De grote Amerikashow

In zijn boek De grote Amerikashow schetst oud Amerika correspondent van de NRC Tom-Jan Meeus een somber beeld van de toestand van de democratie in Amerika (*). Door jarenlange polarisatie is het land verdeeld geraakt in twee kampen die elkaar verbaal naar het leven staan. Beleid wordt niet meer gemaakt op basis van feiten maar politici laten zich leiden door het electorale effect dat hun beslissingen beslissing hebben. Bovendien: over welke feiten heb je het eigenlijk? Want er zijn tegenwoordig linkse en rechtse feiten.

Het is weer een schrikkeljaar dus er zijn dit jaar weer presidentsverkiezingen. De presidentskeuze heeft grote consequenties voor de rest van de wereld, en dus ook voor Nederland. Maar niet alleen daarom is het belangrijk de politiek in Amerika te volgen. In Nederland nemen we veel van de Amerikaanse cultuur over via TV en film. Nederlandse politici nemen een voorbeeld aan Amerika. Amerikaans populisme is in de Nederlandse politiek geïntroduceerd door Geert Wilders. Hij is in de leer geweest bij zijn Amerikaanse collega's (onder andere de conservatief Tom Tancredo) en heeft laten zien dat dit erg succesvol kan zijn. Rationele Nederlandse politici hebben hier, in 10 jaar tijd, nog steeds geen goed antwoord op gevonden. Ondertussen wordt de politiek hier steeds meer gekenmerkt door het zelfde verbale geweld en gespletenheid als in Amerika. Gaat de politiek in Nederland dezelfde kant op als in Amerika?

De politiek van het wantrouwen
Wantrouwen is er altijd een belangrijk onderdeel is geweest van de cultuur in Amerika. Richard Hofstadter laat in een zijn beroemde essay The Paranoid Style in American Politics zien dat deze traditie teruggaat tot de 17e eeuw.

Maar Nixon is de eerste die dit weet te gebruiken voor electoraal succes. Hij maakt gebruik van de angst bij het deel van de bevolking dat moeite heeft met de invoering van gelijke burgerrechten voor zwarten en dat zich bedreigd voelt door de protestbewegingen van de jaren zestig. Nixon neemt het op voor de kleine man, de silent majority, de Archie Bunkers, die door niemand serieus genomen worden. Nixon zet daarmee de toon voor de politiek tot op de dag van vandaag: een populistische politiek die polariseert doordat het tegenstellingen benadrukt en misbruik maakt van het wantrouwen dat veel burgers koesteren tegen de politiek en de elite.

Een slachtoffer van dit wantrouwen is de journalistiek. In een niet aflatende campagne worden journalisten er van beschuldigd niet objectief te zijn. Nixon en zijn vice President Spiro Agnew beschuldigen hen van liberale sympathieën. Dit is als politieke strategie zo succesvol gebleken dat conservatief Amerika tot op de dag van vandaag klaagt dat de grote networks en de kranten een liberal bias hebben, een afwijking naar links. Veel journalisten laten zich hierdoor intimideren en proberen bij berichtgeving te bewijzen dat zij objectief zijn. Bij elk meningsverschil of politiek strijdpunt moeten beide partijen aan het woord komen, en nog maar zelden durven journalisten hun eigen mening te geven over een zaak, bang dat zij door rechts beschuldigd worden van een liberal bias.

In het boek laat Tom-Jan Meeus zien wat de gevolgen zijn voor het dagelijkse leven in het land. Hier is Meeus op zijn sterkst. Hij beschrijft een rodeo in een gevangenis (Angola) waar gedetineerden een rodeoshow opvoeren voor de bezoekers. Hij gaat op bezoek bij de hillbillies in het heartland die bang zijn dat hun levensstijl wordt bedreigd en zich vastklampen aan religie, vreemdelingenhaat en hun wapens, zoals Obama hen ooit karakteriseerde.

Populisme: politiek is adverteren
Reizend door het Amerikaanse platte land ontmoet hij veel mensen die zeker zijn dat hun manier van leven bedreigd wordt en hij beschrijft hoe de populisten hier hun macht aan ontlenen:

Er zit systeem in de manier waarop populisten die invloed uitoefenen. De wapenlobby, de antiabortusbeweging, veel evangelicals, de Tea Party, politici als Tancredo: allemaal danken zijn hun succes aan de vrees onder hun volgelingen dat er voor hun levensstijl of opvattingen geen plaats meer zal zijn. Angst voor verlies is het krachtigste wapen waarover het populisme beschikt.

Als je maar heel vaak en heel hard roept dat iets waar is, ook al is dat niet zo, dan zijn er altijd wel voldoende mensen die zich laten overtuigen dat er misschien toch wel wat van waar is. Net als in de reclame is de logica vaak zoek: "wast witter dan wit". Sinds Nixon is de democratie steeds meer door cynisme en wantrouwen aangetast. Politici moeten om aan de macht te komen, of om aan de macht te blijven, gebruik maken van negatieve campagnes. Politiek is reclame geworden.

Niemand in de VS probeert nog te verbloemen dat politici slechts een rol spelen. Ideeën strijd en authenticiteit zijn bijzaken geworden: politiek is primair reclame.

Niet deskundigheid, of het landsbelang, maar wat de gewone man denkt, (of wat men denkt dat hij denkt) bepaalt de politiek. Het is populisme in zijn meest pure vorm. Nuchter beleid en feitenkennis spelen steeds minder een rol en zijn ondergeschikt aan de volkswil. Bush de Jongere heeft het ultieme populisme in de praktijk gebracht door een onwinbare oorlog beginnen, de "war on terror".

Party for Freedom? So American!
Tom-Jan Meeus maakt zich zorgen dat de politiek van het wantrouwen overslaat naar Nederland. Sinds de Tweede Wereld Oorlog heeft Amerikaanse cultuur en politiek veel invloed in Nederland, en dat is de laatste jaren, dankzij de media en internet alleen maar toegenomen. Nederlanders nemen snel Amerikaanse modes en gewoontes over. Meeus is het sinds zijn terugkomst uit Amerika opgevallen dat wij hier steeds meer "Amerikaanse dingen doen". Mensen zijn ook hier meer met hun imago bezig, en iedereen doet aan zelf promotie.

Zie hier bijvoorbeeld het interview dat Pamella Geller had met Geert Wilders.



Kan in Nederland het zelfde gebeuren met de politiek en de media als in Amerika? Het is nog niet zo erg als in de VS. We hebben in Nederland nog maar 10 jaar ervaring met het populisme, maar er zijn wel degelijk signalen dat het door populisten opgeroepen wantrouwen hier post vat. Uit peilingen blijkt dat ook in Nederland het vertrouwen in de politieke instituties afneemt.

Kritiek
De grote vraag die in het boek steeds opkomt is: waar komt de polarisatie die het land splijt en onbestuurbaar maakt vandaan? Tom-Jan Meeus geeft zelf toe dat hij die vraag niet compleet kan beantwoorden. Een mogelijke verklaring die hij bespreekt is het kiesstelsel: in de voorverkiezingen, (de primaries) wordt door de partijleden bepaald welke kandidaten mogen meedoen in de verkiezingen. De Republikeinen hebben net deze week in de primaries bepaald dat Mitt Romney presidentskandidaat is. Omdat in de meeste primaries alleen de eigen partijleden een stem kunnen uitbrengen - leidt dit er toe dat gematigde kandidaten afvallen: partijleden zijn nu eenmaal radicaler dan gewone kiezers die geen partijlid zijn. Dit effect was dit jaar goed te zien in de Republikeinse primaries: Mitt Romney moest, om gekozen te worden, eerst bewijzen dat hij een "echte conservatief" is (ook al was hij gouverneur een van een van de meest linkse staten), dat hij tegen “Obama care” is (ook al heeft Obama zijn plan gebaseerd op het ziektekostenstelsel dat Romney in Massachusetts heeft ingevoerd) en dat hij toch echt tegen abortus is (al was hij vroeger tegen een verbod).

Tot zover kan ik Meeus goed volgen. Dat primaries een rol spelen is duidelijk, en het is een belangrijke reden waarom de Republikeinse partij de laatste jaren steeds verder is geradicaliseerd. Maar het vreemde is dat dit niet op gaat voor de Democraten, want ook zij kiezen hun kandidaten via primaries. Het is waar dat Obama zich vier jaar geleden net als Romney nu, veel linkser heeft voorgedaan dan hij werkelijk is (zoals blijkt uit zijn beleid tot op heden). Maar toch is de Democratische partij niet naar links opgeschoven. Integendeel zelfs: Democraten zijn sinds de jaren zestig juist naar rechts opgeschoven. Net als de PvdA in Nederland hebben zij in de jaren negentig hun "ideologische veren" afgeworpen. Na de ontnuchtering door het grote verlies van George McGovern is de partij gematigd, en heeft zij alleen nog maar gematigde "centrum-democratische" kandidaten geproduceerd, zeker geen ideologen. Presidenten Carter en Clinton waren eerder conservatieve Democraten en absoluut geen radicale ideologen, zeker niet vergeleken met de verrichting van de vorige Republikeinse President Bush de Jongere. Hij begon een ondoordachte, door ideologie gemotiveerd avontuur in Irak en heeft geprobeerd de Amerikaanse variant van de AOW (Social Security) te privatiseren.

Dit blijft echter onderbelicht in het boek. Meeus heeft het alleen over polarisatie en suggereert voortdurend dat de radicaliteit van twee kanten komt, wat pertinent onjuist is. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld het begrip "overheidsactivisme" als hij het heeft over de maatregelen die Obama neemt om de economie weer opgang te krijgen (700 miljard dollar stimulus, volgens economen veel te klein) en de invoering van een nieuw stelsel voor ziektekostenverzekering (broodnodig: er zijn ca. 45 miljoen onverzekerden in de VS, terwijl het systeem 2x zo duur is als bij ons). Dit is geen "overheidsactivisme" maar bescheiden uitgevoerde beleidsmaatregelen die niet worden gemotiveerd door ideologie, maar door noodzaak. Dat het nodig is komt door ideologisch gemotiveerd achterstallig onderhoud van zijn conservatieve voorgangers.

Wat is er dan wel gebeurd?
Ik heb natuurlijk ook geen definitieve verklaring voor de verschuiving naar rechts in de Amerikaanse politiek. Bovendien is er natuurlijk niet één oorzaak maar is het een samenloop van historische factoren. Een van die historische omstandigheden is de slavernij en de burgeroorlog die nodig was om deze af te schaffen. Pas in de jaren zestig van de vorige eeuw zijn de segregatiewetten afgeschaft en het is niet voor niets dat de grote verschuiving in de Amerikaanse politiek toen is begonnen. Tot die tijd waren conservatieven en progressieven verdeeld over twee partijen. Maar door de invoering van gelijke burgerrechten zijn conservatieven in het zuiden massaal overgestapt naar de Republikeinen.

Vanaf dat moment is de tweedeling in het land gaan samenvallen met de politieke partijen. Als gevolg hiervan is een conservatieve dominantie ontstaan, die tot op de dag van vandaag het land domineert. Nixon was de eerste president die voordeel had van deze realignment in de politiek.

Een andere factor die in het boek onderbelicht blijft (al noemt Meeus het wel) is de rol van de media. De campagne tegen de media is bijzonder effectief gebleken. Hoe bizar en radicaal sommige van de Republikeinse maatregelen ook zijn (de oorlog in Irak, privatisering van het publieke pensioenstelsel, de radicale deregulering), zelden zal een journalist daar stelling tegen durven te nemen, bang als zij zijn om beschuldigd te worden van partijdigheid. Door Paul Krugman is dit ooit eens als volgt gekarakteriseerd: Republikeinen beweren dat de aarde plat is, volgens Democraten is zij rond, maar de kop boven het artikel over het meningsverschil zal dan zijn "Vorm van de aarde betwist". Die dynamiek is nu goed te zien in de debatten over het Ryan Budged.

Dominantie van radicaal conservatisme
Door Meeus wordt uitgelegd waarom het politieke systeem conservatieven bevoordeelt. Dit kan verklaard worden door te kijken naar de manier waarop de Senaat werkt: doordat elke deelstaat evenveel zetels krijgt zijn volksarme, plattelands staten die overwegend conservatief zijn, oververtegenwoordigd. De grote, stedelijke gebieden met een meer linkse signatuur zijn ondervertegenwoordigd. Voeg daarbij de byzantijnse filibusterregel en de conservatieve dominantie is verklaard.

Conservatieven hebben gewoon een voorsprong op Democraten. Dit allemaal verklaart echter nog steeds niet waarom de Republikeinen zo ver naar rechts zijn opgeschoven.

De radicaliteit van conservatief Amerika is niet iets dat van de laatste tijd is. Al in 1961 schrijft Richard Hofstadter, in het ook door Meeus aangehaalde artikel over de paranoïde stijl van de Amerikaanse politiek over het conservatisme:

[...]the modern right wing, [...] feels dispossessed: America has been largely taken away from them and their kind, though they are determined to try to repossess it and to prevent the final destructive act of subversion. The old American virtues have already been eaten away by cosmopolitans and intellectuals; the old competitive capitalism has been gradually undermined by socialistic and communistic schemers; the old national security and independence have been destroyed by treasonous plots, having as their most powerful agents not merely outsiders and foreigners as of old but major statesmen who are at the very centers of American power. Their predecessors had discovered conspiracies; the modern radical right finds conspiracy to be betrayal from on high.

Dit is geschreven in 1961, maar het is nog even geldig vandaag. Niet het conservatisme is veranderd maar hun invloed groter geworden. Het verschil met 1961 is dat zij de macht overgenomen hebben in de Republikeinse partij. In 1964 werd Barry Goldwater, een radicaal conservatief nog met ruime meerderheid verslagen. In 2012 is de Republikeinse partij de partij van Goldwaters nazaten met de zelfde radicale ideologie.

Polarisatie in Nederland
Moeten wij ons nu ook zorgen maken over Nederland? Er zijn natuurlijk parallellen aan te wijzen tussen Amerika en Nederland, al was het maar omdat de Amerikaanse cultuur een grote invloed heeft op ons land. Maar de geschiedenis en cultuur van Nederland zijn heel anders dan die van Amerika. De slavernij waar wij ons aan schuldig hebben gemaakt was altijd verborgen (namelijk in de koloniën) en heeft geen grote invloed gehad op onze cultuur. Ook hebben wij geen last van een onverwerkte burgeroorlog en is ons kiesstelsel fundamenteel anders dan dat in de VS.

Ook betwijfel ik of de conclusie dat in Nederland het midden steeds meer terrein verliest aan de vleugels correct is. In die zin zie ik wel overeenkomst met de VS: de polarisatie vindt niet plaats op links, maar op rechts. Het feit dat de PvdA terrein verliest aan de SP komt niet doordat de kiezer radicaler is geworden, maar juist door het opschuiven van deze partij naar rechts in de jaren negentig onder Wim Kok.

Bovendien is het absurd de SP te vergelijken met de PVV, een partij die bevolkingsgroepen tegen elkaar opzet en wantrouwen als middel in de politiek heeft geïntroduceerd voor electoraal succes. Ik heb mijn bezwaren tegen de SP, maar die zijn inhoudelijk. Of kunnen we zeggen dat de SP met Roemer een southern strategie volgt om de PVV kiezers in te palmen?

Deze post staat ook op Sargasso.
---
Dinsdag 17 april discussieert Tom-Jan Meeus in de Rodehoed met Maarten van Rossem over het boek.

Historicus en Amerikadeskundige Maarten van Rossem reageert op het boek van Tom-Jan Meeus en gaat met hem in debat. Verder spreken oud-correspondenten Maarten Huygen, Juurd Eijsvoogel en Mark Chavannes én de huidige correspondent in Washington Guus Valk over hun ervaringen in Amerika, de gepolitiseerde samenleving en het verschil met Nederland. Gespreksleider is Joost Oranje, plaatsvervangend hoofdredacteur NRC Handelsblad.

---
Noten
(*) Verschenen bij Nieuw Amsterdam, maart 2012.

Foto verantwoording
feature image: Uitsnede van de omslag van het boek.
Foto 1: Richard Milhous Nixon, 37e President van de Verenigde Staten, bron: Wikipedia
Foto 2: Abraham Lincoln, 16e President van de Verenigde Staten, bron: Flicker.
Foto 3: Barry Goldwater, Senator van Arizona, bron: Wikipedia.

Read more...

Het grote bezuinigen

Eindelijk, het is dan toch gelukt: Obama heeft een deal met de Republikeinen. Wat er de afgelopen weken, en vooral het afgelopen weekend is gebeurd is was een bizarre vertoning, en links en progressief Amerika vraagt zich wanhopig af hoe dit heeft kunnen gebeuren, en vooral wat de gevolgen zullen zijn.

De overeenkomst
Nu het “schuldplafond” is verhoogd kan de Amerikaanse overheid, weer geld lenen en kan voorkomen worden dat de Amerikaanse staat haar rekeningen niet kan betalen, iets dat in haar 235 jarig bestaan nog niet was voorgekomen. De politiek van afpersing heeft gewerkt: door te dreigen met economische rampspoed hebben de Democraten zowat alle hun eisen moeten inslikken. Tegenover elke dollar waarmee de kredietlimiet is verhoogd moet een dollar bezuinigd worden. Dat betekent dat er, uitgesmeerd over een periode van 10 jaar 2400 miljard dollar zal moeten worden bezuinigd. Er is al overeenstemming over de eerste 1000 miljard, die worden bezuinigen op de begroting(*). Een commissie samengesteld uit leden van beide partijen gaat nu een plan maken om het resterende bedrag in te vullen. Rond Thanksgiving dit jaar moet men er uit zijn. De partijen hebben zichzelf gedwongen om er uit te komen want als dat niet lukt dan worden automatische bezuinigingen doorgevoerd die in werking treden in 2013.

Het is dus het vertrouwde beeld dat we de laatste jaren vaker gezien hebben: de rechtervleugel van de Republikeinse partij krijgt haar zin: harde bezuinigingen op overheidsuitgaven en geen belastingverhoging en de linkervleugel van de Democratische partij, de Professional Left krijgt niets, en zij moet vooral niet zo negatief zijn over Obama.

De tegenvaller
Het was allemaal geen verheffende vertoning maar als een ding nu wel duidelijk is dan is het dat Obama niet de geschiedenis in zal gaan als een grote hervormer. Die mogelijkheid heeft hij gehad in de eerste twee jaar van zijn regering, en vooral direct na zijn aantreden toen de kredietcrisis nog vers in het geheugen lag. Achteraf kunnen we constateren dat hij die tijd gebruikt heeft om het stelsel van ziektekostenverzekering te hervormen maar daardoor te weinig heeft gedaan aan de oorzaak van de crisis door Wall Street niet beter te reguleren. Maar de grootste fout die hij heeft gemaakt was dat hij te weinig heeft gedaan om de economie te stimuleren.
De meningen lopen uiteen over wat nou precies het probleem is: is hij een zwakke en zelfs wat naïeve president of was dit wat hij eigenlijk wilde? Maar eigenlijk maakt het weinig uit: waar het om gaat is het resultaat van het beleid dat hij voert.

Schulden
Officieel is de recessie die het gevolg was van de kredietcrisis nu ruim 2 jaar geleden beëindigd. Maar de meeste mensen merken er nog niets van. Niet in Amerika maar ook niet in Europa. Het politieke gevecht dat zich de afgelopen weken afspeelde over de verhoging van het kredietplafond ging slechts over schulden. Dat heeft wel met economie te maken maar het doet niets aan de oorzaak van de problemen, integendeel het maakt de problemen alleen maar erger. Bezuinigen is de slechtste manier om een recessie te bestrijden, maar om de een of andere manier, ik heb er al vaker over geschreven, is dat de laatste jaren het antwoord van de politiek. Als reden hiervoor wordt vaak gegeven dat bezuinigingen nodig zijn om het vertrouwen te winnen van beleggers en ondernemers maar wie het nieuws volgt weet beter. Kijk bijvoorbeeld eens naar dit item dat de dag na het akkoord tussen de Republikeinen en Democraten (3 aug 2011) in het journaal werd uitgezonden:


In dit korte fragment is te zien hoe onzinnig het huidige beleid is. De Italianen laten hun beste dekhengst van stal Premier Berlusconi aan het woord om te vertellen dat de regering van Italië heel stabiel is, en dat ze in staat is om pijnlijke maatregelen te nemen. Kijk eens handelaren, hoe goed wij zijn: wij bezuinigen x miljard Euro. Maar in het zelfde journaal-item zien we wat de handel werkelijk denkt: het huidige beleid van Westerse regeringen leidt niet tot groei maar op zijn best tot stagnatie. Dit is nota bene één dag na de beslissing om $2400 Miljard dollar te bezuinigen in de komen 10 jaar. Verkrappend macro-economisch beleid, om Nico Klene’s eufemisme voor bezuinigen nog maar eens te gebruiken, terwijl we juist verruimend macro-economisch beleid nodig hebben.

De gevolgen
De gevolgen van de bezuinigingen in Amerika en Europa voor de economie zijn desastreus: door het krimpen van de overheid zal de werkeloosheid verder toenemen. Uitkeringen zullen worden gekort en lasten van gewone mensen worden verzwaard, zoals in Nederland bijvoorbeeld door te korten op huur- en zorgsubsidie. Hier in Nederland valt het op dit moment nog allemaal reuze mee, maar elders in Europa begint de crisis echt te bijten. Werkloosheidspercentages van 15% (Griekenland), 20% (Spanje), 14% (Ierland) en 9.2% (USA) veroorzaken politieke onrust en werken in het voordeel van extreem rechtse populisten. Ook in Amerika zijn het voor al de Tea Party activisten die baat zullen hebben bij de genomen maatregelen omdat de economie verder zal inzakken. Het Grote Bezuinigen is nu echt begonnen. Na Europa is nu ook de Verenigde Staten aan de beurt.

Want waar gaat het om? Voor de meeste mensen is het het belangrijkste dat het economisch weer beter gaat en dat er weer meer werkgelegenheid komt. Het is nu 3 jaar geleden dat de economie een klap kreeg door de kredietcrisis en behalve op de beurzen en op de internationale kapitaalmarkt gaat het economisch nog steeds slecht. Wall Street groeit en bloeit als voor de crisis maar de gewone burger voelt zich in de steek gelaten. Het is de voedingsbodem van Tea Party en populistisch rechts in Europa. En, oh ja die verkiezingen in 2012 gaan nog spannend worden.

---
(*) De Amerikanen hebben het over discretionary spending, ik vertaal dat hier met begroting. Eigenlijk: de budgetteerbare uitgaven. Het andere soort uitgaven waarop wordt bezuinigd zijn de entitlements, wat ik hier vertaal met uitkeringen, zoals werkloosheidsuitkeringen. Social Security, de Amerikaanse versie van onze AOW, valt daar strikt genomen niet onder omdat dat een verzekering is: werknemers dragen hiervoor een premie af, al gaan er ook stemmen op om daarop te bezuinigen. Meer details bij TPM en Jared Bernstein. Zie de bijvoorbeeld de NRC voor een Nederlandstalige samenvatting.

Read more...

Onderhandelen met slangen

Afgelopen weekend deed ik al een poging om te analyseren wat het is dat Obama wil bereiken met zijn onderhandelingen met Slangen de Republikeinen. Mijn veronderstelling is dat hij het meent, en dat begrotingsdiscipline voor hem belangrijk is. Maar dat verklaart nog niet waarom hij dat op deze manier doet. Waarom onderhandelt Obama over deze maatregelen als voorwaarde voor het verhogen van 's lands kredietlimiet (debt ceiling)? Iets dat hoe dan ook zal moeten gebeuren, omdat als dat niet gebeurd de Verenigde Staten voor het eerst in de geschiedenis hun rekeningen niet zouden kunnen betalen. Iets dat in de ruim 200 jaar dat het land bestaat nog nooit is gebeurd.

Waarom wordt dit niet op de gebruikelijke manier afgehandeld, zoals vele tientallen keren daarvoor, ook onder Bush, namelijk als een hamerstuk? Hoe is het mogelijk dat men nu serieus overweegt om het tot een default te laten komen? Iets dat in de afgelopen 70 jaar dat dit systeem bestaat volkomen ondenkbaar zou zijn?

methode geen waanzin
Het lijkt er steeds meer op dat er methode zit achter deze waanzin. Van begin af aan heeft de regering Obama gezocht naar een middel om budgettaire discipline af te dwingen. Het is een feit dat Democraten zuinig en prudent zijn (net als sociaal democraten in Nederland), maar het is ook een feit dat veel mensen dat niet weten. Het overschot op de begroting van Clinton was binnen een jaar door de Republikein Bush Jr. verkwanselt aan zinloze oorlogen, cadeaus voor hun vrienden in het bedrijfsleven en belastingverlaging. Maar in de ogen van het publiek zijn het de Democraten zijn die te boek staan de geld verspillers - tax and spend - terwijl de Republikeinen ten onrechte bekend staan als zuinig en job creators.

Dat is het probleem dat de Democraten in het Witte Huis proberen aan te pakken. In de jaarlijkse "budget debates" niet kunnen zij dat niet bereiken: die gaan niet verder dan één jaar. Met de onderhandelingen over de debt ceiling proberen zij nu voor een langere periode, minimaal 10 jaar, begrotingsdiscipline af te dwingen van Republikeinen èn Democraten. Felix Salmon van Reuters (via Krugman) schrijft:

The budget debate, of course, sets near-term taxation and spending. So seeking to make a virtue out of necessity, Treasury entered negotiations over the debt ceiling to do something longer-term: to put in place a decade-long “fiscal straitjacket” which would constrain future Democratic and Republican administrations alike. That would address the Krugman point, and help to cement — rather than weaken — America’s triple-A credit rating.

Om dit te bereiken hebben ze echter de samenwerking nodig van de Republikeinen, en dat is waar het fout gaat. Met de Republikeinen is namelijk niet te onderhandelen: de partij is de afgelopen 20 jaar zo geradicaliseerd dat er geen sprake meer is van een normale conservatieve partij maar een partij die rabiaat rechts is geworden, die wordt gedomineerd door zeloten die alleen uit zijn op vernietiging van hun tegenstander en het daarbij niets kan schelen wat er met het land gebeurd. Neem iemand als Michele Bachman, een vooraanstaand kandidaat voor de verkiezingen in 2012 zij heeft verkondigt dat ze tegen de verhoging van de debt ceiling zal stemmen. Of neem Paul Ryan, een ander vooraanstaand lid van het Huis van Afgevaardigden, die een plan maakt om miljarden te bezuinigen maar zo veel weggeeft aan belastingverlaging dat het begrotingstekort er alleen maar groter door wordt. En het kan altijd nog erger: er gaan nu zelfs stemmen op om de debt ceiling te verlagen.

naief
Je vraagt je af wat Obama en zijn collega's in het Witte Huis de laatste 20 jaar gedaan hebben in de politiek om dit over het hoofd te kunnen zien. Gevaarlijk naief, zo oordeelt ook Felix Salmon:

The lion’s share of the blame here belongs with the Republicans in general, the House Republicans in particular, and the Tea Party caucus within the House Republicans most of all. But it’s not like these people’s existence or intransigence was any great secret. And so the White House tactics over the course of the past few months look dangerously naive.

Voor 2 augustus moet het opgelost zijn. Het zal me benieuwen of het werkt in de campagne volgend jaar: het image van de President als de zuinige man die boven de partijen staat, terwijl de werkloosheid weer oploopt naar 10% en de economie verder keldert. Wat zal zwaarder wegen voor de kiezers?

---
verantwoording figuren: cc Sintra.Palacio-Nacional-da-Pena
Overschot en tekorten begroting: figuur van mij, data hier.

Read more...

Het plafond van Obama

Het zijn merkwaardige taferelen in de Amerikaanse politiek: politici die boos worden en weglopen bij onderhandelingen over een maatregel waarvan iedereen – van links tot rechts – zegt dat zij genomen moet worden: de kredietlimiet van de overheid (het schuldplafond, engels: debt ceiling) moet verhoogd worden want anders dreigt de wereldeconomie in elkaar te zakken op een manier waarop de kredietcrisis alleen nog maar een voorproefje was. Als de Amerikaanse regering geen geld meer kan lenen kan zij haar verplichting niet meer nakomen. Net als Griekenland dus. Niet alleen zullen mensen geen (of minder) uitkering ontvangen, kunnen salarissen niet meer (volledig) worden betaald, ook zal de Amerikaanse overheid niet meer instaat zijn haar crediteuren volledig terug te betalen. En dat is dus wanbetaling. Wat de gevolgen daarvan zijn zien we bij de Grieken: de rente op staatsleningen gaat omhoog waardoor nieuwe leningen nog duurder worden. Dit zet een negatieve spiraal in gang die direct gevolgen heeft voor de echte economie: het zal het begin zijn van een depressie die nog dieper en ernstiger zal zijn als de Grote Depressie. Dit staat allemaal op het spel in de onderhandelingen die op dit moment gaande zijn tussen het Witte Huis en de oppositie partij. Een oppositiepartij die bovendien flink heeft gewonnen in de tussentijdse verkiezingen november vorig jaar en haar rangen vooral heeft versterkt met veel uiterst conservatieve Tea Party kandidaten voor wie de staatsschuld vijand nummer 1 is.

Afbraak van de verzorgingsstaat
Ho wacht, even een stap terug: ik schreef: “onderhandelingen”...? Waarover wordt onderhandeld? Over het niet verhogen van de kredietlimiet? Maar als de gevolgen zo ernstig zijn, waarover praat men dan? En dit is ook niet de eerste keer dat dit nodig was: de limiet is al vele tientalle keren verhoogd, ook onder Bush, en altijd zonder veel misbaar. In de TV-serie West Wing wordt geschetst hoe in het verleden regeringen met deze situatie omgingen (3 keer kijken het gaat heel snel):



Het is natuurlijk maar TV-drama, maar ver van de werkelijkheid ligt het niet. De strategie is dus: zo kort mogelijk voor het moment dat nodig is wachten met een voorstel en dan – als het bijna te laat is een voorstel doen om de limiet te verhogen. Niemand durft dan nog nee te zeggen.
Maar dat is dus niet wat er nu gebeurd, en dat is het grote raadsel. Waarom laat Obama zich verleiden om te “onderhandelen” over iets waarover eigenlijk niets te onderhandelen valt? Deze wet moet aangenomen worden, wie wil nou de verantwoording hebben voor het Einde Van de Wereld Zoals Wij die Kennen? Gekker nog: zelfs enkele belangrijke republikeinen hebben begin dit jaar al gezegd dat de limiet verhoogd moet worden. Het is een raadsel. De meeste linkse bloggers in de VS die ik volg zijn het vertrouwen in de President volledig kwijt: want hij lijkt serieus van plan om in te gaan op allerlei voorwaarden die de geradicaliseerde Republikeinse partij stelt voor het verhogen van de limiet. De voorstellen waarover nu serieus wordt onderhandeld zijn allemaal uiterst diepe ingrepen in de verzorgingsstaat: verhoging van de pensioenleeftijd en verlaging van het uit te keren bedrag (Social Security), verhoging van de leeftijd waarop je in aanmerking komt voor gezondheidszorg voor ouderen (Medicarie), verlaging van de vergoeding voor sociale gezondheidsvoorzieningen (Medicaid). Bovendien weigeren de Republikeinen elke maatregel die neerkomt op verhoging van de belasting, zelfs niet als het gaat om belasting op privé vliegtuigen of bedrijven die grote winsten maken. Het is alsof rechts Amerika haar kans schoon ziet om een eind te maken aan de New Deal uit de jaren 30 en de Great Society uit de jaren 60: de pilaren van de welvaartstaat, opgebouwd door grote Democratische Presidenten. Dit heeft niets meer met democratie te maken: het is geen onderhandelen meer, het is afpersing.

Barack Hoover Obama
Bij veel linkse commentatoren begint door te dringen dat het niet alleen aan de Tea Party Republikeinen ligt maar dat het de President zelf is die dit heeft veroorzaakt. Hij gedraagt zich niet op de manier zoals die in de bovenstaande clip uit West Wing wordt geschetst: hij is juist wel bereid tot onderhandeling en is daar al in een vroeg stadium mee begonnen. Erger nog: het lijkt er eerder op dat hij zelf de gene is die de onderhandeling aangrijpt om te kunnen bezuinigen op sociale voorzieningen – hij kan nu namelijk doen alsof het hem is opgedrongen. In een eerdere toespraak heeft de President al blijk gegeven van een uiterst conservatief standpunt als het gaat om wat er gedaan moet worden aan de economie:
In zijn wekelijkse toespraak voor de radio zei hij het volgende:

Government has to start living within its means, just like families do. We have to cut the spending we can’t afford so we can put the economy on sounder footing, and give our businesses the confidence they need to grow and create jobs.

Wat hij hier zegt is onzin en het laat zien dat de President in wezen een conservatief is en meer op President Hoover dan op President Roosevelt lijkt. Schertsend wordt door sommigen daarom al gesuggereerd dat de H in zijn naam voor Hoover staat (overigens niet voor het eerst). Uit alles wat de President doet blijkt dat hij zichzelf ziet als De Verstandige Man in het Midden tussen de ruzie makende ideologen van rechts èn links. Steeds meer komt links in Amerika tot de conclusie dat Obama niet de man van de Hoop en Verandering is, waar men zo op hoopte na de jaren van Bush maar dat hij een gematigd conservatief is. En hij is naïef, ja ik durf het bijna niet te schrijven, hij is nota bene President van de USA... Want hoe is het mogelijk om te onderhandelen met mensen die alleen maar uit zijn op je verlies, die dat ook zeggen en daar voor uitkomen? De positie die Obama kiest, in het midden, is niet het werkelijke midden van de Amerikaanse politiek, het is het midden tussen een gematigd conservatieve Democratische partij en een geradicaliseerde Republikeinse partij. Iedereen die de politiek in de VS een beetje volgt weet dat dat een toestand is waarin zij overigens al verkeerd sinds de jaren 90. Maar het is een houding die goed valt bij de Amerikaanse media en de gevestigde politici. Obama is de man van de clubs als DLC en Third Way: conservatieve democraten die politiek gezien het beste te vergelijken zijn met onze VVD. Echte liberalen dus, in de Europese betekenis: fiscaal conservatief en marktgericht, maar liberaal als het gaat om geloof en waarden.

President Bachman
Volgend jaar zal blijken of de strategie van Obama werkt: dan zijn er weer verkiezingen en hoopt hij weer herkozen te worden – of niet. Wie de kandidaat van de Republikeinen gaat worden is nog niet duidelijk, maar momenteel lijkt Michele Bachman een kans te maken. Ze doet het goed bij de Tea Party, ze is tegen verhoging van de kredietlimiet en gepatenteerd christenfundamentalist. Nu zij zichzelf kandidaat heeft gesteld voor het Presidentschap heeft ze haar retoriek gematigd maar eerdere uitspraken van haar laten zien dat ze absoluut geen verstand van zaken heeft als het gaat om economie en staatszaken. Maar dat is in de VS geen beletsel om te worden te gekozen zoals haar partijgenoot, en vorige president heeft laten zien.

Of het zover komt moet nog blijken natuurlijk, de laatste signalen zijn weer dat Obama nu tot inzicht is gekomen dat hij onderhandelt met slangen. In een persconferentie gisteren liet hij zichtbaar blijken geïrriteerd te zijn over het gedrag van zijn onderhandelingspartners. En dat wil wat zeggen, Obama’s bijnaam is “Obama no Drama” – hij maakt zich anders nooit zichtbaar druk en wordt nooit boos.

Obama's strategie om te winnen lijkt te zijn zich te Presenteren als de Redelijkheid in Persoon, de Man in het Midden die boven de partijen staat en hij wil dat demonstreren door compromissen te sluiten met de oppositie. Maar hierbij stuit hij op een grens: de realiteit is dat de Republikeinse Partij zo radicaal is geworden dat zelfs belasting op privé vliegtuigen al te ver gaat, het is een partij waarmee domweg geen compromissen gesloten kunnen worden. Deze strategie heeft haar limiet bereikt: door de bezuinigen die hij nu voorstelt lopen zijn aanhangers weg en zal hij kiezers verliezen want die maatregelen doen echt pijn bij veel mensen en verhinderen herstel van de economie. Dat laatste lijkt de President echter nog niet te beseffen.

(Gelijktijdig verschenen op GC)

Read more...

De generaals en de burgers

Ik ben ook dit weekend nog druk met andere zaken en heb niet meer de energie en de tijd om een mooie stukje te schrijven. Aan onderwerpen echter geen gebrek.

Bijvoorbeeld de loslippige generaal die niet genoeg krijgt van oorlog, maar dat van zijn baas maar tot 2011 oorlogje mag spelen.

Veel respect voor zijn bazen heeft hij niet:

Now, flipping through printout cards of his speech in Paris, McChrystal wonders aloud what Biden question he might get today, and how he should respond. "I never know what's going to pop out until I'm up there, that's the problem," he says. Then, unable to help themselves, he and his staff imagine the general dismissing the vice president with a good one-liner.

"Are you asking about Vice President Biden?" McChrystal says with a laugh. "Who's that?"

"Biden?" suggests a top adviser. "Did you say: Bite Me?"

Obama kon niet anders dan hem ontslaan: insubordinatie kan niet getolereerd worden. In eerste instantie lijkt dit verhaal te gaan over het primaat van de politiek boven de militairen. Dit is al een keer eerder gebeurd dat een generaal door zijn president werd ontslagen omdat hij te trigger happy was. Generaal MacArther wilde graag China aanvallen, desnoods met atoombommen. (Op 6:40 begint het deel over MacArhter):



Maar het verhaal over de machtsstrijd tussen Obama en de militairen is misschien nog niet het hele verhaal. Jim Sleeper en David Seaton denken dat de militairen de bui allang zien hangen: dit is een onwinbare oorlog. Door de loslippigheid van McChristel heeft hij de president een reden gegeven om hem te ontslaan. Nu kan hij als burger de politieke strijd oppakken tegen Obama. Nu kunnen ze de Democraten er van beschuldigen dat zij door halfslachtigheid - te weinig troepen een deadline in 2011 - de oorlog heeft verloren. Hij zelf kan zijn handen in onschuld wassen.

Kijk ook nog eens naar deze discussie tussen Mariko Peters, die betoogt dat er een einde moet komen aan de oorlog, en Rob de Wijk die graag Obama wilde helpen. We zouden het haast vergeten, maar daarover is het kabinet gevallen.



----
Update:
Een gepolijste versie van deze post staat op GeenCommentaar

Read more...

Gevangenen van onze vrijheid. Over de detentie en behandeling van Fayiz Al Kandari en Fouad Al Rabiah.

Morgen is het 4 mei. Wij herdenken dan dat we 65 jaar geleden zijn bevrijd van een wrede bezetter en we eren onze bevrijders op 5 mei. Ieder jaar ben ik er bij in Wageningen als de steeds kleinere ploeg oude mannen in de parade voorbij loopt.

Ook nu weer vechten de Amerikanen voor onze vrijheid.  Goed toch zou je denken. Hoewel … stelt u zich het volgende voor:

U bent zich van geen kwaad bewust. Toch wordt u op een dag opgepakt omdat u op de verkeerde plaats bent op het verkeerde moment. U bent daar omdat u zich als hulpverlener het lot aantrekt van de vluchtelingen die daar zijn gestrand. In het dagelijks leven heeft u gewoon een baan. Maar gelukkig: al snel hoort u dat u wordt uitgeleverd aan de Amerikanen. U vindt dat helemaal niet vervelend, integendeel: de Amerikanen hebben nog geen 20 jaar geleden uw land bevrijd van een wrede bezetter: Saddam Hoessein. U hebt dus niets te vrezen want u heeft niets gedaan en de Amerikanen staan toch aan de goede kant?

Fout gedacht.

Deze blogpost gaat over Fayiz Al Kandari en Fouad Al Rabiah. Twee Koeweiti die in 2001 zijn gevangen genomen in Afghanistan. Al Rabiah is vorig jaar december 2009 vrij gelaten is weer terug in Koeweit. Al Kandari zit nog steeds gevangen op Guantanamo Bay en wacht op voorgeleiding voor een rechter. Zij worden verdedigd twee militairadvocaten [1] Lt. Col. Barry Wingard and Lt. Cmdr. Kevin Bogucki. Ik baseer deze post op de speciale “Guantanomo Town Hall” podcast van BlogTalkRadio. Zie ook Scott Horton op zijn onvolprezen No Comment die regelmatig blogt over deze en soort gelijke zaken. Ook Andy Worthington heeft over deze zaak geschreven.

Fouad Al Rabiah
Al Rabiah heeft 8 jaar onschuldig gevangen gezeten is vorig jaar vrijgelaten. Het heeft 7 jaar geduurd voordat hij aan een rechter werd voorgeleid om gehoord te worden over zijn aanhouding. (In het Engelse taalgebied noemt men dit grondrecht Habeas corpus). Toen de rechter de bewijzen van de Amerikaanse overheid zag had zij geen andere keuze dan hem vrij te laten omdat er geen enkel bewijs tegen hem was.

Al Rabiah is een gelovig moslim, van 42 jaar en in dienst bij Kuwait Airways. Het is niet de eerste keer dat hij als hulpverlener in diverse oorlogsgebieden aanwezig was. Elke keer met toestemming van zijn werkgever die volledig op de hoogte was van zijn verblijf en activiteiten. Zo ook deze keer. In juli 2001 was hij 10 dagen in Afghanistan als hulpverlener om de situatie in vluchtelingenkampen te onderzoeken. In oktober 2001 ging hij voor een tweede bezoek naar Afghanistan. Ook deze keer moest hij daarvoor verlof opnemen: 14 dagen vakantie. Zijn werkgever wist dus steeds wat hij ging doen. Maar deze keer kwam hij niet terug. In oktober 2001 werd hij opgepakt toen hij probeerde terug te keren via Iran. Hij werd bij de grens tegengehouden. Voordat hij werd gearresteerd heeft hij nog contact gehad met zijn broer en via hem zijn baas gevraagd om extra vakantie dagen. Dat is controleerbaar en het is niet iets dat een terrorist zal doen.
Het staat 100% vast dat Al Rabiah een onschuldige hulpverlener is. Er is geen enkele reden om iets anders te geloven.

Hij is gearresteerd enkel omdat hij Arabier is. Een Arabier in Afghanistan op dat moment was in de ogen van de Amerikanen per definitie verdacht. Maar als er verder geen enkel bewijs was waarom is hij dan zo lang vast gehouden? Voor een deel komt dat door een cultureel misverstand.

[8:20] The united states government new there was an important member of Al-Qaeda Adull Abdalla al-Kuwaiti. It just so happens that mr Al Rabiah also goes by the name Abdull Abdalla al-Kuwaiti. And this is why I say it’s cultural misunderstanding. Because to American ears Abdull Abdalla al-Kuwaiti sounds like such a specific name. It sounds like Kevin Bruce Kevin Bogucki and you ask yourself how many Kevin Bogucki’s can there really be in one particular geographic location? But Abdull Abdalla al-Kuwaiti. All that means is Son of Abdulla from Kuwait or the Father of Abdulla from Kuwait. So it would be like describing someone as Johns father from New York.[transcript KKB]

Uit dit citaat wordt duidelijk hoe naïef en slecht voorbereid de Amerikanen deze oorlog zijn begonnen.

Het meest schokkerende is dat men hem door langdurige en zware verhoren zover heeft gekregen dat hij misdaden heeft bekend die hij niet heeft begaan. Deze misdaden waren bovendien zo absurd dat de rechter dit omschreef “volkomen ongeloofwaardig”:

It defines logic that in October 2001 after completing a two week leave from Kuwait Airways where he had worked for 20 years Al Rabiah traveled to Tora Bora and began telling senior Al Qaeda leaders how they should organize there supplies in fixed square mile mountain complex that he had never previously seen and it was occupied by people who he had never previously met.[11:07] while at the same time acting as supply technician and mediator of supply disputes that arose among various fighting factions. This man who had previously beyond dispute only visited Afghanistan only for 10 days a few months earlier was somehow now in charge of supplies at the Tora Bora mountain complex. This is absolutely ridiculous and yet the interrogators managed to get him to admit that. And how did they do that? They did it by telling him that he was never to go home if he didn’t admit to something, because no one leaves Guantanamo Bay as an innocent man.

So eventually over time despite his initial protestations of his innocence mr Al Rabiah eventually started saying exactly what they wanted him to say. The interrogators would hear a random unreliable peace of information from an other detainee and then they would tell mr. Al Rabiah that exact same piece of information and he would give it back to them because that’s what they wanted him to say.[transcript KKB]

Dus zo doet men dat tegenwoordig - “inlichtingen verzamelen” - tijdens een moderne oorlog die wordt gevochten met de meest geavanceerde apparatuur en computers die te krijgen zijn. Ik blijf me verbazen om de domkoppigheid van de Amerikanen, maar dat terzijde.

Ondanks het feit dat de bewakers en ondervragers dus wisten dat het allemaal onwaar was (zij vertelden de gevangene immers zelf wat het antwoord moest zijn) werden steeds wredere en brutalere verhoormethoden gebruikt. De Geneefse Conventies waren volgens hen toch niet van toepassing omdat het geen reguliere soldaten waren maar terroristen. Wel pech wel natuurlijk als je geen terrorist bent. De Amerikaanse regering wist dat elk bewijs tegen hem waardeloos was. Het enige wat de regering tegen hem had was zijn schuldbekentenis, die een valse – want afgedwongen - bekentenis was.

Al Rabiah is in december 2009 vrijgelaten en terug gekeerd naar Koeweit. Dat kon pas gebeuren nadat hij na 7 jaar onschuldig vastgehouden te zijn de mogelijkheid kreeg zijn zaak voor de rechter te verdedigen. Voor de rechter bleek dat de regering geen enkel argument of bewijs had om Al Rabiah nog langer vast te houden. Al Rabiah is nu vrij, maar deze zaak bewijst dat er onschuldige mensen in Guantanamo Bay zitten. Dit is zo on Amerikaans zegt een van de militairadvocaten – het gaat in tegen alles waar wij voor staan.

Fayiz Al Kandari
Luitenand Kolonel Wingard vertegenwoordigt Fayes Al Kandari. Een 34 jaar oude Koeweiti die nu voor het 9e jaar gevangen zit zonder dat er beschuldigingen tegen hem zijn uitgebracht. Al Kandari is even onschuldig als Al Rabiah.
Blogger GottaLaff op Political Carnival schrijft over de behandeling die Al Kandari heeft moeten ondergaan.

(hij vraagt aan de lezer: stel u voor dit werd uw kind of broer of geliefde aan gedaan)

Now imagine this: That person you adore...

• enduring wood screws piercing his scull during a 24-hour plane ride to Cuba where he'd be imprisoned
  
• having his ribs broken by strangers who don't speak his language
  
• choking on blood from a head laceration after having been beaten
  
• being exposed to temperatures that chilled him to the bone, then having cold water thrown all over him
  
• having his eardrums nearly explode from excruciatingly loud music
  
• suffering from severe sleep deprivation night after night until he had no idea what day it was, or if he was even sane any more
  
• being left for days chin-deep in sewage and blood-infested icy water
  
• hearing death threats whispered into his ear
  
• being stripped naked and humiliated in front of men and women who taunted him.... and worse.

Al Kandari is door troepen van de Noordelijke Alliantie gevangen genomen dus niet door Amerikanen. Hij is tegen betaling aan de Amerikanen uitgeleverd. Er is geen enkel bewijs dat hij heeft deelgenomen aan vijandelijke handelingen tegen Amerikanen. Toen hij hoorde dat zou worden uitgeleverd aan de Amerikanen was hij zelfs blij: als Koeweiti is hij juist pro-Amerikaans. De Amerikanen hebben hem zelfs bevrijd van Saddam Hoessein tijdens de eerste golfoorlog.

Als hij aan de Amerikanen wordt overgedragen beginnen ze meteen met de “enhanced interrogation” – marteling dus. De eerste Amerikaan die hem ziet heeft hem een vuistslag in het gezicht. Zomaar, zonder enige reden. Vanaf dat moment is hij de meeste tijd geketend. Soms wordt hij dagen lang met handen aan het plafond vastgebonden. Dagenlang wordt hij wakker gehouden. Van het ene op het andere moment is hij in een nachtmerrie terecht gekomen. Een nachtmerrie die nu 9 jaar heeft geduurd en nog niet is afgelopen. De enige aanklacht die er tegen hem is, is dat hij als Arabier in Afghanistan was. In 2002 wordt hij overgebracht naar Guantanamo Bay. Een vrouw zegt tegen hem: “you are going to hell you son of a bitch for what you did on 9/1”. Een misdaad waar Al Kandari part nog deel aan had. Duizenden foto’s worden hem getoond van mannen die hij niet kent. Dat zegt hij ook, maar zijn ondervragers blijven vol houden: we weten dat jij deze mensen kent. Al Kandari blijft bij zijn verhaal - in tegenstelling tot veel anderen die wel bekennen.

Uiteindelijk zijn er twee mogelijke aanklachten die volkomen absurd zijn:
1. Hij is een soort super Al Qaeda lid – dit alles op basis van “bekentenissen” van andere gevangen. Volgens deze theorie heeft hij duizenden uren video opnamen gemaakt en verspreid in het MO. (Van deze tapes is er overigens niet een terug gevonden, de Amerikaanse regering heeft niet een voorbeeld voor de rechtszaak kunnen vinden)
2. Hij was in een trainingkamp – ook gebaseerd op bekentenissen van andere gevangenen.

De gang van zaken bij dit soort “bewijzen” is als volgt: een gevangen hoort van andere gevangenen dat die of die zus of zo heeft gedaan. Deze gevangen “bekent” dat tijdens zijn verhoor. Dit wordt vertaald voor de ondervrager. De ondervrager maakt daarvan een rapport en geeft dat door aan zijn superieur. Deze vat dit vervolgens samen geeft het door aan zijn superieuren. Dit is alles bewijs dat er is. Veel mensen zijn alleen maar opgepakt omdat de Amerikanen $20.000 betaalden per Arabier die in Afghanistan aanwezig was op het moment van de inval.

Obama v.s. Bush
De regering Bush is intussen al meer dan een jaar afgetreden en vervangen door de regering Obama. Dit heeft echter geen enkel verschil gemaakt voor de bandeling van deze gevangen, of voor de mogelijkheid dat zij een eerlijk proces zouden krijgen hebben. Obama is naar het schijnt nog steeds bezig om een wet voor te bereiden waardoor het mogelijk moet worden om mensen zonder enige vorm van proces vast te kunnen houden voor de rest van hun leven.

Bij veel mensen in Europa, links en rechts, bestaat de indruk dat er met Obama een einde is gekomen aan deze praktijken. O, het martelen is wel gestopt maar dat is al onder Bush gebeurd. Het vasthouden van onschuldige mensen zonder dat de mogelijkheid hebben tot een eerlijke rechtszaak gebeurd nog steeds.

Het is mij niet duidelijk welke zaak er wordt gediend door (veelal onschuldige) mensen zo lang te mishandelen en zonder rechtszaak gevangen te houden. Is het dan misschien toch waar dat Barak Hussein Obama stiekem werkt aan het stichten van het nieuwe Kalifaat? Want als er een beweging voordeel heeft van deze praktijken dan zijn dat wel radicale, anti-Amerikaanse moslimfundamentalisten zoals Al Qaeda.

Natuurlijk zijn niet alle mensen op Guantanamo Bay onschuldig. Maar zoals deze twee verhalen laten zien zaten en zitten er nog steeds onschuldige mensen. Al jaren lang. Onder de meest inhumane omstandigheden. In naam van onze vrijheid. De vrijheid waarvoor wij onze bevrijders van 65 jaar geleden nog steeds zo dankbaar zijn.

----
Noten
[1] Dit zijn Advocaten in een militaire tribunaal neem ik aan. Het zijn zelf ook leger-officieren. Van de website: Lt. Col. Barry Wingard and Lt. Cmdr. Kevin Bogucki, the U.S. military attorneys for Kuwaiti Guantanamo Bay detainee Fayiz Al Kandari, […] Lt. Col. Wingard, a Judge Advocate General (JAG) in the Air Force, has served 26 years in the U.S. military and is a veteran of both the Bosnia and Iraq conflicts. Lt. Cmdr. Bogucki, a Judge Advocate General (JAG) in the Navy, previously represented former Kuwaiti detainee Fouad Al Rabiah, an innocent man who was released from Guantanamo Bay in December 2009. Fayiz Al Kandari, who was sold into U.S. custody in 2001, has been imprisoned for more than eight years.

----
Figuren
[1] Het Nationaal Comité 4 en 5 mei
[2] Fouad Al Rabiah
[3] Rechter Kollar-Kotelly. Door Reagan benoemd, zeker geen bleeding heart liberal

[4] Khogyani District, Nangarhar Province, Afghanistan. Looking south to the Tora Bora (Koh-i-Safed) mountains (bron: Wikimedia)
[5] Fayes Al Kandari
[6] Gevangenen in Guantanamo Bay (Washington Post)
[7] Kaart oost-Afghanistan met Tora Bora  (WikiMedia)
[8] Bevrijding in Nederland (http://www.mijngelderland.nl/snuffelen-in/foto-video/fotogalerie-festival-gelderland-1900-2000/galerie-6/)

----
Update 3/5/10: de radio applet van BlogTalkRadio verwijderd omdat deze automatisch start bij laden van de pagina.

Read more...

Een Nederlandse Tea Party

Updated
Vaak hoor je in commentaren over de politiek in Amerika dat het een conservatief land is en dat de mensen vooral geen verzorgingsstaat willen zoals je die in Europa vind. Het conservatisme zou niet alleen blijken uit de grote religiositeit van de amerikanen maar vooral in de grote vrijheidszin. Deze opvatting is vooral populaire bij conservatieve commentatoren.
Maar is dat wel zo? Ik analyseer twee commentaren over de recente hervormingen van de ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten: Chris Rutenfrans in het panel gesprek in ObaLive (26 maart 2010, radio 5) en een artikel van Diederik van Hoogstraten in de Elsevier (10 april 2010, papier dus geen link)[1]

De Mythe van de Boston Tea Party
Voor sommige vooral conservatieve Amerikanen is het duidelijk wat "echt Amerikaans" is. Sarah Palin bijvoorbeeld maakt onderscheid tussen de echte Amerikanen die vooral in het “hartland” leven en andere (minder goede) Amerikanen, die vooral aan de kusten wonen (zeewind doet goed?). De echte Amerikanen zijn conservatief, vaderlandslievend natuurlijk, maar vooral ook vrijheidslievend. Ook Chris Rutenfrans gaf onlangs in het radio programma ObaLive van 26 maart 2010 een dergelijke karakterisering van de Amerikaanse geest. [2] Volgens hem is:

De Amerikaanse geest is gevormd tijdens de onafhankelijkheidswording van Engeland, 1776, 4 juli is Onafhankelijkheidsdag. Die onafhankelijkheidsoorlog is begonnen met de Boston Tea Party, toen ze thee wat door Engeland naar hun Amerikaanse kolonie was gestuurd in zee hebben gegooid, of niet wilden lossen. Ze zijn toen onafhankelijk geworden, niet alleen van de Engelse koning maar ze wilden voorgoed onafhankelijk zijn van welke overheid dan ook. Ze wilden nooit meer een overheid.
(transcript kkb. op ongeveer 34 minuten, 2e deel. )

Er zijn minimaal twee problemen met de stelling [3]. In de eerste plaats was de klacht No taxation without representation. Maar dat is dus wat anders dan Rutenfrans beweert: dat men nooit meer een overheid wilde. Ik denk niet dat er veel Amerikanen zullen zijn die zich zelf anarchist noemen, want dat is de naam van de politieke stroming die dat nastreeft, namelijk afschaffing van de staat.

Maar er is nog meer fout met het verhaal: rond de Boston Tea Party is een mythe ontstaan die is gebaseerd op een kinderboek. In werkelijkheid protesteerde men wel tegen de belasting, maar dan tegen de verlaging van de belasting. Het waren niet de boze burgers van Boston die protesteerden maar smokkelaars die hun handel zagen verdwijnen door de afschaffing van belasting. De thee die ze smokkelden haalden ze overigens uit Nederland.

Je zou dus kunnen stellen dat de Boston Tea Party een actie was van "vrije jongens" die zich verzetten tegen de afschaffing van een belasting en daarmee haar lucratieve handel zag opdrogen. Inderdaad, het ging om vrijheid, maar toch wel net even iets anders dan Rutenfrans bedoelde.

Foto: AgnosticPreachersKid

Obamacare
Een belangrijk verschil tussen Europeanen en Amerikanen is volgens de conservatieve commentatoren dat de Amerikanen geen grote overheid willen. Behalve als het gaat om defensie en criminaliteit zouden zij liever zelf hun eigen boontjes willen doppen. Dat verklaart volgens hen ook de protesten van de Tea Party groeperingen die sinds begin vorig jaar zijn opgericht. Diederik van Hoogstraten in Elsevier heeft een artikel, “Amerikanen in opstand”, aan deze beweging gewijd. De veelal conservatieve Tea Party leden zetten zich af tegen de verdere groei van de staat:

De groei van de staat – los van een krachtige defensie, die conservatieven traditioneel steunen – is begonnen onder de Republikein George W. Bush met de economische noodwetgeving. Obama zette de lijn voort met de kostbare reddingsplannen voor de auto-industrie, geplaagde huiseigenaren en het bankwezen, en een nieuwe mammoetwet voor de zorg. De overheidsuitgaven groeien bijgevolg explosief. Steeds meer burgers vragen zich af hoe het moet met de financiële toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.
De voorgenomen hervorming van de gezondheidszorg leidde afgelopen zomer tot massale protesten. Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt, via uitzonderlijke parlementaire methoden die ook onafhankelijke waarnemers ‘slinks’ noemden. Tea Party-aanhangers en andere critici vinden het een schandalige manier om ‘eenzesde deel van de economie’ – gemeten naar de honderden miljarden dollars die ermee gemoeid zijn onder toezicht van de overheid te stellen.

Bij dit soort teksten wordt ik altijd een beetje moedeloos: waar moet je beginnen om uit te leggen wat hier fout aan is. Maar ik zal een poging wagen.

In de eerste plaats: als de Tea Party aanhangers zich ook druk maken om GWB’s maatregelen waar waren zij toen George W. Bush aan de macht was? Bovendien zijn de grote tekorten niet alleen aan eind van zijn presidentschap gemaakt, maar al direct toen hij nog maar net gekozen was, door de enorme belasting verlagingen. In de figuur is te zien wat het effect is op het begrotingstekort van de verschillende maatregelen. (figuur van Menzie Chinn, Econbrowser):

PPACA: Patient Protection and Affordable Care Act
JGTRRA: Jobs and Growth Tax Relief Reconciliation Act
EGTRRA: The Economic Growth and Tax Relief Reconciliation Act
Iraq: De oorlog in Irak .

In dit licht gezien zijn de protesten niet alleen rijkelijk laat maar ook volkomen ten onrechte.

Ten tweede: van Hoogstraten suggereert achterbaksheid als hij stelt dat de wet via uitzonderlijke parlementaire methoden werd aangenomen die ook door onafhankelijke waarnemers als ‘slinks’ wordt aangeduid. Het gaat hier blijkbaar over het de zogenaamde reconciliation procedure van het Congress. In Amerika kunnen beide kamers van de volksvertegenwoordiging (het Congress) hun eigen versie van de wet opstellen. Dit is anders dan in Nederland, waar de 1e kamer alleen maar ja of nee mag zeggen. In beide kamers van het Congress, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, was de wet met een meerderheid van stemmen aangenomen. In de Senaat zelfs met 60 van de 100 stemmen, daar was niets "slinks" of ondemocratisch aan. Maar het probleem is dus dat er verschillen zijn tussen de Senaat en de Huis versie van de wet. Omdat er natuurlijk maar een wet kan zijn moet na het stemmen er een compromis uit de twee verschillende versies gedistilleerd worden – deze procedure heet reconciliation. Er is dus geen enkele aanleiding voor Elsevier om te spreken van slinkse parlementaire methoden. En wie zijn de “onafhankelijke waarnemers”, durven die niet met naam genoemd te worden of zo?

Ten derde: Het aannemen van de wet wordt als volgt geformuleerd: Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt. Het is nieuw voor mij dat men bij Elsevier tegenwoordig een probleem maakt van de zondagsrust. Het maken van deze wet heeft bijna een jaar geduurd, en het is niet iets wat uit de lucht komt vallen Obama heeft hiervoor campagne gevoerd en het is iets waar de Democraten al vele tientallen jaren mee bezig zijn. De vorige poging in 1994 van President Clinton is jammerlijk mislukt.

Vrijheid

Het huidige systeem van ziektekostenverzekering in Amerika is 2 keer duurder als gemiddeld in Europa terwijl in Europa iedereen is verzekerd. Ongeveer 40 miljoen Amerikanen zijn onverzekerd. In het Amerikaanse systeem is het niet verplicht om je te verzekeren (alg gaat dat nu dus veranderen). Dit betekent dat mensen die zich aanmelden voor een verzekering geen bestaande ziekte mogen hebben of daardoor een (veel) hogere premie moeten betalen. Iemand met diabetes, een hartkwaal, of die ooit kanker heeft gehad kan zich dus niet of alleen voor een zeer hoge prijs verzekeren. Een zo'n ziekte, op grond waarvan je kan worden afgewezen, is zwangerschap.

Wat mij stoort is dat al die Nederlandse waarnemers allemaal wel een goede verzekering hebben. De gemiddelde Nederlanders heeft meer keuzevrijheid als het gaat om gezondheidszorg dan veel Amerikanen. Zij hoeven zich geen zorgen of ze tot hun 65e gezond blijven omdat ze de dure verzekering niet kunnen betalen (ouderen betalen meer dan jonge mensen, vrouwen betalen meer dan mannen). Pas als je 65 bent kom je in aanmerking voor Medicare. Zij kunnen makkelijk van baan veranderen omdat de verzekering niet is gekoppeld aan je werk. Maar ook als een Amerikaan wel verzekerd bent is zit zij nog lang niet goed. Verzekeringsbedrijven zijn er namelijk niet om jou ziektekosten te betalen maar om winst voor de aandeelhouders te maken. Bij elke claim die wordt ingediend wordt gekeken of men daar niet onderuit kan komen. Hoe meer afwijzingen, hoe meer winst. De vrijheid wordt duur betaald.
----
Noten:
[1]: De cartoons zijn van de onvolprezen Tom Tomorrow. Klik op de figuren om de complete cartoon te zien.
[2]: Het oude document is een schotschrift tegen de handelaren in thee. (bron: Wikipedia)
[3]: Ook Nederland is door een onafhankelijkheidsoorlog gesticht. Zou onze zin voor onafhankelijkheid hier zijn verwaterd? Misschien dat het slijt met de tijd, het was wel ruim 400 jaar geleden natuurlijk.
----

Updated 13/4/10: kleine redeactionele aanpassingen voor de leesbaarheid aangebracht.
Update 14/4/10:
Batocchio heeft een goed overzicht van ziektekostenverzekering in Amerika. De verzekeringsbedrijven zijn slecht, of niet gereguleerd. De wetgeving verschilt per staat en vaak hebben verzekeringsbedrijven een (bijna) monopolie. Het maken van winst voor aandeelhouders is hun doel zoals blijkt uit dit citaat van (Batocchio citeerd een andere blogger, dday):

Anthem Health Plans of Maine, a subsidiary of WellPoint, is suing the state because they want to increase premium rates by 18.5% on their 12,000 individual insurance policy holders, so they can guarantee themselves a 3% profit margin...

Like many other states, Anthem Health Plans hold a monopoly on the individual insurance market in Maine, controlling 79% of all the plans. Also like many other states, they are licensed to sell insurance through the Department of Insurance, who must clear all rate increases prior to implementation. Originally, Anthem Health Plans were a nonprofit Blue Cross and Blue Shield corporation licensed to practice in Maine since 1939. In 1999, Anthem bought the business and began to operate it as a for-profit company. Since that point, Anthem has raised premium rates 10 times, and 8 of those times have been double-digit rate increases...

The average individual Maine rate-payer is paying four times as much for insurance than they did ten years ago.

But this isn't good enough for Anthem Health Plans..

Lees de hele post hier.

Read more...

Land of the brave, home of the free?

Update 9/3/10
Update 12/3/10

Geen beter vermaak dan leedvermaak. Bij de nieuwe groepsblog van Stan de Jong et.al. Het Nieuwe Journaal en bij De Dagelijkse Standaard kunnen ze er maar niet genoeg van krijgen: Obama is hun held geworden en bij links is het volgens hun oorverdovend stil. Obama doet namelijk precies die dingen die door hun gewaardeerd worden: hij bouwt kerncentrales, hij gaat door met de oorlog in Afghanistan. Foei! Partij van de Arbeid dat je Obama nu laat vallen! Isser kopt “Obama, mijn president?!”. En percolator schrijft:

U zult begrijpen dat ook dit besluit van Obama niet in goede aarde valt bij het gros van zijn Nederlandse fans, veelal mensen met naïeve rudimentair-pacifistische tendensen. En ook hier worden we geconfronteerd met een overdonderend stilzwijgen in de media. We zien geen reacties van afkeuring en geen enkele veroordeling uit de mond van al die hijgerige Obama-supporters van het eerste uur.

Het kan verkeren.

Waarom horen we zo weinig van deze successen van Obama? Omdat de media zo links zijn en omdat "links" een ander woord is voor "hypocriet"? Maar ik dwaal af, dit is misschien iets voor een toekomstige post. Want feit is wel dat er weinig is om over te juichen voor links als het gaat over Obama, die volgens mij eerder een conservatief dan progressief politicus is.

Zoals ik al eerder heb betoogd is het principe van de rechtsstaat een belangrijk wapen in de strijd tegen het terrorisme. In de praktijk blijkt  dat het averechts werkt wanneer je deze principes loslaat en gaat vechten “zonder handschoenen” tegen de dark side. Tenzij je volledige geheimhouding kan garanderen werkt het gebruik van immorele methoden in je nadeel – en geheimhouding lukt maar zelden. Dick Cheney en zijn neoconservatieve vrienden konden Osama Bin Laden en zijn terroristische vrienden geen betere dienst bewijzen dan zonder VN-mandaat Irak te bezetten, het land in chaos te storten en mensen zonder proces gevangen zetten en martelen.

Tot zover de geschiedenis. Wie had gehoopt dat het met Obama beter zou gaan heeft het mis gehad. Guantanamo Bay is nog steeds open, er zitten nog steeds mensen in de gevangenis zonder enige vorm van proces en Dick Cheney loopt nog steeds als vrij man rond.
In the land of the brave home of the free blijkt dat het bekende zelfreinigende vermogen van de democratie – gesteund door het feit dat er in Amerika vrijheid van meningsuiting is – hapert. David Shor stelt het zo: Amerika heeft het geloof in haar eigen kracht verloren.

Wat is er aan de hand? Het gaat om de rechtszaak tegen een terrorist, namelijk van Khalid Sheikh Mohammed. Oorspronkelijk was het plan dat hij voor de rechtbank in New York berecht zou worden maar na veel misbaar van de Grand Old Party krijgt de regering Obama nu slappe knieën en er wordt overwogen om hem voor een militaire rechtbank te veroordelen. Men is bang voor terroristische aanslagen in New York en – onvoorstelbaar – hij zou wel eens vrij gesproken kunnen worden. Dat is niet geheel uit sluiten omdat hij namelijk gemarteld is, en bewijs verkregen door marteling is – ook in Amerika – niet geldig. Laat dit even goed tot u doordringen want Khalid Sheikh Mohammed is een van de organisatoren van 9/11.

Rahm Emanuel is een adviseur van Obama en net als zijn tegenhanger van bij de Republikeinen Karl Rove bij is hij een echte politicus van het soort dat zich zelf erg slim vind. Hij heeft naar het schijnt een deal gemaakt met de Senator Lindsey Graham van de Republikeinen: in ruil voor het afzien van berechting voor een civiele rechtbank zouden de Republikeinen hun verzet tegen het sluiten van Guantanamo Bay opgeven. Of dit slim is is is nog maar vraag want Senator Lindsey Graham is niet erg betrouwbaar. Hij heeft in 2006 namelijk valsheid in geschrifte gepleegd, door tijdens een rechtszaak vervalste verslagen van een Senaatvergadering aan de rechter gegeven. (Jawel, een US Senator, en hij zit er nog, gek he?)

Het blijkt dat dit soort politiek, waarbij  men fundamentele principes van de rechtsstaat inlevert voor politiek gewin, onverminderd doorgaat onder de Democraten. Dit waren we gewend onder Bush en Cheney en we hadden het niet verwacht van de Democraten. Uit alles blijkt dat we van het land van der dapperen voorlopig nog maar weinig moed kunnen verwachten – althans niet van de huidige politici die nu het land leiden, ik heb het nadrukkelijk niet over de soldaten die het vuile werk opknappen – en nog minder van de club die het straks na de volgende verkiezingen weer zal overnemen.

Het verbaast mij dan ook dat er in Nederland zo weinig aandacht is over dit nieuws uit Amerika, dat toch onze bondgenoot is. Het land met wie wij samen oorlogen vechten en dat ons, laten we dat vooral niet vergeten, 65 jaar geleden heeft bevrijd van de Nazi’s. Inderdaad, het kan verkeren.

Update 9/3/10:
Ik zie op Twitter dat Karl Rove een boek heeft geschreven. In bovenstaande post vergelijk ik Rove en Rahm - maar Rove is toch nog wel een graadje erger. Eric Boehlert van Media Matters for America over het boek:

Just try to count the Gore lies found in this one single paragraph:

Over the past few decades, Gore had said that he had created the Internet, been the model for Love Story, led a crusade against tobacco, discovered the Love Canal chemical disaster, lived on a farm while vice president, never grew tobacco on his farm, didn't know that his visit to a Buddhist temple was a fund-raiser, faced enemy fire in Vietnam, and sent people to jail as a reporter. It was a compelling life story; unfortunately, none of it was true.

What's astonishing is that all these Gore lies have been thoroughly debunked. Like many, many years ago. It's common knowledge that this stuff is garbage. Yet here's Rove, ten years later, casually lying about Gore, secure in his knowledge that conservative readers of the book won't care that the claims are false, and apparently also secure in the knowledge that his publisher, Simon & Schuster's Threshold Editions, doesn't really care about fact checking and will publish whatever partisan tripe he types up.

Natuurlijk is een democratie nooit perfect en er zullen altijd misstanden blijven maar wat verontrustend is aan deze zaak is dat hij dit zo openlijk en ongestraft kan doen. Het zelfreinigend vermogen dat een democratie heeft, doordat misstanden openlijk aan de kaak gesteld kunnen worden, werkt in Amerika blijkbaar niet.

Update 12/3 Glenn Greenwald beschrijft gedetailleerd (zoals gebruikelijk) hoe het komt dat Barak Obama en de Democraten maar niet los lijken te komen uit dit moeras: uit angst om uit gemaakt te worden als "zwak tegen terrorisme" blijven ze vasthouden aan het oude beleid. Hierdoor nemen ze geen principieel standpunt in voor handhaving van de rechtstaat. Het is deze houding die is afgekeken van de Republikein - die daar veel beter in zijn - die de Democraten juist impotent en zwak maakt in de ogen van veel kiezers.

Read more...

De asymetrische oorlog en Team Chicago

Het volgende is "asymmetrische oorlogvoering": in de nacht van 9 en 10 juni 2006 hebben 3 mannen in Guantanamo Bay, de Amerikaanse offshore gevangenis op het eiland Cuba, tegelijkertijd zelfmoord gepleegd door zichzelf op te hangen. Dit was volgens Admiraal Harry Harris geen wanhoopsdaad maar een daad van “asymmetrische oorlogvoering”. Het was hen namelijk om de PR te doen. Een van de gevangenen was onschuldig bevonden en zou binnenkort vrijgelaten worden.

Naar deze zaak is uiteraard onderzoek gedaan door de autoriteiten:

[…]the three men — not in adjoining cells — braided a noose from their sheets or clothing, attached them to the top of a wire mesh wall, hung sheets to prevent the guards seeing into their cells, bundled other sheets up to make it look as if they were in bed, bound their own hands and feet, tied cloths over their faces like a mask to muffle any sound they might make as they died, then climbed onto their sinks, or by some other means hanged themselves, swinging there for two full hours before being found. When discovered, the military said that rags were stuffed down their throats. They claimed these were the remnants of the cloth masks which had been “inhaled as a natural reaction to death by asphyxiation”.

Dit is gebeurd in een zwaar bewaakte gevangenis, waarin gevangen elke 10 minuten worden gecontroleerd. In het betreffende deel van de gevangen is zijn 10 bewakers voor 28 gevangenen. Toen de lichamen van de 3 mannen werden vrijgegeven voor begrafenis door de familie bleek dat deze niet compleet waren: strottenhoofd, hart en nieren waren verwijderd waardoor het niet mogelijk was om de doodsoorzaak (ophangingen) te controleren. Onder bewakers is het algemeen bekend dat deze drie mannen, mogelijk onschuldig, geen zelfmoord hebben gepleegd – sorry, “asymmetrische oorlog”- maar zijn doodgemarteld.

Een van de bewakers, sergeant Joe Hickman, heeft nadat Obama president was geworden – onder Bush was dit zeker zinloos geweest – deze onregelmatigheden gemeld bij het Amerikaanse departement van Justitie. Wat doet de nieuwe minister van Justitie, Holder? Niets. Een jaar nadat Hickman de zaak heeft gemeld wordt de zaak gesloten. Te weinig bewijs. Het is blijkbaar, ook voor Obama en Holder niet mogelijk om een onderzoek te doen naar de misdaden begaan door de vorige regering Bush/Cheney. Na 1 jaar begint steeds meer duidelijk te worden dat het "Chicago team" het niet zo goed doet.

Lees meer bij Harpers Magazine: The Guantánamo “Suicides” van Scott Horton

Momenteel is er weer volop discussie over de vraag of wij in Afghanistan moeten blijven. Het minste wat onze regering kan doen de voorwaarden stellen dat dit soort zaken worden opgehelderd. Het kan niet zo zijn dat wij samenwerken met een land dat oorlogsmisdaden pleegt en gevangenen martelt. Een van de mannen was een jongen van 17 jaar toen hij werd gearresteerd en was waarschijnlijk onschuldig.
---
Update 9/2: correcties
Update 16/2: Dat Team Bush een stelletje oorlogmisdadigers zijn wisten we al, maar nu geven ze het ook zelf toe. Het blijkt dat Dick Cheney met zoveel woorden heeft toegegeven - in het "Buitenhof" van ABC This Week - dat hij voor het martelen van gevangenen was:

CHENEY: I was a big supporter of waterboarding. I was a big supporter of the enhanced interrogation techniques that...

KARL: And you opposed the administration's actions of doing away with waterboarding?

CHENEY: Yes.

Andrew Sullivan schrijft naar aanleiding hiervan dat Eric Holder, de minister van justitie nu voldoende reden heeft - en volgens internationale afspraken zelfs verplicht is - om Cheney te vervolgen voor oorlogsmisdaden.

Ik heb weinig hoop dat Team Chicago er wat mee zal doen.

Read more...