (zij die niet tot de gemeenschap behoren) bestrijden. Het zijn altijd antidemocratische bewegingen, die waarde hechten aan hiërarchie, gezag en loyaliteit. Dit is niet links maar uiterst rechts.

Het zou niet nodig hoeven zijn om te beargumenteren dat fascisme en verwante bewegingen niet links maar rechts zijn, toch blijkt dat dit noodzakelijk is. Regelmatig verschijnen publicaties van rechtse auteurs die dit beweren. Een goed voorbeeld hiervan is Jonah Goldbergs Liberal fascism of Bart-Jan Spruyt die beweert dat er ook links fascisme bestaat.

Een voorbeeld van extreem linkse politiek die individuele belangen geheel ondergeschikt maakt aan de gemeenschap is het communisme. Communisten dachten dat het mogelijk was een eind te maken aan ongelijkheid door de politiek af te schaffen en zo eenheid af te dwingen. Maar misschien kun je dan wel stellen, zoals Jos doet, dat dat geen linkse politiek is.

Conclusie

Vrijheid, gelijkheid en gemeenschap zijn al meer dan 200 jaar lang centrale begrippen in het politiek debat. In de vorige aflevering heb ik laten zien wat de herkomst en betekenis is van de begrippen ‘links’ en ‘rechts’ in de politiek. Het is geen politieke ‘wet’ waarmee de politiek verklaard kan worden en het is zeker niet zo dat de een goed en de ander fout is, maar het onderscheid tussen links en rechts helpt ons wel bij het ordenen van ideeën en argumenten in de politiek. Het zou de discussie echter ten goede komen als alle deelnemers dezelfde definities zouden gebruiken van deze begrippen. Er zijn genoeg zaken die belangrijker zijn dan de betekenis van woorden om over te vechten.

Het volgende deel gaat over de asymmetrie van links en rechts.

Vorige afleveringen
Deel 1: Richting in de Politiek
Deel 2: Oorsprong en geschiedenis
Deel 3: Politicologie van het volk
Deel 4: Wat is het verschil?
Deel 5: Progressief en conservatief

Noten

[1] In de documentaire Best of enemies over de debatten tussen Gore Vidal en William Buckley die beiden met elkaar hadden tijdens partijconventies (van Democraten en Republikeinen) in de aanloop van de verkiezing van 1968. Gore Vidal had Buckley beter van repliek kunnen bedienen dan hij deed in dat debat. Hij beschuldigt Buckley een ‘crypto-nazi’ te zijn waarna Buckley bedreigende taal gebruikte: Now listen you queer, stop calling me a crypto-Nazi or I’ll sock you in the goddamn face and you’ll stay plastered. Dit was niet wijs van beiden, maar het is spectaculaire tv, en andere omroepen volgden het voorbeeld – een slecht voorbeeld - van ABC met soortgelijke programma’s.
[2] In dit geval gaat het dus wel om letterlijke ongelijkheid: namelijk ongelijkheid van bezit.
[3] Zie Colin Crouch: The Strange Non-Death of Neo-Liberalism.
[4] Zie bijvoorbeeld dit interview op Nachdenkseiten, waarin Werner Rügemer de actuele stand van zaken beschrijft. De machtsverhouding helt steeds meer over naar de tweede machtssfeer, het ‘financieel-industrieel-complex’. Rügemer heeft hiervoor de term Blackrock-Kapitalismus bedacht omdat casinokapitalisme een verkeerde voorstelling van zaken is. De macht is gecoördineerd, niet toevallig verdeeld. BlackRock-Kapitalismus ist ein feuilletonistischer und verkürzter, kein analytischer Begriff. Konkret kann man nach meiner Kenntnis vier Gruppen von neuen Finanzakteuren unterscheiden: Erstens die heute größten Kapitalorganisatoren, an deren Spitze nach dem Umfang des verwalteten Kapitals und des wirtschaftlichen und politischen Einflusses eben der größte Vermögensverwalter der Welt steht, BlackRock. Zweitens, sozusagen eine Etage darunter, die Private Equity-Investoren, volkstümlich „Heuschrecken“ oder „Geierfonds“ genannt; zu ihnen kann man auch die Hedgefonds rechnen. Drittens die neuen Unternehmen der großen Internet-Plattformen wie Google und Facebook. Und schließlich viertens die neuen Großkonzerne der sogenannten Share Economy – am bekanntesten ist hier das inzwischen größte Taxiunternehmen der Welt, Uber.
[5] Zie deel 4. Neutraliteit is mijn tweede voorwaarde voor een goed criterium: Om bruikbaar te zijn moet een criterium voor beide partijen aanvaardbaar zijn en mag het niet eenzijdig in het voordeel van één kant zijn. Bovendien is de individualisering van de maatschappij onmiskenbaar een, zo niet de, belangrijkste trend van de afgelopen veertig jaar. Een goed voorbeeld, uit de dagelijkse praktijk wordt door Mirjam de Rijk gegeven in haar artikel over De kosten in de zorg(€): Of de zorg collectief of individueel wordt gefinancierd maakt niet uit want het verhogen van het eigen risico, hogere eigen bijdragen, of een kleiner basispakket [...is] een ideologische keuze. Wie vindt dat kosten voor ziekte of hulpbehoevendheid een eigen verantwoordelijkheid zijn, of misschien zelfs eigen schuld ('dan had je je er maar beter tegen moeten verzekeren'), of dat zorg een 'consumptiegoed' is waarbij het inkomen nu eenmaal bepaalt hoeveel je er van kan consumeren zal kiezen voor het individualiseren van de zorgkosten.
[6] Ten overvloede: ik wil hiermee niet suggereren dat Wilders, Trump, enz. fascisten zijn. Als er echter sprake is van overeenkomsten tussen rechts-populisten en fascisten zal ik daarover niet zwijgen. Waarom zou ik in dit geval politiek correct moeten zijn?

Read more...

Links en rechts, deel 3: Politicologie van het volk

“Van het volk”. Gedenkplaat voor de Franse Revolutie, geplaatst in het zesde jaar van de revolutie, op een muur in Haut-de-Cagnes (Alpes-Maritimes, France) (Bron)

In Deel 3 van mijn serie over Links en Rechts laat ik zien dat dat ondanks de huidige scepsis over Links en Rechts – het zou niet meer van deze tijd zijn - iedereen precies weet wat er mee bedoeld wordt. Iedereen gebruikt het, academici in deftige boeken over politiek maar ook de leek. Links-Rechts is daarom wat ik noem het 'politieke model van het volk'. De titel van van dit deel is dan ook: "Politicologie van het volk".

Ik heb een kleine survey gedaan - geen echt onderzoek hoor, alleen maar wat ik bij elkaar heb gegoogeld van internet en wat in mijn eigen boekenkast tegenkwam - om eens te kijken hoe het wordt gebruikt. Het is ook altijd leuk om het aan vrienden en bekende te vragen. Vooral jongere mensen hebben er vaak moeite mee, ouderen wat minder.

Wat is eigenlijk het verschil tussen Links en Rechts? Ik ben de volgende typeringen van wat Links en wat Rechts is, tegen gekomen:

- Gelijkheid (Links wil eerlijk delen, Rechts prijst individualisme)
- Verandering (Links is voor verandering, Rechts is behoudend)
- Vrijheid (Autoritair versus Vrijheid)
- Globalisatie (Globalisten versus Nationalisten)
- Rationeel (Idealisme versus Rationalisme)
- Macht (Elite versus het Volk)

Vaak bedrijft men bij het maken van het onderscheid natuurlijk zelf politiek: Wie zegt dat het verschil tussen Links en Rechts Vrijheid is doet dat natuurlijk om de ander zwart te maken, ongeacht of dat Links of Rechts is. En de Autoritairen zijn altijd de ander want iedereen is zelf altijd voor Vrijheid. Hetzelfde geld voor de Rationaliteit (de ander is de dromer) en Macht (Elite boehoe … het Volk is goed).

Ook leuk zijn de verschillende modellen van Links en Rechts. Politicologen komen vaak met multidimensionale modellen. Een bekend voorbeeld is het Politiek Kompas van André Krouwel maar er zijn er veel meer. Wat zetten ze op de assen uit en waarom? Andere varianten zijn het Hoefijzermodel en de het Moraliteiten model van Jonathan Haidt.

Lees Deel 3 van de serie ‘Politicologie van het volk’ op Sargasso.nl

Read more...

Repressieve vrijheid en democratie

Op 20 maart is het 10 jaar geleden dat de oorlog tegen Irak begon. Deze oorlog is om meerdere redenen schokkend, niet alleen vanwege de wreedheid en het lijden van de Irakezen maar ook door wat het ons leert over de VS en democratie in het algemeen. De manier waarop deze oorlog is begonnen en hoe ze werd gevoerd heeft duidelijk laten zien hoe slecht de democratie in Amerika - in het "vrije westen" - werkt.

In 2003 werd van rechts tot links de oorlog gesteund, ook door vooraanstaande Democraten zoals de Clintons. Alle grote kranten, ook de New York Times en de Washington Post, en alle grote Tv-zenders waren voorstander van de oorlog.

"Maar", zult u dan zeggen, "in Amerika is vrijheid, daar mag iedereen zijn mening hebben en verkondigen, ook zij die tegen de oorlog waren konden dat zeggen. In het het Irak van Saddam Hoessein werd je gevangengenomen, gemarteld en gedumpt. Wij in het westen doen dat niet. Wij zijn vrij. Amerika is tenminste een democratie, en iedereen is vrij om kritiek te leveren".

Dat mag waar zijn, maar hoe werkt dat in de praktijk? Stephen Walt geeft een voorbeeld. Hij schrijft over wat er is gebeurd met mensen die wel kritiek hadden de oorlog in Irak, nog voor die oorlog begonnen was *). Kort voor het uitbreken van de oorlog plaatsten 33 deskundigen een advertentie waarin ze uiteen zetten waarom ze tegen de oorlog waren. In de advertentie somden ze de nadelen op:

• Saddam Hussein is a murderous despot, but no one has provided credible evidence that Iraq is cooperating with al Qaeda. 
• Even if Saddam Hussein acquired nuclear weapons, he could not use them without suffering massive U.S. or Israeli retaliation. 
• The first Bush administration did not try to conquer Iraq in 1991 because it understood that doing so could spread instability in the Middle East, threatening U.S. interests. This remains a valid concern today. 
• The United States would win a war against Iraq, but Iraq has military options—chemical and biological weapons, urban combat—that might impose significant costs on the invading forces and neighboring states. 
• Even if we win easily, we have no plausible exit strategy. Iraq is a deeply divided society that the United States would have to occupy and police for many years to create a viable state. 
• Al Qaeda poses a greater threat to the U.S. than does Iraq. War with Iraq will jeopardize the campaign against al Qaeda by diverting resources and attention from that campaign and by increasing anti-Americanism around the globe. 

En wat hadden ze gelijk! We weten nu dat 20 maart 2003 het begin was van een grote ramp, vooral voor de Irakezen zelf, maar ook voor de Amerikanen. Na 10 jaar is land nog steeds een grote (politieke) chaos, het is verdeeld in een Koerdisch, en een Arabisch deel, soennieten en sjiieten staan elkaar naar het leven en Iran is de lachende derde want dankzij de oorlog is er nu een bondgenoot aan de macht in Irak. En oh ja, Al Qaida had er inderdaad helemaal niets mee te maken.

Je zou je verwachten dat dit bewijs van deskundigheid en moed om tegen de stroom in te zwemmen een goede toevoeging is op je CV. Walt hierover:

It is worth noting that none of the signatories on this list has held a government position since then, and my guess is that none is likely to do so in the future. Instead, it is mostly people who backed the war who have occupied key policymaking positions in both the Bush and Obama administrations. Even today, a reputation for hawkishness is a prerequisite for being taken seriously in Washington.

Nee je wordt niet de gevangenis in gegooid, je wordt niet gemarteld, maar je wordt uitgestoten, in de ban gedaan, je carrière is afgelopen. Mocht het weer een keer voor komen dat weet iedereen wat te doen: mee praten met de meute en verder je mond houden. Veel effectiever dan martelen, gevangenissen en dictatuur. En je hoefde niet eens werkzaam te zijn in de politiek of in de media, zoals het verhaal van de Dixie Chicks laat zien. De meeste mensen zien het niet eens, en maar weinig mensen durven te protesteren. Dat is Vrijheid en de Democratie, en daar zijn we Voor! Mooi toch!?

---
(*) (ik zeg dat er even bij, want u weet hoe het gaat: na de oorlog zat iedereen in het verzet).

Read more...

Cover your ass

All right. You've covered your ass, now.

Dit was de reactie van President George W. Bush toen hem op 6 augustus, dus ruim een maand voor de aanslag van 11 september, een memo werd getoond met de titel "Bin Ladin Determined to Strike in US."

De kranten staan vol met met verhalen over deze aanslag en terecht. Maar hoe tragisch de gebeurtenis ook is, het kan niet verklaren waarom de "vrije wereld" plotseling al haar vrijheden opschortte, een oorlog begon in een land dat niets met de aanslag te maken had, mensen zonder proces arresteerde en afvoerde naar een Goelag Archipel en overging tot  marteling.  De terreuraanslag was een goede aanleiding om die oorlog te beginnen en de vrijheden op te schorten.

---
Gelijktijdig op GC gepubliceerd als Quote van de Dag.

Read more...

Gevangenen van onze vrijheid. Over de detentie en behandeling van Fayiz Al Kandari en Fouad Al Rabiah.

Morgen is het 4 mei. Wij herdenken dan dat we 65 jaar geleden zijn bevrijd van een wrede bezetter en we eren onze bevrijders op 5 mei. Ieder jaar ben ik er bij in Wageningen als de steeds kleinere ploeg oude mannen in de parade voorbij loopt.

Ook nu weer vechten de Amerikanen voor onze vrijheid.  Goed toch zou je denken. Hoewel … stelt u zich het volgende voor:

U bent zich van geen kwaad bewust. Toch wordt u op een dag opgepakt omdat u op de verkeerde plaats bent op het verkeerde moment. U bent daar omdat u zich als hulpverlener het lot aantrekt van de vluchtelingen die daar zijn gestrand. In het dagelijks leven heeft u gewoon een baan. Maar gelukkig: al snel hoort u dat u wordt uitgeleverd aan de Amerikanen. U vindt dat helemaal niet vervelend, integendeel: de Amerikanen hebben nog geen 20 jaar geleden uw land bevrijd van een wrede bezetter: Saddam Hoessein. U hebt dus niets te vrezen want u heeft niets gedaan en de Amerikanen staan toch aan de goede kant?

Fout gedacht.

Deze blogpost gaat over Fayiz Al Kandari en Fouad Al Rabiah. Twee Koeweiti die in 2001 zijn gevangen genomen in Afghanistan. Al Rabiah is vorig jaar december 2009 vrij gelaten is weer terug in Koeweit. Al Kandari zit nog steeds gevangen op Guantanamo Bay en wacht op voorgeleiding voor een rechter. Zij worden verdedigd twee militairadvocaten [1] Lt. Col. Barry Wingard and Lt. Cmdr. Kevin Bogucki. Ik baseer deze post op de speciale “Guantanomo Town Hall” podcast van BlogTalkRadio. Zie ook Scott Horton op zijn onvolprezen No Comment die regelmatig blogt over deze en soort gelijke zaken. Ook Andy Worthington heeft over deze zaak geschreven.

Fouad Al Rabiah
Al Rabiah heeft 8 jaar onschuldig gevangen gezeten is vorig jaar vrijgelaten. Het heeft 7 jaar geduurd voordat hij aan een rechter werd voorgeleid om gehoord te worden over zijn aanhouding. (In het Engelse taalgebied noemt men dit grondrecht Habeas corpus). Toen de rechter de bewijzen van de Amerikaanse overheid zag had zij geen andere keuze dan hem vrij te laten omdat er geen enkel bewijs tegen hem was.

Al Rabiah is een gelovig moslim, van 42 jaar en in dienst bij Kuwait Airways. Het is niet de eerste keer dat hij als hulpverlener in diverse oorlogsgebieden aanwezig was. Elke keer met toestemming van zijn werkgever die volledig op de hoogte was van zijn verblijf en activiteiten. Zo ook deze keer. In juli 2001 was hij 10 dagen in Afghanistan als hulpverlener om de situatie in vluchtelingenkampen te onderzoeken. In oktober 2001 ging hij voor een tweede bezoek naar Afghanistan. Ook deze keer moest hij daarvoor verlof opnemen: 14 dagen vakantie. Zijn werkgever wist dus steeds wat hij ging doen. Maar deze keer kwam hij niet terug. In oktober 2001 werd hij opgepakt toen hij probeerde terug te keren via Iran. Hij werd bij de grens tegengehouden. Voordat hij werd gearresteerd heeft hij nog contact gehad met zijn broer en via hem zijn baas gevraagd om extra vakantie dagen. Dat is controleerbaar en het is niet iets dat een terrorist zal doen.
Het staat 100% vast dat Al Rabiah een onschuldige hulpverlener is. Er is geen enkele reden om iets anders te geloven.

Hij is gearresteerd enkel omdat hij Arabier is. Een Arabier in Afghanistan op dat moment was in de ogen van de Amerikanen per definitie verdacht. Maar als er verder geen enkel bewijs was waarom is hij dan zo lang vast gehouden? Voor een deel komt dat door een cultureel misverstand.

[8:20] The united states government new there was an important member of Al-Qaeda Adull Abdalla al-Kuwaiti. It just so happens that mr Al Rabiah also goes by the name Abdull Abdalla al-Kuwaiti. And this is why I say it’s cultural misunderstanding. Because to American ears Abdull Abdalla al-Kuwaiti sounds like such a specific name. It sounds like Kevin Bruce Kevin Bogucki and you ask yourself how many Kevin Bogucki’s can there really be in one particular geographic location? But Abdull Abdalla al-Kuwaiti. All that means is Son of Abdulla from Kuwait or the Father of Abdulla from Kuwait. So it would be like describing someone as Johns father from New York.[transcript KKB]

Uit dit citaat wordt duidelijk hoe naïef en slecht voorbereid de Amerikanen deze oorlog zijn begonnen.

Het meest schokkerende is dat men hem door langdurige en zware verhoren zover heeft gekregen dat hij misdaden heeft bekend die hij niet heeft begaan. Deze misdaden waren bovendien zo absurd dat de rechter dit omschreef “volkomen ongeloofwaardig”:

It defines logic that in October 2001 after completing a two week leave from Kuwait Airways where he had worked for 20 years Al Rabiah traveled to Tora Bora and began telling senior Al Qaeda leaders how they should organize there supplies in fixed square mile mountain complex that he had never previously seen and it was occupied by people who he had never previously met.[11:07] while at the same time acting as supply technician and mediator of supply disputes that arose among various fighting factions. This man who had previously beyond dispute only visited Afghanistan only for 10 days a few months earlier was somehow now in charge of supplies at the Tora Bora mountain complex. This is absolutely ridiculous and yet the interrogators managed to get him to admit that. And how did they do that? They did it by telling him that he was never to go home if he didn’t admit to something, because no one leaves Guantanamo Bay as an innocent man.

So eventually over time despite his initial protestations of his innocence mr Al Rabiah eventually started saying exactly what they wanted him to say. The interrogators would hear a random unreliable peace of information from an other detainee and then they would tell mr. Al Rabiah that exact same piece of information and he would give it back to them because that’s what they wanted him to say.[transcript KKB]

Dus zo doet men dat tegenwoordig - “inlichtingen verzamelen” - tijdens een moderne oorlog die wordt gevochten met de meest geavanceerde apparatuur en computers die te krijgen zijn. Ik blijf me verbazen om de domkoppigheid van de Amerikanen, maar dat terzijde.

Ondanks het feit dat de bewakers en ondervragers dus wisten dat het allemaal onwaar was (zij vertelden de gevangene immers zelf wat het antwoord moest zijn) werden steeds wredere en brutalere verhoormethoden gebruikt. De Geneefse Conventies waren volgens hen toch niet van toepassing omdat het geen reguliere soldaten waren maar terroristen. Wel pech wel natuurlijk als je geen terrorist bent. De Amerikaanse regering wist dat elk bewijs tegen hem waardeloos was. Het enige wat de regering tegen hem had was zijn schuldbekentenis, die een valse – want afgedwongen - bekentenis was.

Al Rabiah is in december 2009 vrijgelaten en terug gekeerd naar Koeweit. Dat kon pas gebeuren nadat hij na 7 jaar onschuldig vastgehouden te zijn de mogelijkheid kreeg zijn zaak voor de rechter te verdedigen. Voor de rechter bleek dat de regering geen enkel argument of bewijs had om Al Rabiah nog langer vast te houden. Al Rabiah is nu vrij, maar deze zaak bewijst dat er onschuldige mensen in Guantanamo Bay zitten. Dit is zo on Amerikaans zegt een van de militairadvocaten – het gaat in tegen alles waar wij voor staan.

Fayiz Al Kandari
Luitenand Kolonel Wingard vertegenwoordigt Fayes Al Kandari. Een 34 jaar oude Koeweiti die nu voor het 9e jaar gevangen zit zonder dat er beschuldigingen tegen hem zijn uitgebracht. Al Kandari is even onschuldig als Al Rabiah.
Blogger GottaLaff op Political Carnival schrijft over de behandeling die Al Kandari heeft moeten ondergaan.

(hij vraagt aan de lezer: stel u voor dit werd uw kind of broer of geliefde aan gedaan)

Now imagine this: That person you adore...

• enduring wood screws piercing his scull during a 24-hour plane ride to Cuba where he'd be imprisoned
  
• having his ribs broken by strangers who don't speak his language
  
• choking on blood from a head laceration after having been beaten
  
• being exposed to temperatures that chilled him to the bone, then having cold water thrown all over him
  
• having his eardrums nearly explode from excruciatingly loud music
  
• suffering from severe sleep deprivation night after night until he had no idea what day it was, or if he was even sane any more
  
• being left for days chin-deep in sewage and blood-infested icy water
  
• hearing death threats whispered into his ear
  
• being stripped naked and humiliated in front of men and women who taunted him.... and worse.

Al Kandari is door troepen van de Noordelijke Alliantie gevangen genomen dus niet door Amerikanen. Hij is tegen betaling aan de Amerikanen uitgeleverd. Er is geen enkel bewijs dat hij heeft deelgenomen aan vijandelijke handelingen tegen Amerikanen. Toen hij hoorde dat zou worden uitgeleverd aan de Amerikanen was hij zelfs blij: als Koeweiti is hij juist pro-Amerikaans. De Amerikanen hebben hem zelfs bevrijd van Saddam Hoessein tijdens de eerste golfoorlog.

Als hij aan de Amerikanen wordt overgedragen beginnen ze meteen met de “enhanced interrogation” – marteling dus. De eerste Amerikaan die hem ziet heeft hem een vuistslag in het gezicht. Zomaar, zonder enige reden. Vanaf dat moment is hij de meeste tijd geketend. Soms wordt hij dagen lang met handen aan het plafond vastgebonden. Dagenlang wordt hij wakker gehouden. Van het ene op het andere moment is hij in een nachtmerrie terecht gekomen. Een nachtmerrie die nu 9 jaar heeft geduurd en nog niet is afgelopen. De enige aanklacht die er tegen hem is, is dat hij als Arabier in Afghanistan was. In 2002 wordt hij overgebracht naar Guantanamo Bay. Een vrouw zegt tegen hem: “you are going to hell you son of a bitch for what you did on 9/1”. Een misdaad waar Al Kandari part nog deel aan had. Duizenden foto’s worden hem getoond van mannen die hij niet kent. Dat zegt hij ook, maar zijn ondervragers blijven vol houden: we weten dat jij deze mensen kent. Al Kandari blijft bij zijn verhaal - in tegenstelling tot veel anderen die wel bekennen.

Uiteindelijk zijn er twee mogelijke aanklachten die volkomen absurd zijn:
1. Hij is een soort super Al Qaeda lid – dit alles op basis van “bekentenissen” van andere gevangen. Volgens deze theorie heeft hij duizenden uren video opnamen gemaakt en verspreid in het MO. (Van deze tapes is er overigens niet een terug gevonden, de Amerikaanse regering heeft niet een voorbeeld voor de rechtszaak kunnen vinden)
2. Hij was in een trainingkamp – ook gebaseerd op bekentenissen van andere gevangenen.

De gang van zaken bij dit soort “bewijzen” is als volgt: een gevangen hoort van andere gevangenen dat die of die zus of zo heeft gedaan. Deze gevangen “bekent” dat tijdens zijn verhoor. Dit wordt vertaald voor de ondervrager. De ondervrager maakt daarvan een rapport en geeft dat door aan zijn superieur. Deze vat dit vervolgens samen geeft het door aan zijn superieuren. Dit is alles bewijs dat er is. Veel mensen zijn alleen maar opgepakt omdat de Amerikanen $20.000 betaalden per Arabier die in Afghanistan aanwezig was op het moment van de inval.

Obama v.s. Bush
De regering Bush is intussen al meer dan een jaar afgetreden en vervangen door de regering Obama. Dit heeft echter geen enkel verschil gemaakt voor de bandeling van deze gevangen, of voor de mogelijkheid dat zij een eerlijk proces zouden krijgen hebben. Obama is naar het schijnt nog steeds bezig om een wet voor te bereiden waardoor het mogelijk moet worden om mensen zonder enige vorm van proces vast te kunnen houden voor de rest van hun leven.

Bij veel mensen in Europa, links en rechts, bestaat de indruk dat er met Obama een einde is gekomen aan deze praktijken. O, het martelen is wel gestopt maar dat is al onder Bush gebeurd. Het vasthouden van onschuldige mensen zonder dat de mogelijkheid hebben tot een eerlijke rechtszaak gebeurd nog steeds.

Het is mij niet duidelijk welke zaak er wordt gediend door (veelal onschuldige) mensen zo lang te mishandelen en zonder rechtszaak gevangen te houden. Is het dan misschien toch waar dat Barak Hussein Obama stiekem werkt aan het stichten van het nieuwe Kalifaat? Want als er een beweging voordeel heeft van deze praktijken dan zijn dat wel radicale, anti-Amerikaanse moslimfundamentalisten zoals Al Qaeda.

Natuurlijk zijn niet alle mensen op Guantanamo Bay onschuldig. Maar zoals deze twee verhalen laten zien zaten en zitten er nog steeds onschuldige mensen. Al jaren lang. Onder de meest inhumane omstandigheden. In naam van onze vrijheid. De vrijheid waarvoor wij onze bevrijders van 65 jaar geleden nog steeds zo dankbaar zijn.

----
Noten
[1] Dit zijn Advocaten in een militaire tribunaal neem ik aan. Het zijn zelf ook leger-officieren. Van de website: Lt. Col. Barry Wingard and Lt. Cmdr. Kevin Bogucki, the U.S. military attorneys for Kuwaiti Guantanamo Bay detainee Fayiz Al Kandari, […] Lt. Col. Wingard, a Judge Advocate General (JAG) in the Air Force, has served 26 years in the U.S. military and is a veteran of both the Bosnia and Iraq conflicts. Lt. Cmdr. Bogucki, a Judge Advocate General (JAG) in the Navy, previously represented former Kuwaiti detainee Fouad Al Rabiah, an innocent man who was released from Guantanamo Bay in December 2009. Fayiz Al Kandari, who was sold into U.S. custody in 2001, has been imprisoned for more than eight years.

----
Figuren
[1] Het Nationaal Comité 4 en 5 mei
[2] Fouad Al Rabiah
[3] Rechter Kollar-Kotelly. Door Reagan benoemd, zeker geen bleeding heart liberal

[4] Khogyani District, Nangarhar Province, Afghanistan. Looking south to the Tora Bora (Koh-i-Safed) mountains (bron: Wikimedia)
[5] Fayes Al Kandari
[6] Gevangenen in Guantanamo Bay (Washington Post)
[7] Kaart oost-Afghanistan met Tora Bora  (WikiMedia)
[8] Bevrijding in Nederland (http://www.mijngelderland.nl/snuffelen-in/foto-video/fotogalerie-festival-gelderland-1900-2000/galerie-6/)

----
Update 3/5/10: de radio applet van BlogTalkRadio verwijderd omdat deze automatisch start bij laden van de pagina.

Read more...

Een Nederlandse Tea Party

Updated
Vaak hoor je in commentaren over de politiek in Amerika dat het een conservatief land is en dat de mensen vooral geen verzorgingsstaat willen zoals je die in Europa vind. Het conservatisme zou niet alleen blijken uit de grote religiositeit van de amerikanen maar vooral in de grote vrijheidszin. Deze opvatting is vooral populaire bij conservatieve commentatoren.
Maar is dat wel zo? Ik analyseer twee commentaren over de recente hervormingen van de ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten: Chris Rutenfrans in het panel gesprek in ObaLive (26 maart 2010, radio 5) en een artikel van Diederik van Hoogstraten in de Elsevier (10 april 2010, papier dus geen link)[1]

De Mythe van de Boston Tea Party
Voor sommige vooral conservatieve Amerikanen is het duidelijk wat "echt Amerikaans" is. Sarah Palin bijvoorbeeld maakt onderscheid tussen de echte Amerikanen die vooral in het “hartland” leven en andere (minder goede) Amerikanen, die vooral aan de kusten wonen (zeewind doet goed?). De echte Amerikanen zijn conservatief, vaderlandslievend natuurlijk, maar vooral ook vrijheidslievend. Ook Chris Rutenfrans gaf onlangs in het radio programma ObaLive van 26 maart 2010 een dergelijke karakterisering van de Amerikaanse geest. [2] Volgens hem is:

De Amerikaanse geest is gevormd tijdens de onafhankelijkheidswording van Engeland, 1776, 4 juli is Onafhankelijkheidsdag. Die onafhankelijkheidsoorlog is begonnen met de Boston Tea Party, toen ze thee wat door Engeland naar hun Amerikaanse kolonie was gestuurd in zee hebben gegooid, of niet wilden lossen. Ze zijn toen onafhankelijk geworden, niet alleen van de Engelse koning maar ze wilden voorgoed onafhankelijk zijn van welke overheid dan ook. Ze wilden nooit meer een overheid.
(transcript kkb. op ongeveer 34 minuten, 2e deel. )

Er zijn minimaal twee problemen met de stelling [3]. In de eerste plaats was de klacht No taxation without representation. Maar dat is dus wat anders dan Rutenfrans beweert: dat men nooit meer een overheid wilde. Ik denk niet dat er veel Amerikanen zullen zijn die zich zelf anarchist noemen, want dat is de naam van de politieke stroming die dat nastreeft, namelijk afschaffing van de staat.

Maar er is nog meer fout met het verhaal: rond de Boston Tea Party is een mythe ontstaan die is gebaseerd op een kinderboek. In werkelijkheid protesteerde men wel tegen de belasting, maar dan tegen de verlaging van de belasting. Het waren niet de boze burgers van Boston die protesteerden maar smokkelaars die hun handel zagen verdwijnen door de afschaffing van belasting. De thee die ze smokkelden haalden ze overigens uit Nederland.

Je zou dus kunnen stellen dat de Boston Tea Party een actie was van "vrije jongens" die zich verzetten tegen de afschaffing van een belasting en daarmee haar lucratieve handel zag opdrogen. Inderdaad, het ging om vrijheid, maar toch wel net even iets anders dan Rutenfrans bedoelde.

Foto: AgnosticPreachersKid

Obamacare
Een belangrijk verschil tussen Europeanen en Amerikanen is volgens de conservatieve commentatoren dat de Amerikanen geen grote overheid willen. Behalve als het gaat om defensie en criminaliteit zouden zij liever zelf hun eigen boontjes willen doppen. Dat verklaart volgens hen ook de protesten van de Tea Party groeperingen die sinds begin vorig jaar zijn opgericht. Diederik van Hoogstraten in Elsevier heeft een artikel, “Amerikanen in opstand”, aan deze beweging gewijd. De veelal conservatieve Tea Party leden zetten zich af tegen de verdere groei van de staat:

De groei van de staat – los van een krachtige defensie, die conservatieven traditioneel steunen – is begonnen onder de Republikein George W. Bush met de economische noodwetgeving. Obama zette de lijn voort met de kostbare reddingsplannen voor de auto-industrie, geplaagde huiseigenaren en het bankwezen, en een nieuwe mammoetwet voor de zorg. De overheidsuitgaven groeien bijgevolg explosief. Steeds meer burgers vragen zich af hoe het moet met de financiële toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.
De voorgenomen hervorming van de gezondheidszorg leidde afgelopen zomer tot massale protesten. Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt, via uitzonderlijke parlementaire methoden die ook onafhankelijke waarnemers ‘slinks’ noemden. Tea Party-aanhangers en andere critici vinden het een schandalige manier om ‘eenzesde deel van de economie’ – gemeten naar de honderden miljarden dollars die ermee gemoeid zijn onder toezicht van de overheid te stellen.

Bij dit soort teksten wordt ik altijd een beetje moedeloos: waar moet je beginnen om uit te leggen wat hier fout aan is. Maar ik zal een poging wagen.

In de eerste plaats: als de Tea Party aanhangers zich ook druk maken om GWB’s maatregelen waar waren zij toen George W. Bush aan de macht was? Bovendien zijn de grote tekorten niet alleen aan eind van zijn presidentschap gemaakt, maar al direct toen hij nog maar net gekozen was, door de enorme belasting verlagingen. In de figuur is te zien wat het effect is op het begrotingstekort van de verschillende maatregelen. (figuur van Menzie Chinn, Econbrowser):

PPACA: Patient Protection and Affordable Care Act
JGTRRA: Jobs and Growth Tax Relief Reconciliation Act
EGTRRA: The Economic Growth and Tax Relief Reconciliation Act
Iraq: De oorlog in Irak .

In dit licht gezien zijn de protesten niet alleen rijkelijk laat maar ook volkomen ten onrechte.

Ten tweede: van Hoogstraten suggereert achterbaksheid als hij stelt dat de wet via uitzonderlijke parlementaire methoden werd aangenomen die ook door onafhankelijke waarnemers als ‘slinks’ wordt aangeduid. Het gaat hier blijkbaar over het de zogenaamde reconciliation procedure van het Congress. In Amerika kunnen beide kamers van de volksvertegenwoordiging (het Congress) hun eigen versie van de wet opstellen. Dit is anders dan in Nederland, waar de 1e kamer alleen maar ja of nee mag zeggen. In beide kamers van het Congress, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, was de wet met een meerderheid van stemmen aangenomen. In de Senaat zelfs met 60 van de 100 stemmen, daar was niets "slinks" of ondemocratisch aan. Maar het probleem is dus dat er verschillen zijn tussen de Senaat en de Huis versie van de wet. Omdat er natuurlijk maar een wet kan zijn moet na het stemmen er een compromis uit de twee verschillende versies gedistilleerd worden – deze procedure heet reconciliation. Er is dus geen enkele aanleiding voor Elsevier om te spreken van slinkse parlementaire methoden. En wie zijn de “onafhankelijke waarnemers”, durven die niet met naam genoemd te worden of zo?

Ten derde: Het aannemen van de wet wordt als volgt geformuleerd: Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt. Het is nieuw voor mij dat men bij Elsevier tegenwoordig een probleem maakt van de zondagsrust. Het maken van deze wet heeft bijna een jaar geduurd, en het is niet iets wat uit de lucht komt vallen Obama heeft hiervoor campagne gevoerd en het is iets waar de Democraten al vele tientallen jaren mee bezig zijn. De vorige poging in 1994 van President Clinton is jammerlijk mislukt.

Vrijheid

Het huidige systeem van ziektekostenverzekering in Amerika is 2 keer duurder als gemiddeld in Europa terwijl in Europa iedereen is verzekerd. Ongeveer 40 miljoen Amerikanen zijn onverzekerd. In het Amerikaanse systeem is het niet verplicht om je te verzekeren (alg gaat dat nu dus veranderen). Dit betekent dat mensen die zich aanmelden voor een verzekering geen bestaande ziekte mogen hebben of daardoor een (veel) hogere premie moeten betalen. Iemand met diabetes, een hartkwaal, of die ooit kanker heeft gehad kan zich dus niet of alleen voor een zeer hoge prijs verzekeren. Een zo'n ziekte, op grond waarvan je kan worden afgewezen, is zwangerschap.

Wat mij stoort is dat al die Nederlandse waarnemers allemaal wel een goede verzekering hebben. De gemiddelde Nederlanders heeft meer keuzevrijheid als het gaat om gezondheidszorg dan veel Amerikanen. Zij hoeven zich geen zorgen of ze tot hun 65e gezond blijven omdat ze de dure verzekering niet kunnen betalen (ouderen betalen meer dan jonge mensen, vrouwen betalen meer dan mannen). Pas als je 65 bent kom je in aanmerking voor Medicare. Zij kunnen makkelijk van baan veranderen omdat de verzekering niet is gekoppeld aan je werk. Maar ook als een Amerikaan wel verzekerd bent is zit zij nog lang niet goed. Verzekeringsbedrijven zijn er namelijk niet om jou ziektekosten te betalen maar om winst voor de aandeelhouders te maken. Bij elke claim die wordt ingediend wordt gekeken of men daar niet onderuit kan komen. Hoe meer afwijzingen, hoe meer winst. De vrijheid wordt duur betaald.
----
Noten:
[1]: De cartoons zijn van de onvolprezen Tom Tomorrow. Klik op de figuren om de complete cartoon te zien.
[2]: Het oude document is een schotschrift tegen de handelaren in thee. (bron: Wikipedia)
[3]: Ook Nederland is door een onafhankelijkheidsoorlog gesticht. Zou onze zin voor onafhankelijkheid hier zijn verwaterd? Misschien dat het slijt met de tijd, het was wel ruim 400 jaar geleden natuurlijk.
----

Updated 13/4/10: kleine redeactionele aanpassingen voor de leesbaarheid aangebracht.
Update 14/4/10:
Batocchio heeft een goed overzicht van ziektekostenverzekering in Amerika. De verzekeringsbedrijven zijn slecht, of niet gereguleerd. De wetgeving verschilt per staat en vaak hebben verzekeringsbedrijven een (bijna) monopolie. Het maken van winst voor aandeelhouders is hun doel zoals blijkt uit dit citaat van (Batocchio citeerd een andere blogger, dday):

Anthem Health Plans of Maine, a subsidiary of WellPoint, is suing the state because they want to increase premium rates by 18.5% on their 12,000 individual insurance policy holders, so they can guarantee themselves a 3% profit margin...

Like many other states, Anthem Health Plans hold a monopoly on the individual insurance market in Maine, controlling 79% of all the plans. Also like many other states, they are licensed to sell insurance through the Department of Insurance, who must clear all rate increases prior to implementation. Originally, Anthem Health Plans were a nonprofit Blue Cross and Blue Shield corporation licensed to practice in Maine since 1939. In 1999, Anthem bought the business and began to operate it as a for-profit company. Since that point, Anthem has raised premium rates 10 times, and 8 of those times have been double-digit rate increases...

The average individual Maine rate-payer is paying four times as much for insurance than they did ten years ago.

But this isn't good enough for Anthem Health Plans..

Lees de hele post hier.

Read more...