Jerome Slater laat zien waar je in elk geval niet moet zijn als je wat veranderd wilt hebben in Israël. Hij citeert Haaretz:
In January, a group of rabbinical students spending the year in Israel showed up at the Prime Minister’s residence with a stack of 725 letters from North American rabbis, cantors, rabbinical and cantorial students from all denominations of Judaism, and from throughout the United States and Canada, asking Prime Minister Netanyahu to cease plans for a new settlement that has roundly been criticized as an obstacle to long-term peace.
Netanyahu doet geen enkele moeite om met deze mensen te praten en hij heeft hier verder niet meer op gereageerd.
Volgens Slater moet je bij Obama en het Congress zijn, niet bij Netanyahu. Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk: de sleutel voor verandering ligt in de US niet in Israël. Maar helaas is ook dat niet zo eenvoudig. Ik ken linkse Amerikaanse politici die heel braaf zijn als het gaat om Israël. Bijvoorbeeld Elizabeth Warren is een trouw supporter van Israel, en Max Blumenthal noemt Alan Grayson zelfs een "AIPAC tool". Warren en Grayson denken blijkbaar: één front is genoeg, nu even geen problemen met de AIPAC.
Hoe is het toch mogelijk dat de Israël Lobby zo veel macht heeft? (En nee, ik geloof niet complot theorieën) En niet alleen in de US, ook in Nederland beven ze voor deze lobby. Dit was nog vorig jaar: "Nederland zet zichzelf buitenspel door onthouden van steun aan Palestijnen"
Maar dit vind ik dan toch wel weer heel goed: Timmermans: 'Het is doodsimpel: nederzettingen liggen niet in Israël'
Inderdaad, het is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld, en toch komt er maar geen oplossing. Hoe kan dat?
In zijn boek "De grote Amerika Show" stelt Tom-Jan Meeus dat beide partijen "het doen" (zie mijn vorige post). Volgens Meeus maken beide partijen zich schuldig aan ondemocratische tactieken, gebruiken ze populistische stijlmiddelen en spelen een cynisch spelletje met de kiezers.
Ik ben het daar niet mee eens: de polarisatie komt voornamelijk van de Republikeinen. Neem bijvoorbeeld dit recente optreden van de kersverse, Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney en zijn partijgenoot Paul Ryan:
"I think there is in this country a war on religion," Romney replied. "I think there is a desire to establish a religion in America known as secularism."
"They gave it a lot of thought and they decided to say that in this country that a church -- in this case, the Catholic Church -- would be required to violate its principles and its conscience and be required to provide contraceptives, sterilization and morning after pills to the employees of the church. ... We are now all Catholics. Those of us who are people of faith recognize this is -- an attack on one religion is an attack on all religion."
Het is zeker waar dat beide partijen op een cynische manier politiek bedrijven. Maar wat de Republikeinen hier doen gaat veel verder. Dit is demoniseren van de tegenstander. Ik daag de lezer uit om een tegenvoorbeeld te vinden op vergelijkbaar niveau als wat Mitt Romney en Paul Ryan hier laten zien.
De Algerijn Lakhdar Boumediene werd nadat hij was vrijsproken door de rechter in Bosnie door de Amerikanen gearessteerd op verdenking van terrorisme. Hij en 5 andere Algerijnen zouden de aanslag op Amerikaanse ambasade hebben uitgevoerd. Zij waren een van de eerste gevangenen op Guantanomo Bay. Inmiddels zijn ze weer vrij.
In het interview dat Chris Hayes met hem heeft vertelt hij de hij verwacht dat ze de vergissing toch wel snel zullen inzien. Amerika is toch geen dicatuur en respecteert immers de mensenrechten?
Het heeft niet zo mogen zijn. Zeven jaar is hij vastgezet op Guanatano Bay waar hij werd gemarteld ondanks het feit dat bekend was dat hij onschuldig was. Ook na aantreden van Obama ging het martelen nog door, . Pas na een uitspraak van het Supreme Court, dat ook gevangen in Guantanomo het recht hebben op een eerlijk proces werd hij voorgeleid en vrijgesproken.
Het blijft mij dagelijks verbazen hoe ongelooflijk dom de Amerikanen bezig zijn met hun "oorlog tegen terrorisme". Ik hoop dat ik niet hoef uit te leggen waarom. Het beste wordt het nog verwoord door Lakhdar als hij zegt: het echte gezicht van Amerika is Guantanamo.
Bekijk hier het interview dat Chris Hayes vandaag had met Lakhdar:
Up met Chris Hayes is overigens een nieuwe show van MSNBC, die meer goede "liberal" shows heeft. Daarmee is MSNBC overigens nog geen tegenwicht voor FOX News dat niet meer is dan een propaganda zender voor de GOP. Er zijn ook conservatieven met een show zoals Joe Scarborough of middle of the road journalisten als Chuck Todd en boter babbelaars als dancing David GregoryRead more...
Nog iets meer dan een jaar duurt het nog: op 6 november 2012 wordt bepaald of Obama nog 4 jaar mag President blijft of dat er een Republikein in het Witte Huis komt.Wie dat zal zijn moet nog blijken want de Republikeinen moeten nog een kandidaat kiezen. Volgend voorjaar weten we wie het zal zijn.
Tot nog toe is het Presidentschap van Obama geen groot succes, maar vergeleken met zijn voorganger is hij een hele verbetering. De regeerperiode van Bush was een aaneenschakeling van mislukkingen en machtsmisbuik. Het begon al meteen door de manier waarop hij aan de macht kwam: niet door de stem van het volk maar door de stem van 5 conservatieve rechters in het Supreme Court. Daar zeurde natuurlijk niemand meer over na 11 september 2001 toen de grootste terreur aanslag ooit plaatsvond. Als Al Gore President was geweest dan hadden de Republikeinen waarschijnlijk geprobeerd hem af te zetten. Clinton is door het Republikeinse Congres bijna afgezet voor minder. Democraten doen dat niet, die zijn daar veel te netjes voor. Dat Bush deze aanslag misschien had kunnen voorkomen wordt hem niet verweten.
Door de aanslag veranderde alles. Vanaf dat moment hadden de neoconservatieven in de regering de vrije hand om te doen wat ze al jaren geleden hadden gepland: eindelijk konden ze hun oude wens in vervulling brengen en de "klus in Irak" afmaken. Wat niemand ooit had verwacht gebeurde onder Bush: door de hoogste functionarissen in zijn regering, met mede weten van de President, werd opdracht gegeven om krijgsgevangenen te martelen. Er werd een systeem van geheime gevangenissen opgezet waarin mensen in "nacht und nebel" verdwenen. Ook hier geldt weer: niemand is vervolgd, de President kon zijn termijn uitzetten, en de betrokken functionarissen zijn of nog in functie of hebben een leuke baan als hoogleraar op een prestigieuze universiteit.
Maar nog was de rampspoed onder Bush niet afgelopen: zijn presidentschap eindigde met de grootste economische crisis sinds de Grote Depressie in de jaren 30. Door wanbeleid en gebrek aan toezicht kwamen de financiële markten bijna stil te liggen. Drie jaar later heeft de economie zich nog steeds niet hersteld.
Wie dacht dat de partij die ons al dit moois heeft gebracht, is afgeschreven, vergist zich echter. In 2010 kwamen ze terug in het Congres met een grote meerderheid. Ook lijkt het er niet op dat zij ook maar iets geleerd hebben van de recente geschiedenis, integendeel. Het is een freak show met clowns die over elkaar heen buitelen om aan het publiek te laten zien dat ze echte conservatieven zijn. Neem bijvoorbeeld Rick Perry. Hij is er trots op dat hij 234 mensen ter dood heeft veroordeeld. Over de mogelijkheid dat er onschuldige mensen ter dood zijn gebracht maakt hij zich geheel geen zorgen:
Ron Paul is de lieveling van de libertariers. Libertaries geloven alles wat de staat doet slecht is en de vrijheid van het individu bedreigt. Paul heeft er geen problemen mee dat zieke mensen sterven doordat ze niet behandeld worden - dan hadden ze maar een verzekering moeten nemen. Eigen schuld dikke bult dus:
Het probleem met dit hypothetische voorbeeld is dat de meeste mensen er niets aan kunnen doen dat ze niet verzekerd zijn. Zij zijn onverzekerd omdat dit voor hen onbetaalbaar is, omdat ze werkloos zijn of omdat ze een chronische ziekte hebben. Dit is helemaal geen vrije keuze.
Deze partij zal, als ze aan de macht komt proberen alle verworvenheden en modernisering van de afgelopen 100 jaar af te schaffen. Zaken als inkomstembelasting (die in Amerika pas in 1913 is ingevoerd) of de verworvenheden van de New Deal zoals pensioenvoorzieningen en werkloosheidsuitkeringen. Zo is volgens hen bijna elke moderne wet of regeling, inclusief milieu bescherming en een verplichte ziektekostenverzekering onconstitutioneel:
Volgend jaar wordt bepaald of Obama nog 4 jaar mag blijven zitten of dat een van deze dwazen aan de macht komt. Deze keuze zal de toekomst van het land, permanent bepalen, en ik ben er nog helemaal niet zo zeker van dat Obama wordt herkozen. De keuze van de President van Amerika is niet alleen belangrijk voor de Amerikanen, zoals we de afgelopen 10 jaar hebben gezien, is deze keuze net zo belangrijk voor de rest van de wereld.
--- Ilustratie:Midterm Elections 2006, by Burnt Pixel, Flickr
In fact, this larger notion that the only thing we can do to restore prosperity is just dismantle government, refund everyone’s money, let everyone write their own rules, and tell everyone they’re on their own – that’s not who we are. That’s not the story of America.
Yes, we are rugged individualists. Yes, we are strong and self-reliant. And it has been the drive and initiative of our workers and entrepreneurs that has made this economy the engine and envy of the world.
But there has always been another thread running throughout our history – a belief that we are all connected; and that there are some things we can only do together, as a nation.
President Obama in zijn 'jobs speech' waarin hij zijn plan presenteert om de economie weer op gang te helpen. Eindelijk wat retorisch weerwerk tegen de libertaristische Republikeinen die niets liever willen dan een kleine overheid, liefst zo klein dat je haar kan verdrinken in een badkuip.
Maar of het voldoende is? Hij zegt bijvoorbeeld ook dit:
The agreement we passed in July will cut government spending by about $1 trillion over the next ten years. It also charges this Congress to come up with an additional $1.5 trillion in savings by Christmas. Tonight, I’m asking you to increase that amount so that it covers the full cost of the American Jobs Act. And a week from Monday, I’ll be releasing a more ambitious deficit plan – a plan that will not only cover the cost of this jobs bill, but stabilize our debt in the long run.
Ook gaat hij "beperkt bezuinigen" op Medicare, waardoor hij een belangrijk campagne voordeel opgeeft.
De rust is weer een beetje terug: Spanje heeft staatsobligaties voordeliger kunnen verkopen dan verwacht en de Amerikaanse centrale bank, de FED gaat iets doen dat de ECB niet mág doen: de economie steunen. Maar er is de afgelopen week weer veel gespeculeerd naar aanleiding de beurscrisis waarbij veel paralellen getrokken werden met de crisis van 1929. Naast de problemen in Europa is een belangrijke oorzaak van de onrust op de markten de onzekerheid over de economie in de VS. Waar blijft het langverwachte herstel? Wat is het plan van Obama? Is er wel een plan eigenlijk? De vrees is dat de economie opnieuw gaat krimpen en de debatten over het begrotingstekort hebben niet geholpen om deze vrees te doen afnemen.
Wat is het plan?
De grote vraag is waarom Obama hierover in debat is gegaan met de Republikeinen. Wie de laatste jaren deze partij heeft gevolgd weet dat hij dit debat wel moest verliezen. Het gevolg is dat men fors gaat bezuinigen terwijl nu juist een stimulering van de economie nodig is: 2.4 Biljoen dollar over de komende 10 jaar. En denk maar niet dat de Republikeinen beter zijn gaan denken over Obama: de grote tekorten zijn nu Obama’s tekorten. Bovendien zijn begrotingstekorten helemaal niet iets waar zij zich werkelijk over druk maken: volgens de rechtse ideologen van de partij zijn begrotingstekorten prima, zolang ze maar het gevolg zijn belastingverlaging en worden veroorzaakt door een Republikein. Als er echter een Democraat in het Witte Huis zit gelden andere regels.
Daarom nogmaals: waarom heeft de President zich laten verleiden om met hen in discussie te gaan als hij dit debat toch niet kan winnen? Waar is het fout gegaan, of misschien was het wel zijn bedoeling? Wat is het plan van de President eigenlijk?
De stimulus
Door het voortdurend zoeken naar compromis met de Republikeinen, het “centrisme” van Obama, komen de Democraten steeds meer in de problemen. Dat is goed te zien in het economisch beleid van deze regering. Bij haar aantreden, in 2009 dreigde de economie weg te zakken in een diepe recessie door het wegvallen van de vraag. De regering reageerde hierop met aarzelend Keynesiaans beleid: in de American Recovery and Reinvestment Act (de “stimulus”) werd 787 miljard Dollar gereserveerd om de economie te stimuleren. Ook werd de maximale uitkeringsduur voor werklozen verlengd tot 99 weken (normaal is 26 weken). Verdere verlenging wordt nu tegengehouden door de Republikeinen die sinds november vorig jaar de meerderheid hebben in het Huis van Afgevaardigden.
Niet doorpakken
Toen de Democraten nog een meerderheid hadden in het Huis en zelfs een filibuster-proof meerderheid in de Senaat aarzelde Obama echter ook. Dat wreekt zich nu: deze recessie was veel dieper dan alle vorige recessies en alleen vergelijkbaar met de Grote Depressie (die nog veel ernstiger was). 800 miljard dollar was net genoeg om de economie te stabiliseren, maar onvoldoende voor een herstart. Nu de stimulus is uitgewerkt begint de economie weer te stagneren. Het probleem is dat Obama altijd heeft beweerd dat omvang van de stimulus wel voldoende was - “precies goed” - maar dat was niet zo. De stimulus was volstrekt onvoldoende voor volledig herstel, bovendien werd een derde van het geld gebruikt voor belastingverlaging waarvan bekend is dat het minder effectief is.
Obama krijgt de schuld
Maar juist doordat Obama steeds heeft volgehouden dat de stimulus wel voldoende zou zijn om de economie op gang te helpen heeft hij hiermee zijn tegenstanders een argument gegeven: die kunnen nu zeggen “zie je wel, de stimulus werkt niet”. Het economische argument dat de stimulus onvoldoende is kan hij nu niet meer gebruiken: waarom heeft hij toen niet om meer gevraagd?
Ook maakt de President het zich zelf lastig doordat hij onvoldoende duidelijk maakt dat de problemen niet door hem maar door zijn voorganger en de nu in de oppositie zittende partij zijn veroorzaakt. Hij geeft hiermee gelegenheid voor de propaganda van de Republikeinen dat hij het is die het geld over de balk gooit: aan de stimulus die niet werkt. Republikeinen geven niets om “stimulering” en Keynes is in hun ogen een gevaarlijke socialist. Stimulering werkt alleen maar averechts beweren ze. De regering zit het bedrijfsleven in de weg met haar regels en de hoge belastingdruk.
Obama’s plan
Doordat de Democraten geen meerderheid meer hebben kunnen ze niet veel meer doen. Een nieuwe stimulus zit er niet meer in. Maar nog steeds blijft de president volhouden dat dat niet nodig nodig is. Obama’s reactie is ongeveer: "Wij zijn wel zuinig en passen goed op het huishoudboekje van de staat, daardoor zal het economisch ook beter gaan":
If you care about making investments in our kids, and making investments in our infrastructure, and making investments in basic research, then you should want our fiscal house in order so that every time we propose a new initiative, somebody doesn’t just throw up their hands and say “more big spending, more government.”
It would be very helpful for us to be able to say to the American people: “Our fiscal house is in order. So, now the question is, what should we be doing to win the future, and make ourselves more competitive, and create more jobs, and what aspects of what government’s doing are a waste, and we should eliminate.” And that’s the kind of debate that I’d like to have.
Zijn grootste zorg lijkt te zijn dat hij beschuldigd kan worden van 'big government'. Dat is begrijpelijk maar verkeerde tactiek: het levert geen banen op, bovendien lijkt hij het argument serieus te nemen.
Te weinig en niet overtuigend
Maar is dat voldoende? Het is in de eerste plaats een zwakke verdediging want hij is heel defensief. Waarom moet hij zich tegen die beschuldiging verdedigen als de schulden niet zijn veroorzaakt door de Democraten? Onder de vorig Democratische President was er een overschot op de begroting en als men de afgelopen 10 jaar dit beleid had voortgezet waren de schulden nu misschien wel afbetaald geweest. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn: de kiezers vonden het belangrijk dat er een moreel hoogstaande conservatieve President in het Witte Huis moest zitten. Wat wil Obama eigenlijk verdedigen? Waarom legt hij dat niet uit?
In de tweede plaats is het onverstandig beleid: op dit moment bezuinigen is het domste wat je kan doen: de economie groeit nauwelijks, mensen hebben geen geld, de huizenmarkt wil maar niet opkrabbelen en nu zijn er ook nog eens grote problemen in Europa. Het gevolg is dat afgelopen maand de werkloosheid weer verder stijgt.
Economen waarschuwen dat het beetje herstel dat er nu is kan omslaan in een nieuwe recessie. Door de achterblijvende vraag worden geen nieuwe banen gecreëerd en ook op beurs heeft de handel alle vertrouwen verloren. Dat is waar de beurzen werkelijk bang voor zijn.
Nog niet alles is verloren...
Er zijn mogelijkheden voor Obama om terug te vechten, ook met de vijandige Tea Party meerderheid in het Huis van Afgevaardigden. Essentieel is er dat hij dat de economie weer gaat aantrekken. Dat lukt niet zolang hij de hoogste prioriteit geeft aan de oplossing van het begrotingstekort. Dat valt misschien wel goed bij de politieke insiders in Washington maar niet bij de mensen in het land – de “echte Amerikaan”, die maakt zich zorgen om zijn baan en om zijn huis dat minder waard is geworden dan de hypotheek. Extra geld uitgeven voor stimulering van de economie is politiek niet meer haalbaar (zie Tea Party hierboven) maar wat hij wel zou kunnen doen is het aanpakken van de problemen op de huizenmarkt. Banken weigeren nu om mee te werken aan herstructurering van hypotheekschulden en een eerder programma om dat aan te pakken (de Home Affordable Modification Program of HAMP) was een regelrechte mislukking. Met een goed programma zijn niet alleen huizenbezitters geholpen, maar het zal ook helpen om de economie weer op gang te brengen: als mensen minder hoeven af te lossen aan de bank, kunnen ze weer meer geld uitgeven. Dat Wall Street dit niet leuk zal vinden is te voorzien, maar zijn “vrienden” daar keren zich toch al van hem af.
Naast verkeerde prioriteiten moet Obama beseffen dat Democraten niets te winnen roepen om hervorming van de Social Security (“AOW”) en Medicare (“Ziekenfonds voor ouderen”). De Democraten zijn van oudsher de partij die de kiezer vertrouwt als het gaat om deze zaken – net als Nederland zoals de PvdA dat met schade en schande heeft moeten leren. Helaas heeft Obama al geroepen dat “alles op de onderhandelingstafel ligt”.
... maar wel bijna
Obama doet de ene na de andere concessie aan de Republikeinen en zijn eigen kiezers kunnen het niet meer volgen. De Republikeinen geven in werkelijkheid helemaal niets om het begrotingstekort terwijl de kiezers weglopen. Maar daar is het Republikeinen om te doen: waarom zouden ze Obama helpen door maatregelen te steunen die de economie er bovenop helpen? Deze strategie hebben ze van begin af aan aangekondigd, en Obama is met open ogen in de val gelopen, ik kan het niet anders zien.
De kiezers willen wel: We want to give the president every opportunity zoals Afgevaardigde Maxime Waters zegt. Maar zelfs zijn meest trouwe kiezers, zwarte Amerikanen, verliezen hun geduld in de eerste zwarte President:
Update 27/8: Er is 30 miljard dollar over van de 45.6 miljard die dollar gereserveerd was om huisbezitters te helpen. Het laat zien hoe weinig voortvarend dit probleem wordt aan gepakt. Het Congres moet beslissen wat er met het geld gaat gebeuren waardoor het vrijwel zeker is dat het gebruikt zal worden om het begrotingstekort te verminderen. Read more...
Koekebakkers blog over politiek, maatschappij en cultuur is ouderwets gefundeerd en alleen kwetsend als het nodig is.Overdag werk ik met computers als Michel Verbeek en 's avonds scheer ik varkens als Koekebakker.
Posts
Jerome Slater laat zien waar je in elk geval niet moet zijn als je wat veranderd wilt hebben in Israël. Hij citeert Haaretz:
