Updated
Vaak hoor je in commentaren over de politiek in Amerika dat het een conservatief land is en dat de mensen vooral geen verzorgingsstaat willen zoals je die in Europa vind. Het conservatisme zou niet alleen blijken uit de grote religiositeit van de amerikanen maar vooral in de grote vrijheidszin. Deze opvatting is vooral populaire bij conservatieve commentatoren.
Maar is dat wel zo? Ik analyseer twee commentaren over de recente hervormingen van de ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten: Chris Rutenfrans in het panel gesprek in ObaLive (
26 maart 2010, radio 5) en een artikel van Diederik van Hoogstraten in de Elsevier (10 april 2010, papier dus geen link)[1]
De Mythe van de Boston Tea Party
Voor sommige vooral conservatieve Amerikanen is het duidelijk wat "echt Amerikaans" is.
Sarah Palin bijvoorbeeld maakt onderscheid tussen de echte Amerikanen die vooral in het “hartland” leven en andere (minder goede) Amerikanen, die vooral aan de kusten wonen (zeewind doet goed?). De echte Amerikanen zijn conservatief, vaderlandslievend natuurlijk, maar vooral ook vrijheidslievend. Ook Chris Rutenfrans gaf onlangs in het radio programma ObaLive van 26 maart 2010 een dergelijke karakterisering van de Amerikaanse geest. [2] Volgens hem is:
De Amerikaanse geest is gevormd tijdens de onafhankelijkheidswording van Engeland, 1776, 4 juli is Onafhankelijkheidsdag. Die onafhankelijkheidsoorlog is begonnen met de Boston Tea Party, toen ze thee wat door Engeland naar hun Amerikaanse kolonie was gestuurd in zee hebben gegooid, of niet wilden lossen. Ze zijn toen onafhankelijk geworden, niet alleen van de Engelse koning maar ze wilden voorgoed onafhankelijk zijn van welke overheid dan ook. Ze wilden nooit meer een overheid.
(transcript kkb. op ongeveer 34 minuten, 2e deel. )
Er zijn minimaal twee problemen met de stelling [3]. In de eerste plaats was de klacht
No taxation without representation. Maar dat is dus wat anders dan Rutenfrans beweert: dat men nooit meer een overheid wilde. Ik denk niet dat er veel Amerikanen zullen zijn die zich zelf anarchist noemen, want dat is de naam van de politieke stroming die dat nastreeft, namelijk afschaffing van de staat.
Maar er is nog meer fout met het verhaal: rond de Boston Tea Party is een mythe ontstaan die is
gebaseerd op een kinderboek. In werkelijkheid protesteerde men wel tegen de belasting, maar dan tegen de
verlaging van de belasting. Het waren niet de boze burgers van Boston die protesteerden maar smokkelaars die hun handel zagen verdwijnen door de afschaffing van belasting. De thee die ze smokkelden haalden ze overigens uit Nederland.
Je zou dus kunnen stellen dat de Boston Tea Party een actie was van "vrije jongens" die zich verzetten tegen de afschaffing van een belasting en daarmee haar lucratieve handel zag opdrogen. Inderdaad, het ging om vrijheid, maar toch wel net even iets anders dan Rutenfrans bedoelde.
Foto:
AgnosticPreachersKid
Obamacare
Een belangrijk verschil tussen Europeanen en Amerikanen is volgens de conservatieve commentatoren dat de Amerikanen geen grote overheid willen. Behalve als het gaat om defensie en criminaliteit zouden zij liever zelf hun eigen boontjes willen doppen. Dat verklaart volgens hen ook de protesten van de Tea Party groeperingen die sinds begin vorig jaar zijn opgericht. Diederik van Hoogstraten in Elsevier heeft een artikel, “Amerikanen in opstand”, aan deze beweging gewijd. De veelal conservatieve Tea Party leden zetten zich af tegen de verdere groei van de staat:
De groei van de staat – los van een krachtige defensie, die conservatieven traditioneel steunen – is begonnen onder de Republikein George W. Bush met de economische noodwetgeving. Obama zette de lijn voort met de kostbare reddingsplannen voor de auto-industrie, geplaagde huiseigenaren en het bankwezen, en een nieuwe mammoetwet voor de zorg. De overheidsuitgaven groeien bijgevolg explosief. Steeds meer burgers vragen zich af hoe het moet met de financiële toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.
De voorgenomen hervorming van de gezondheidszorg leidde afgelopen zomer tot massale protesten. Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt, via uitzonderlijke parlementaire methoden die ook onafhankelijke waarnemers ‘slinks’ noemden. Tea Party-aanhangers en andere critici vinden het een schandalige manier om ‘eenzesde deel van de economie’ – gemeten naar de honderden miljarden dollars die ermee gemoeid zijn onder toezicht van de overheid te stellen.
Bij dit soort teksten wordt ik altijd een beetje moedeloos: waar moet je beginnen om uit te leggen wat hier fout aan is. Maar ik zal een poging wagen.
In de eerste plaats: als de Tea Party aanhangers zich ook druk maken om GWB’s maatregelen waar waren zij toen George W. Bush aan de macht was? Bovendien zijn de grote tekorten niet alleen aan eind van zijn presidentschap gemaakt, maar al direct toen hij nog maar net gekozen was, door de enorme belasting verlagingen. In de figuur is te zien wat het effect is op het begrotingstekort van de verschillende maatregelen. (figuur van
Menzie Chinn, Econbrowser):
PPACA: Patient Protection and Affordable Care Act
JGTRRA: Jobs and Growth Tax Relief Reconciliation Act
EGTRRA: The Economic Growth and Tax Relief Reconciliation Act
Iraq: De oorlog in Irak .
In dit licht gezien zijn de protesten niet alleen rijkelijk laat maar ook volkomen ten onrechte.
Ten tweede: van Hoogstraten suggereert achterbaksheid als hij stelt dat de wet via uitzonderlijke parlementaire methoden werd aangenomen die ook door onafhankelijke waarnemers als ‘slinks’ wordt aangeduid. Het gaat hier blijkbaar over het de zogenaamde
reconciliation procedure van het Congress. In Amerika kunnen beide kamers van de volksvertegenwoordiging (het Congress) hun eigen versie van de wet opstellen. Dit is anders dan in Nederland, waar de 1e kamer alleen maar ja of nee mag zeggen. In beide kamers van het Congress, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, was de wet met een meerderheid van stemmen aangenomen. In de Senaat zelfs met 60 van de 100 stemmen, daar was niets "slinks" of ondemocratisch aan. Maar het probleem is dus dat er verschillen zijn tussen de Senaat en de Huis versie van de wet. Omdat er natuurlijk maar een wet kan zijn moet na het stemmen er een compromis uit de twee verschillende versies gedistilleerd worden – deze procedure heet
reconciliation. Er is dus geen enkele aanleiding voor Elsevier om te spreken van slinkse parlementaire methoden. En wie zijn de “onafhankelijke waarnemers”, durven die niet met naam genoemd te worden of zo?
Ten derde: Het aannemen van de wet wordt als volgt geformuleerd:
Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt. Het is nieuw voor mij dat men bij Elsevier tegenwoordig een probleem maakt van de zondagsrust. Het maken van deze wet heeft bijna een jaar geduurd, en het is niet iets wat uit de lucht komt vallen Obama heeft hiervoor campagne gevoerd en het is iets waar de Democraten al vele tientallen jaren mee bezig zijn. De vorige poging in 1994 van President Clinton is jammerlijk mislukt.
Vrijheid
Het huidige systeem van ziektekostenverzekering in Amerika is
2 keer duurder als gemiddeld in Europa terwijl in Europa iedereen is verzekerd. Ongeveer 40 miljoen Amerikanen zijn onverzekerd. In het Amerikaanse systeem is het niet verplicht om je te verzekeren (alg gaat dat nu dus veranderen). Dit betekent dat mensen die zich aanmelden voor een verzekering geen bestaande ziekte mogen hebben of daardoor een (veel) hogere premie moeten betalen. Iemand met diabetes, een hartkwaal, of die ooit kanker heeft gehad kan zich dus niet of alleen voor een zeer hoge prijs verzekeren. Een zo'n ziekte, op grond waarvan je kan worden afgewezen, is zwangerschap.
Wat mij stoort is dat al die Nederlandse waarnemers allemaal wel een goede verzekering hebben. De gemiddelde Nederlanders heeft meer keuzevrijheid als het gaat om gezondheidszorg dan veel Amerikanen. Zij hoeven zich geen zorgen of ze tot hun 65e gezond blijven omdat ze de dure verzekering niet kunnen betalen (ouderen betalen meer dan jonge mensen, vrouwen betalen meer dan mannen). Pas als je 65 bent kom je in aanmerking voor
Medicare. Zij kunnen makkelijk van baan veranderen omdat de verzekering niet is gekoppeld aan je werk. Maar ook als een Amerikaan wel verzekerd bent is zit zij nog lang niet goed. Verzekeringsbedrijven zijn er namelijk niet om jou ziektekosten te betalen maar om winst voor de aandeelhouders te maken. Bij elke claim die wordt ingediend wordt gekeken of men daar niet onderuit kan komen. Hoe meer afwijzingen, hoe meer winst. De vrijheid wordt duur betaald.
----
Noten:
[1]: De cartoons zijn van de onvolprezen Tom Tomorrow. Klik op de figuren om de complete cartoon te zien.
[2]: Het oude document is een schotschrift tegen de handelaren in thee. (bron:
Wikipedia)
[3]: Ook Nederland is door een onafhankelijkheidsoorlog gesticht. Zou onze zin voor onafhankelijkheid hier zijn verwaterd? Misschien dat het slijt met de tijd, het was wel ruim 400 jaar geleden natuurlijk.
----
Updated 13/4/10: kleine redeactionele aanpassingen voor de leesbaarheid aangebracht.
Update 14/4/10:
Batocchio heeft een
goed overzicht van ziektekostenverzekering in Amerika. De verzekeringsbedrijven zijn slecht, of niet gereguleerd. De wetgeving verschilt per staat en vaak hebben verzekeringsbedrijven een (bijna) monopolie. Het maken van winst voor aandeelhouders is hun doel zoals blijkt uit dit citaat van (Batocchio citeerd een andere blogger, dday):
Anthem Health Plans of Maine, a subsidiary of WellPoint, is suing the state because they want to increase premium rates by 18.5% on their 12,000 individual insurance policy holders, so they can guarantee themselves a 3% profit margin...
Like many other states, Anthem Health Plans hold a monopoly on the individual insurance market in Maine, controlling 79% of all the plans. Also like many other states, they are licensed to sell insurance through the Department of Insurance, who must clear all rate increases prior to implementation. Originally, Anthem Health Plans were a nonprofit Blue Cross and Blue Shield corporation licensed to practice in Maine since 1939. In 1999, Anthem bought the business and began to operate it as a for-profit company. Since that point, Anthem has raised premium rates 10 times, and 8 of those times have been double-digit rate increases...
The average individual Maine rate-payer is paying four times as much for insurance than they did ten years ago.
But this isn't good enough for Anthem Health Plans..
Lees de hele post
hier.
Posts
