Het plafond van Obama

Het zijn merkwaardige taferelen in de Amerikaanse politiek: politici die boos worden en weglopen bij onderhandelingen over een maatregel waarvan iedereen – van links tot rechts – zegt dat zij genomen moet worden: de kredietlimiet van de overheid (het schuldplafond, engels: debt ceiling) moet verhoogd worden want anders dreigt de wereldeconomie in elkaar te zakken op een manier waarop de kredietcrisis alleen nog maar een voorproefje was. Als de Amerikaanse regering geen geld meer kan lenen kan zij haar verplichting niet meer nakomen. Net als Griekenland dus. Niet alleen zullen mensen geen (of minder) uitkering ontvangen, kunnen salarissen niet meer (volledig) worden betaald, ook zal de Amerikaanse overheid niet meer instaat zijn haar crediteuren volledig terug te betalen. En dat is dus wanbetaling. Wat de gevolgen daarvan zijn zien we bij de Grieken: de rente op staatsleningen gaat omhoog waardoor nieuwe leningen nog duurder worden. Dit zet een negatieve spiraal in gang die direct gevolgen heeft voor de echte economie: het zal het begin zijn van een depressie die nog dieper en ernstiger zal zijn als de Grote Depressie. Dit staat allemaal op het spel in de onderhandelingen die op dit moment gaande zijn tussen het Witte Huis en de oppositie partij. Een oppositiepartij die bovendien flink heeft gewonnen in de tussentijdse verkiezingen november vorig jaar en haar rangen vooral heeft versterkt met veel uiterst conservatieve Tea Party kandidaten voor wie de staatsschuld vijand nummer 1 is.

Afbraak van de verzorgingsstaat
Ho wacht, even een stap terug: ik schreef: “onderhandelingen”...? Waarover wordt onderhandeld? Over het niet verhogen van de kredietlimiet? Maar als de gevolgen zo ernstig zijn, waarover praat men dan? En dit is ook niet de eerste keer dat dit nodig was: de limiet is al vele tientalle keren verhoogd, ook onder Bush, en altijd zonder veel misbaar. In de TV-serie West Wing wordt geschetst hoe in het verleden regeringen met deze situatie omgingen (3 keer kijken het gaat heel snel):



Het is natuurlijk maar TV-drama, maar ver van de werkelijkheid ligt het niet. De strategie is dus: zo kort mogelijk voor het moment dat nodig is wachten met een voorstel en dan – als het bijna te laat is een voorstel doen om de limiet te verhogen. Niemand durft dan nog nee te zeggen.
Maar dat is dus niet wat er nu gebeurd, en dat is het grote raadsel. Waarom laat Obama zich verleiden om te “onderhandelen” over iets waarover eigenlijk niets te onderhandelen valt? Deze wet moet aangenomen worden, wie wil nou de verantwoording hebben voor het Einde Van de Wereld Zoals Wij die Kennen? Gekker nog: zelfs enkele belangrijke republikeinen hebben begin dit jaar al gezegd dat de limiet verhoogd moet worden. Het is een raadsel. De meeste linkse bloggers in de VS die ik volg zijn het vertrouwen in de President volledig kwijt: want hij lijkt serieus van plan om in te gaan op allerlei voorwaarden die de geradicaliseerde Republikeinse partij stelt voor het verhogen van de limiet. De voorstellen waarover nu serieus wordt onderhandeld zijn allemaal uiterst diepe ingrepen in de verzorgingsstaat: verhoging van de pensioenleeftijd en verlaging van het uit te keren bedrag (Social Security), verhoging van de leeftijd waarop je in aanmerking komt voor gezondheidszorg voor ouderen (Medicarie), verlaging van de vergoeding voor sociale gezondheidsvoorzieningen (Medicaid). Bovendien weigeren de Republikeinen elke maatregel die neerkomt op verhoging van de belasting, zelfs niet als het gaat om belasting op privé vliegtuigen of bedrijven die grote winsten maken. Het is alsof rechts Amerika haar kans schoon ziet om een eind te maken aan de New Deal uit de jaren 30 en de Great Society uit de jaren 60: de pilaren van de welvaartstaat, opgebouwd door grote Democratische Presidenten. Dit heeft niets meer met democratie te maken: het is geen onderhandelen meer, het is afpersing.

Barack Hoover Obama
Bij veel linkse commentatoren begint door te dringen dat het niet alleen aan de Tea Party Republikeinen ligt maar dat het de President zelf is die dit heeft veroorzaakt. Hij gedraagt zich niet op de manier zoals die in de bovenstaande clip uit West Wing wordt geschetst: hij is juist wel bereid tot onderhandeling en is daar al in een vroeg stadium mee begonnen. Erger nog: het lijkt er eerder op dat hij zelf de gene is die de onderhandeling aangrijpt om te kunnen bezuinigen op sociale voorzieningen – hij kan nu namelijk doen alsof het hem is opgedrongen. In een eerdere toespraak heeft de President al blijk gegeven van een uiterst conservatief standpunt als het gaat om wat er gedaan moet worden aan de economie:
In zijn wekelijkse toespraak voor de radio zei hij het volgende:

Government has to start living within its means, just like families do. We have to cut the spending we can’t afford so we can put the economy on sounder footing, and give our businesses the confidence they need to grow and create jobs.

Wat hij hier zegt is onzin en het laat zien dat de President in wezen een conservatief is en meer op President Hoover dan op President Roosevelt lijkt. Schertsend wordt door sommigen daarom al gesuggereerd dat de H in zijn naam voor Hoover staat (overigens niet voor het eerst). Uit alles wat de President doet blijkt dat hij zichzelf ziet als De Verstandige Man in het Midden tussen de ruzie makende ideologen van rechts èn links. Steeds meer komt links in Amerika tot de conclusie dat Obama niet de man van de Hoop en Verandering is, waar men zo op hoopte na de jaren van Bush maar dat hij een gematigd conservatief is. En hij is naïef, ja ik durf het bijna niet te schrijven, hij is nota bene President van de USA... Want hoe is het mogelijk om te onderhandelen met mensen die alleen maar uit zijn op je verlies, die dat ook zeggen en daar voor uitkomen? De positie die Obama kiest, in het midden, is niet het werkelijke midden van de Amerikaanse politiek, het is het midden tussen een gematigd conservatieve Democratische partij en een geradicaliseerde Republikeinse partij. Iedereen die de politiek in de VS een beetje volgt weet dat dat een toestand is waarin zij overigens al verkeerd sinds de jaren 90. Maar het is een houding die goed valt bij de Amerikaanse media en de gevestigde politici. Obama is de man van de clubs als DLC en Third Way: conservatieve democraten die politiek gezien het beste te vergelijken zijn met onze VVD. Echte liberalen dus, in de Europese betekenis: fiscaal conservatief en marktgericht, maar liberaal als het gaat om geloof en waarden.

President Bachman
Volgend jaar zal blijken of de strategie van Obama werkt: dan zijn er weer verkiezingen en hoopt hij weer herkozen te worden – of niet. Wie de kandidaat van de Republikeinen gaat worden is nog niet duidelijk, maar momenteel lijkt Michele Bachman een kans te maken. Ze doet het goed bij de Tea Party, ze is tegen verhoging van de kredietlimiet en gepatenteerd christenfundamentalist. Nu zij zichzelf kandidaat heeft gesteld voor het Presidentschap heeft ze haar retoriek gematigd maar eerdere uitspraken van haar laten zien dat ze absoluut geen verstand van zaken heeft als het gaat om economie en staatszaken. Maar dat is in de VS geen beletsel om te worden te gekozen zoals haar partijgenoot, en vorige president heeft laten zien.

Of het zover komt moet nog blijken natuurlijk, de laatste signalen zijn weer dat Obama nu tot inzicht is gekomen dat hij onderhandelt met slangen. In een persconferentie gisteren liet hij zichtbaar blijken geïrriteerd te zijn over het gedrag van zijn onderhandelingspartners. En dat wil wat zeggen, Obama’s bijnaam is “Obama no Drama” – hij maakt zich anders nooit zichtbaar druk en wordt nooit boos.

Obama's strategie om te winnen lijkt te zijn zich te Presenteren als de Redelijkheid in Persoon, de Man in het Midden die boven de partijen staat en hij wil dat demonstreren door compromissen te sluiten met de oppositie. Maar hierbij stuit hij op een grens: de realiteit is dat de Republikeinse Partij zo radicaal is geworden dat zelfs belasting op privé vliegtuigen al te ver gaat, het is een partij waarmee domweg geen compromissen gesloten kunnen worden. Deze strategie heeft haar limiet bereikt: door de bezuinigen die hij nu voorstelt lopen zijn aanhangers weg en zal hij kiezers verliezen want die maatregelen doen echt pijn bij veel mensen en verhinderen herstel van de economie. Dat laatste lijkt de President echter nog niet te beseffen.

(Gelijktijdig verschenen op GC)

Read more...

Land of the brave, home of the free?

Update 9/3/10
Update 12/3/10

Geen beter vermaak dan leedvermaak. Bij de nieuwe groepsblog van Stan de Jong et.al. Het Nieuwe Journaal en bij De Dagelijkse Standaard kunnen ze er maar niet genoeg van krijgen: Obama is hun held geworden en bij links is het volgens hun oorverdovend stil. Obama doet namelijk precies die dingen die door hun gewaardeerd worden: hij bouwt kerncentrales, hij gaat door met de oorlog in Afghanistan. Foei! Partij van de Arbeid dat je Obama nu laat vallen! Isser kopt “Obama, mijn president?!”. En percolator schrijft:

U zult begrijpen dat ook dit besluit van Obama niet in goede aarde valt bij het gros van zijn Nederlandse fans, veelal mensen met naïeve rudimentair-pacifistische tendensen. En ook hier worden we geconfronteerd met een overdonderend stilzwijgen in de media. We zien geen reacties van afkeuring en geen enkele veroordeling uit de mond van al die hijgerige Obama-supporters van het eerste uur.

Het kan verkeren.

Waarom horen we zo weinig van deze successen van Obama? Omdat de media zo links zijn en omdat "links" een ander woord is voor "hypocriet"? Maar ik dwaal af, dit is misschien iets voor een toekomstige post. Want feit is wel dat er weinig is om over te juichen voor links als het gaat over Obama, die volgens mij eerder een conservatief dan progressief politicus is.

Zoals ik al eerder heb betoogd is het principe van de rechtsstaat een belangrijk wapen in de strijd tegen het terrorisme. In de praktijk blijkt  dat het averechts werkt wanneer je deze principes loslaat en gaat vechten “zonder handschoenen” tegen de dark side. Tenzij je volledige geheimhouding kan garanderen werkt het gebruik van immorele methoden in je nadeel – en geheimhouding lukt maar zelden. Dick Cheney en zijn neoconservatieve vrienden konden Osama Bin Laden en zijn terroristische vrienden geen betere dienst bewijzen dan zonder VN-mandaat Irak te bezetten, het land in chaos te storten en mensen zonder proces gevangen zetten en martelen.

Tot zover de geschiedenis. Wie had gehoopt dat het met Obama beter zou gaan heeft het mis gehad. Guantanamo Bay is nog steeds open, er zitten nog steeds mensen in de gevangenis zonder enige vorm van proces en Dick Cheney loopt nog steeds als vrij man rond.
In the land of the brave home of the free blijkt dat het bekende zelfreinigende vermogen van de democratie – gesteund door het feit dat er in Amerika vrijheid van meningsuiting is – hapert. David Shor stelt het zo: Amerika heeft het geloof in haar eigen kracht verloren.

Wat is er aan de hand? Het gaat om de rechtszaak tegen een terrorist, namelijk van Khalid Sheikh Mohammed. Oorspronkelijk was het plan dat hij voor de rechtbank in New York berecht zou worden maar na veel misbaar van de Grand Old Party krijgt de regering Obama nu slappe knieën en er wordt overwogen om hem voor een militaire rechtbank te veroordelen. Men is bang voor terroristische aanslagen in New York en – onvoorstelbaar – hij zou wel eens vrij gesproken kunnen worden. Dat is niet geheel uit sluiten omdat hij namelijk gemarteld is, en bewijs verkregen door marteling is – ook in Amerika – niet geldig. Laat dit even goed tot u doordringen want Khalid Sheikh Mohammed is een van de organisatoren van 9/11.

Rahm Emanuel is een adviseur van Obama en net als zijn tegenhanger van bij de Republikeinen Karl Rove bij is hij een echte politicus van het soort dat zich zelf erg slim vind. Hij heeft naar het schijnt een deal gemaakt met de Senator Lindsey Graham van de Republikeinen: in ruil voor het afzien van berechting voor een civiele rechtbank zouden de Republikeinen hun verzet tegen het sluiten van Guantanamo Bay opgeven. Of dit slim is is is nog maar vraag want Senator Lindsey Graham is niet erg betrouwbaar. Hij heeft in 2006 namelijk valsheid in geschrifte gepleegd, door tijdens een rechtszaak vervalste verslagen van een Senaatvergadering aan de rechter gegeven. (Jawel, een US Senator, en hij zit er nog, gek he?)

Het blijkt dat dit soort politiek, waarbij  men fundamentele principes van de rechtsstaat inlevert voor politiek gewin, onverminderd doorgaat onder de Democraten. Dit waren we gewend onder Bush en Cheney en we hadden het niet verwacht van de Democraten. Uit alles blijkt dat we van het land van der dapperen voorlopig nog maar weinig moed kunnen verwachten – althans niet van de huidige politici die nu het land leiden, ik heb het nadrukkelijk niet over de soldaten die het vuile werk opknappen – en nog minder van de club die het straks na de volgende verkiezingen weer zal overnemen.

Het verbaast mij dan ook dat er in Nederland zo weinig aandacht is over dit nieuws uit Amerika, dat toch onze bondgenoot is. Het land met wie wij samen oorlogen vechten en dat ons, laten we dat vooral niet vergeten, 65 jaar geleden heeft bevrijd van de Nazi’s. Inderdaad, het kan verkeren.

Update 9/3/10:
Ik zie op Twitter dat Karl Rove een boek heeft geschreven. In bovenstaande post vergelijk ik Rove en Rahm - maar Rove is toch nog wel een graadje erger. Eric Boehlert van Media Matters for America over het boek:

Just try to count the Gore lies found in this one single paragraph:

Over the past few decades, Gore had said that he had created the Internet, been the model for Love Story, led a crusade against tobacco, discovered the Love Canal chemical disaster, lived on a farm while vice president, never grew tobacco on his farm, didn't know that his visit to a Buddhist temple was a fund-raiser, faced enemy fire in Vietnam, and sent people to jail as a reporter. It was a compelling life story; unfortunately, none of it was true.

What's astonishing is that all these Gore lies have been thoroughly debunked. Like many, many years ago. It's common knowledge that this stuff is garbage. Yet here's Rove, ten years later, casually lying about Gore, secure in his knowledge that conservative readers of the book won't care that the claims are false, and apparently also secure in the knowledge that his publisher, Simon & Schuster's Threshold Editions, doesn't really care about fact checking and will publish whatever partisan tripe he types up.

Natuurlijk is een democratie nooit perfect en er zullen altijd misstanden blijven maar wat verontrustend is aan deze zaak is dat hij dit zo openlijk en ongestraft kan doen. Het zelfreinigend vermogen dat een democratie heeft, doordat misstanden openlijk aan de kaak gesteld kunnen worden, werkt in Amerika blijkbaar niet.

Update 12/3 Glenn Greenwald beschrijft gedetailleerd (zoals gebruikelijk) hoe het komt dat Barak Obama en de Democraten maar niet los lijken te komen uit dit moeras: uit angst om uit gemaakt te worden als "zwak tegen terrorisme" blijven ze vasthouden aan het oude beleid. Hierdoor nemen ze geen principieel standpunt in voor handhaving van de rechtstaat. Het is deze houding die is afgekeken van de Republikein - die daar veel beter in zijn - die de Democraten juist impotent en zwak maakt in de ogen van veel kiezers.

Read more...

Obama: hoop in bange dagen voor Het Vrije Westen

Zie Update

Henk Hofland is heel somber in zijn column deze week in de Groene Amsterdammer. Hij schrijft over het extremisme van rechts in de Verenigde Staten:

Hebben zij andere, uitvoerbare oplossingen? Nee. Hun onuitgesproken alternatief is de keiharde hand, het gebruik van geweld dat de problemen vergroot. In Amerika is op het ogenblik het scenario voor een catastrofe in aanbouw. Het Westen in zijn geheel kan zich een mislukking van Obama’s regime niet veroorloven. Toch zijn nu de eerste contouren zichtbaar en niemand kan er iets aan doen.

Hij heeft gelijk, lees de hele column. Hofland verblijft regelmatig in Amerika dus hij kan het weten. Of er helemaal niets meer aan te doen is waag ik wel te betwijfelen. Er zijn ook wel een aantal hoopvolle ontwikkelingen.

Zo begint het er bijvoorbeeld op te lijken dat de hervormingen van de gezondheidszorg weer op gang komen - het schijnt dat overheidsdeelname een belangrijk onderdeel wordt van het nieuwe systeem; essentieel om de macht van de verzekeringsbedrijven in te perken. Hoe gek het ook klinkt maar dit binnenlandse onderwerp is van beslissende betekenis voor het verdere verloop het 'Obama regime', zoals Hofland het noemt. En als het juist is dat het slagen van Obama en de Democraten belangrijk is voor het Westen als geheel, dan kun je stellen dat de gezondheid van de Amerikanen belangrijk is voor de toekomst van het Westen.

Ook de economie lijkt langzaam, heel erg langzaam, een beetje bij te trekken. Helaas is het politiek niet haalbaar, maar het zou verstandig zijn nog een ronde economische stimulatie te organiseren om de economische motor weer op gang te krijgen, maar jarenlang drammen over het begrotingstekort en het gevaar van de Big Government maken dit onmogelijk.

Het is vrijwel zeker dat de Democraten bij de 'mid term' verkiezingen volgend jaar zetels zullen verliezen, maar waar het om gaat is dat zij hun meerderheid in het Huis en de Senaat kunnen behouden. Als de Republikeinen in een van beide huizen de meerderheid in handen krijgen dan hebben zij 'subpoena power'. Zij kunnen dan functionarissen dagvaarden om deze onder ede te verhoren. Sinds hun verkiezingswinst in 2006 kunnen de Democraten dat. Dus ook gedurende de laatste 2 jaar van de vorige regering. Desondanks maakten ze daar maar heel beperkt gebruik van. En als de Democraten het al deden dan weigerden enkele belangrijke gedagvaarden, zoals Karl Rove en Harriet Miers domweg te verschijnen.

Toen de Republikeinen in 1994 na de 'mid term' de meerderheid kregen en Clinton in het Witte Huis zat, wisten zij deze wèl raad mee: de Whitewater affaire, het onderzoek naar de "moord" op Vincent Foster en ten slotte het Monica Lewinsky schandaal waren het resultaat. Het het uiteindelijke gevolg was dat Bush net voldoende stemmen had om de verkiezingen te stelen.

----

Hier was ik gebleven op vrijdagavond. Maar er is al weer een tegenslag. Het lijkt er op dat het juist de regering is die noodzakelijke hervormingen wil afzwakken. Dit is niet de eerste keer. Obama heeft al eerder gezegd dat het voor hem geen breekpunt was in de onderhandelingen. Hieruit blijkt dat de top van de Democratische partij nog steeds geloofd dat je kan samenwerken met Republikeinen en/of dat ze gelden voor de campagne van volgend jaar nodig hebben, c.q. niet willen dat er campagnegeld naar de Republikeinen gaat.

Het is de laatste tijd wel vaker gebleken dat Obama helemaal niet zo links is als sommigen wel eens denken. Hij zet op veel manieren het conservatieve beleid van zijn voorganger voort of neemt hem in bescherming, zoals bijvoorbeeld blijkt uit zijn standpunten over het vasthouden van gevangenen zonder tussenkomst van de rechter, "rendition" (ontvoeren van terreurverdachten), aarzeling waar het gaat om misdaden van de vorige regering te onderzoeken en zijn bereidheid om de oorlog in Afghanistan voort te zetten (maar daarover moet nog beslist worden).

Nee, bij nader inzien heeft Henk Hofland helemaal gelijk met zijn pessimisme, ook Obama, die er wel wat aan kan doen, lijkt te aarzelen.

----
Update 4/11/09
Paul Krugman heeft deze grafiek op zijn weblog: (Industriele Productie 1929 en 2009)

Hieraan is te zien hoeveel gelijkenis de crisis van nu had met die van 1929 en hoe door verstandig beleid - het voorkomen dat de bankwereld in elkaar stort, economische stimulering, niet vasthouden aan een goudstandaard - is voorkomen dat de economie in een depressie raakte. Toch ook weer een beetje hoop dus.

----
Cartoon bij deze post is van Tom Tomorrow's This Modern World "There's the actual Obama and there's the idea of Obama". Bekijk de hele strip Salon.

Read more...

Pulling the plug

Zie Update

h/t digby

Ik heb al eerder over de slechte politieke strategie van links in Amerika geblogd. Timide laten ze de beschuldigingen van de Republikeinen over zich heen komen. Soms verweren ze zich zelfs niet of te laat (Kerry's Swiftboating), soms bieden ze hun verontschuldigingen aan waar het helemaal niet nodig is - waardoor ze dus impliciet schuld erkennen, - en ze hebben geen duidelijke standpunten. Oh ze hebben wel goede plannen, maar die zijn meestal te ingewikkeld om uit te leggen. Rechts doet dat veel beter: zij spreken niet van erfbelasting maar van Death Tax, zij hebben het niet over gezondheidszorg maar over Obama Care en Pulling the Plug on Grandma. Als een Democraat iets zegt waardoor zij "geraakt" worden dan nemen ze onmiddellijk maatregelen en laten niet over zich lopen. Daar houden Amerikanen van. En zeg nou eens eerlijk, wij Nederlanders toch ook?

Zie bijvoorbeeld wat deze Republikein over de hervorming van de gezondheidszorg zegt:



Maar eindelijk is er dan een Democraat die heeft begrepen hoe je je moet verweren. Even wat achtergrond voor U de volgende film bekijkt. Tijdens zijn redevoering voor het Congress zei Obama dat de Republikeinen geen plan hadden. De Republikeinen hielden toen demonstratief papieren omhoog. Hierop zouden hun de plannen staan.

Alan Grayson deed wat bij dit soort aanvallen vaak het beste is, hij onderzocht de claim van de tegenstander, en kwam tot een verrassende conclusie.




Geen tienpuntenplan, geen lange redevoering, nee, een zin slechts: don't get sick and if you do, die quickly. Dat is veel effectiever dan een goed beargumenteerd tegenargument - helaas, maar zo werkt democratie.

Je kunt er gif op nemen dat de Republikeinen niet over zich heen laten lopen. Misschien wordt het toch interessant.

Update:
Zoals te verwachten was wordt verwacht dat hij zich verontschuldigd, hoe is het toch mogelijk dat je zo iets kan zeggen?. Grayson houd echter stand, dat is wel bijzonder:

Read more...