Jerome Slater laat zien waar je in elk geval niet moet zijn als je wat veranderd wilt hebben in Israël. Hij citeert Haaretz:
In January, a group of rabbinical students spending the year in Israel showed up at the Prime Minister’s residence with a stack of 725 letters from North American rabbis, cantors, rabbinical and cantorial students from all denominations of Judaism, and from throughout the United States and Canada, asking Prime Minister Netanyahu to cease plans for a new settlement that has roundly been criticized as an obstacle to long-term peace.
Netanyahu doet geen enkele moeite om met deze mensen te praten en hij heeft hier verder niet meer op gereageerd.
Volgens Slater moet je bij Obama en het Congress zijn, niet bij Netanyahu. Hij heeft natuurlijk helemaal gelijk: de sleutel voor verandering ligt in de US niet in Israël. Maar helaas is ook dat niet zo eenvoudig. Ik ken linkse Amerikaanse politici die heel braaf zijn als het gaat om Israël. Bijvoorbeeld Elizabeth Warren is een trouw supporter van Israel, en Max Blumenthal noemt Alan Grayson zelfs een "AIPAC tool". Warren en Grayson denken blijkbaar: één front is genoeg, nu even geen problemen met de AIPAC.
Hoe is het toch mogelijk dat de Israël Lobby zo veel macht heeft? (En nee, ik geloof niet complot theorieën) En niet alleen in de US, ook in Nederland beven ze voor deze lobby. Dit was nog vorig jaar: "Nederland zet zichzelf buitenspel door onthouden van steun aan Palestijnen"
Maar dit vind ik dan toch wel weer heel goed: Timmermans: 'Het is doodsimpel: nederzettingen liggen niet in Israël'
Inderdaad, het is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld, en toch komt er maar geen oplossing. Hoe kan dat?
"Auschwitz" Borders: A term coined by Israel's Foreign Minister Abba Eban who warned that a return to pre-1967
Six Day War borders would be Auschwitz borders for Israel.
The Simon Wiesenthal Center commended President Obama's call for further democratization in the Arab world but expressed deep disappointment that he called for Israel's return to the pre-June 1967 borders.
"We welcome the President's recognition of Israel's security needs and that Hamas cannot be a partner in the peace process, but a call to a return to 1967 borders as the basis for negotiations, even with 'land swaps' is a non-starter, when at least half of the Palestinian rulers are committed to Israel's destruction," said Rabbis Marvin Hier and Abraham Cooper, founder and dean, and associate dean of the Simon Wiesenthal Center.
Dit is op zijn zachtst gezegd een merkwaardige stelling: hoe kan het dat de grenzen die tot nog toe met succes zijn verdedigd, nu onverdedigbaar zijn geworden?
Wat wel klopt is dat Netanyahu en het Wiesenthal Center proberen het onverdedigbare te verdedigen: de illegale nederzettingen op Palestijns land. Zie bijvoorbeeld deze kaart waarop staat aangegeven hoeveel land door Israël is bezet en wat nog over is van de Palestijnse gebieden.
Read more...
Vandaag vieren de christenen hun belangrijkste feest: Pasen. Maar vanuit het Heilige Land, waar het christendom haar oorsprong vond, komen alleen maar onheilsberichten. Donderdagavond, Witte Donderdag, was er weer zo’n bericht dat tegenwoordig het eerst via Twitter aankomt [1]. Vanuit Gaza worden raketten afgeschoten op Israël. Israël reageert met bombardementen op doelen in Gaza. Niemand kijkt er nog van op. Het bericht van de NOS hierover:
Nieuwslezer: Dit is het resultaat van zeker 13 bombardementen in het zuiden van Gaza. Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen geraakt. Hamas zegt dat het ging om een politie bureau en o.a. een kaasfabriek. Bij de luchtaanval zouden 3 kinderen licht gewond zijn geraakt door rondvliegend glas. Vannacht ging Israel over tot de aanval na een periode van relatieve rust. Sinds een paar weken lopen de spanningen weer op. Vorige week kwamen bij confrontaties twee Israëlische soldaten en twee Palestijnen om het leven. Correspondent Sander van Hoorn in Tel Aviv. Sander zijn er eigenlijk nog meer aanvallen te verwachten?
Sander van Hoorn: Ik denk op dit moment eigenlijk niet. Er is het afgelopen uur wel weer een Kassamraket op het [onverstaanbaar] afgeschoten, maar ik heb het idee dat het daarbij blijft. Beide partijen, dus Israel en Hamas hebben op dit moment meer belang bij het rustig houden.
Je ziet dat Israel, en het klinkt vreemd om dat te zeggen bij zo’n grote aanval te zeggen, wel heeft geprobeerd om het te doseren. Het meest duidelijk is dat bij het bombardement op een trainingsveldje voor gewapende militanten. Dat is midden in de nacht geraakt. Daar was op dat moment dus niemand, maar het signaal aan de Palestijnen is duidelijk: we hadden dit ook overdag kunnen doen op het moment dat jullie aan het trainen waren. Dat hebben we bewust niet gedaan maar we wilden een signaal geven dat we de Kassamraketten zat zijn die op ons worden afgevuurd.
Nou Hamas heeft inmiddels al gezegd bij monde van de premier dat zij ook niet uit zijn op een escalatie van het geweld. Dus beide partijen zullen op dit moment de geest in de fles willen krijgen en het lijkt er op dat ze dat weer gaat lukken.
Sander van Hoorn vanuit Tel Aviv. (transcript KKB.)
Zomaar een bericht zoals je die regelmatig in het nieuws ziet. Toch zijn er wel een paar zaken in het bericht die mij opvallen:
1. Ging het nu om een wapenfabriek of om een kaasfabriek? Israel zegt dit, Hamas zegt dat. “Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen [van wapens] geraakt”. Natuurlijk zegt Hamas dat dat niet zo is, maar in Israel telt de getuigenis van een Palestijn minder dan dat van een Israëliër. Volgens Ma’an, Al Jazeera, Haaretz, and YNet ging het wel degelijk om een kaasfabriek (links via Mondoweiss).
2. Zoals van Hoorn zelf ook al opmerkt is het vreemd dat je zo’n grote aanval kan doseren, zeker in het dichtbevolkte Gaza. Maar van Hoorn prijst Israel juist voor haar zelfbeheersing bij het uitvoeren van een grote aanval waarbij civiele doelen worden gebombardeerd. Het is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk.
3. Wat was het doel van de actie? Het vernietigen van wapenfabrieken en munitieopslagplaatsen of iets anders? Het antwoord geeft Sander zelf: het beschieten van een trainingsveld bij nacht is “een signaal”. Dit signaal moet de “gewapende militanten” duidelijk maken dat Israel de “kassamraketten zat is”. Dit is de taal van de ouder die zijn kind een pak op zijn donder geeft: “wie niet horen wil moet maar voelen”. En in dit geval is het dus niet horen maar voelen. Maar werkt dat ook? Zouden die gewapende militanten nu nog steeds niet beseffen dat Israel de kassamraketten zat is? Dat lijkt me niet erg waarschijnlijk. Maar de bombardementen zullen zeker een signaal zijn, maar dan een ander signaal: “kom maar op met die Kassamraketten als je durft”. Is dat wat de ultrarechtse regering van Israel wil?
4. Gewapende Palestijnen zijn “militanten”, gewapende Israëliërs zijn “soldaten”.
Wie klagen er toch altijd zo hard dat het Israel er altijd zo bekaaid afkomt? Ik krijg in ieder geval niet de indruk dat het Journaal zich daar schuldig aan maakt.
Wat te doen tegen terrorisme?
Wat moet Israel doen tegen de raket aanvallen? Bombardementen zoals hierboven beschreven zullen niet dus niet veel helpen. Deze keer zijn er “maar” drie kinderen gewond geraakt. Hoeveel onschuldige slachtoffers zullen er de volgende keer vallen? Tim Franks van BBC News:
So both sides are insisting that they want calm. But it is dangerous - and historically inaccurate - to imagine that violence can be neatly calibrated in and around Gaza.
In any case, the received wisdom among Gazans and Israelis is that another major clash is inevitable at some point: there are just too many sources of tension, too many triggers across the region.
En waarom wordt er op civiele doelen geschoten? Zou het iets helpen tegen de raketaanvallen?. Het zelfde BBC-artikel, sluit af met de volgende constatering:
Our correspondent says that Hamas has tried to rein in rocket fire from Gaza, and that there has been a reduction in attacks in the last year.
Israel would say that is a result of its military operations, our correspondent says.
But there are many militant groups in Gaza and Hamas does not control all of them, our correspondent adds.
Hier is het bericht in de Jerusalem Post. Hierin wordt het volgende over de aanval van Hamas op Israel eerder die week (waaraan Sander refereert) gemeld:
The pressure on Hamas is believed to be coming from three main sources: the Palestinian street, radical Palestinian terrorist groups that are affiliated with al-Qaida and which continue to attack Israel, and finally, mid-level Hamas military commanders who are frustrated with the organization’s decision to hold its fire.
While Hamas has yet to completely resume its attacks, it is continuing to rebuild its military infrastructure in the Gaza Strip and to smuggle in advanced weaponry.
Hoe langer dit duurt hoe groter de kans op een groot conflict zoals begin vorig jaar.
Tijd
Volgens Israël willen de Palestijnen niet onderhandelen. Volgens hen menen de Palestijnen dat zij alle tijd van de wereld te hebben:
Vicepremier van Israël, Dan Meridor, geinterviewd door Robbert de Wit, Elsevier van 3/4/10 (benadrukking in origineel):
Meridor: ‘Om te begrijpen wat er in de Gazastrook is gebeurd, moet je niet alleen maar het Arabisch-Israëlische conflict kijken. Overal in de moslimwereld zie je een ontwikkeling van nationalistische naar religieuze bewegingen: Al-Qa’ida, Taliban, Hamas, Moslimbroederschap. Ook de Palestijnse zaak was aanvankelijk geen religieuze zaak, nooit gebruikten ze Allah. Maar de introductie van Allah door Iran, via Hezbollah en Hamas heeft een nieuwe dimensie aan het conflict toegevoegd, waardoor het nu veel ingewikkelder is geworden. Want goden sluiten geen compromissen. Die van de joden niet, die van de christenen niet, en die van de moslims ook niet.
‘De Hamas-machthebbers in Gaza maken deel uit van een religieuze beweging die haar opdrachten van de islam zelf denkt te krijgen. Met Hamas kan Israel geen praktische afspraken maken. Ze willen niet per se nu een oplossing. Allah heeft immers de tijd. Het erkennen van een niet-islamitische staat is out of the question voor ze. Ik wil graag geloven in de welwillendheid van de Palestijnen, maar de opkomst van de religieuze beweging daar maakt het niet gemakkelijker.’
Maar is dat wel zo? Waar komt dat geloof zo opeens vandaan? Wie heeft er het meeste belang bij tijdrekken? De Palestijnen die opgesloten zitten in de Gazastrook, of de Palestijnen in de West-Oever wier land wordt onteigend voor joodse nederzettingen? Of Israël? Voor het antwoord hoeft u alleen maar onderstaande figuur te bekijken:
In Melidors eigen terminologie: de tijd is niet in het voordeel van Allah maar voor Jehova.
Wonderen
Mocht iemand nog denken dat er op korte termijn vrede zal komen dan is hij wel bijzonder naïef. Zolang Israel met geweld "signalen" blijft geven, zal er met geweld geantwoord worden. Zolang Gaza is afgesloten zullen mensen tunnels blijven graven en mijnen leggen bij de grens – wie kan het hen kwalijk nemen dat zij willen ontsnappen?
Maar stel, in Israel gebeurt een wonder, zoals het wonder dat we vandaag herdenken, en een regering van duiven komt aan de macht, wat moet er dan gebeuren? Ik pretendeer niet hier een antwoord op te hebben, maar er zijn genoeg praktische suggesties te bedenken zoals Sam Bahour en Bernard Avishai doen.
The parties to this conflict must recognize that their futures are inevitably linked, in peace even more than in war, and that they already can establish cooperation, as equals under international law, with international partners, without forgoing national sovereignty. America's commitment to "confidence building" begins here.
Yes, negotiations cannot take place unless the sides are each attributed the right to self- determination; each side will exercise sovereignty after any agreement is concluded. But self- determination never meant that a nation does whatever it wants, without regard for the interests of others. In this context, the need for cooperation is especially urgent. The shared territory is very small, and more like one big megalopolis than two hermetically sealed states.
Meer over de "munitiefabriek" die kaasfabriek is ("dairy factory"): Electronic Intifada meldt: Israel destroys Gaza dairy for second time. Dit is, zo blijkt niet de eerste keer. Dit is dus de Israelische versie van "terrorisme bestrijding".
De gedachte achter het beschieten of bombarderen van burgerdoelen is dat deze de bevolking demoraliseren. Dit soort acties hebben in het verleden echter nooit gewerkt. De bombardementen van de burgerbevolking in de 2e Wereldoorlog (eerst de "blitz" en daarna in Duitsland zelf), en in de jaren 60 in Vietnam hadden eerder het tegenovergestelde effect: de mensen raakten er juist van overtuigd dat de tegenstander slecht was. Het versterkte het gevoel van saamhorigheid en verbeterde zelfs de moraal.
Noten:
[1]. De kwaliteit van de berichtgeving hangt natuurlijk sterk af van wie je volgt.
Zoals bekend heeft President Obama stelling genomen in het conflict: Israël moet zich houden aan aan de afspraak - en verplichting - dat de nederzettingen niet meer mogen groeien.
Het is mooi daar wat theoretisch over te speculeren maar het is beter om eens te kijken naar de praktijk van de nederzettingen politiek van Israel. Wat is de bedoeling ervan? Waarom zijn ze hier ooit mee begonnen? Wat is de relatie ervan met zionisme?
Michael Sfard, een Israëlische advocaat die Palestijnen juridisch vertegenwoordigd vertelt over de betekenis van de nederzettingen in de bezette gebieden.
Nederzettingen bevriezen kan je niet doen door alleen maar de bouw van nieuwe huizen te verbieden. Nederzettingen gaan om meer dan alleen maar het bouwen van huizen.
Waar ligt bijvoorbeeld de grens van een nederzetting? Is dat waar het het staat? Of is dat de lijn op de kaart? Of is het de lijn waarover een palestijn niet mag komen? De laatste lijn is waar de palestijnen mee te maken hebben: als ze over die lijn komen worden ze weggejaagd, gearreteerd of beschoten. Dat zijn de werkelijke kaarten van het land en deze kaart veranderd voortdurend. Deze week kun je niet over die weg, de andere dag kun je niet voorbij die rots komen. Het is een dynamisch proces. Daarom is settlement-freeze een verkeerd woord. Als het alleen maar gaat om een bouwstop dan is het een loze kreet waar de palestijnen niets aan hebben.
Het kaartje (uit de New York Times) dat hierboven bij is gevoegd is bijzonder misleidend: er staan geen nederzettingen met hun ontsluitings wegen op aangegeven.
Update 14/3/10
Dat de huidige Israëlische regering niet van plan is serieus te onderhandelen met de Palestijnen is de afgelopen week weer gebleken door de aankondiging dat zij 1600 woningen gaat bouwen in de bezette gebieden. Juan Cole bericht hier over en heeft een kaart waaraan goed te zien is waarom de onderhandelingen maar niet vorderen.
De kolonisatie van de veroverde gebieden gaat gewoon door, geen Obama en geen Europese regering die er wat aan wil doen.
Read more...
Het is eigenlijk nog veel erger dan de vorige video deed vermoeden. Kon je daar nog denken dat het wel een zeer oneerlijke steekproef was - dronken, deels Amerikaans-joodse studenten - nu werd er in Tel Aviv op de universiteit gefilmd. Overdag en de geïnterviewden waren deze keer wel nuchter. Daar komt bij dat het studenten waren, mensen die de mogelijkheid hebben om er over na te denken. Intellectuelen. De (toekomstige) elite van het land.
Het bleek dat ze hadden nagedacht over de vraag: "moet je mensen de mogelijkheid geven om zich uit te spreken over de onafhankelijkheid van je eigen land" en waren tot de conclusie gekomen dat daar de grens ligt van de vrijheid van meningsuiting. Met andere woorden: meningsvrijheid, OK ... maar niet voor Palestijnen, alleen voor Joden.
Het is natuurlijk geen representatieve steekproef maar de verkiezingen eerder dit jaar hebben laten zien dat meer Israëliërs er zo over denken.
Een veel gehoorde verdediging van Israël is het een echte democratie is, in tegenstelling tot haar buurlanden. Maar oordeel zelf: voor wie is deze democratie?
Het is wonderlijk hoe dat soort dingen gaan: op het ene moment zit je nog vrolijk te discussiëren over "vrijheid van meningsuiting" en het volgende moment wordt de theorie praktijk.
Bij een eerdere post had ik een video geplaatst: “Feeling The Hate In Jerusalem”. In de video worden feestvierende en aangeschoten jonge amerikanen getoond die waarschijnlijk nu wel spijt hebben van de uitspraken die ze gedaan hebben. De video is niet meer te zien, verwijderd van YouTube.
Op Vimeo heeft Max Blumenthal de video opnieuw geplaatst, en dus is hij ook hier te zien, zoals te verwachten ook hier verwijderd.
Maar oordeel vooral zelf: kan dit nu wel of niet? Wie heeft wat te verbergen en waarom? Gaat het alleen maar om de dronkenschap waar men zich voor schaamt, of schaamt men zich voor wat er wordt gezegd? En als dat laatste waar is dan is er alle reden om dit niet verborgen te houden.
Latere update:
In een andere video “Save Us From Ourselves” is te zien dat er ook nog een andere kant is aan Israël.
nog latere update van 28 juli 2009
Max heeft 'm weer op het web kunnen zetten met dienst nr. 3. Bij deze dus weer de embedded versie:
Max Blumenthal - mijn favoriete wingnutwatcher - is gecensureerd bij de Huffingtonpost: zijn laatste video "Feeling The Hate In Jeruzalem" is van de site gehaald omdat deze "geen nieuws waarde zou hebben". Als je zo iets leest dan weet je direct: dit is Nieuws. Blijkbaar wordt er een gevoelig punt geraakt, zo gevoelig dat het uit het zicht gehouden moet worden. Dat is inderdaad nieuws. Maar bekijk het eerst zelf:
Update 19 juni 2009: de video staat niet meer op YouTube, maar is wel hier te zien.
Dronken mensen spreken de waarheid omdat alcohol de remmingen wegneemt. Nu verwacht ik niet dat elke Israëli dit denkt, en het is ook niet duidelijk hoe representatief deze opvattingen zijn. Maar toch, zoals Max het zelf zecht: dit is blijkbaar wel iets dat bij deel van de bevolking leeft. Het is het product van - zijn woorden - zionistische indoctrinatie.
I have been in Israel for over a month; almost every day I hear expressions of paranoia about Arabs, historical delusions, and the constant refrain that “the world is against us.” I hear this even from some close friends — young, cosmopolitan Israelis living the good life in the so-called “bubble city” of Tel Aviv. Last week, a friend I play basketball with in a working class suburb of Tel Aviv (he is a high-tech worker from a fifth generation Israeli family) calmly informed me while we sat in the shade by the court: “I’m a Zionist, so of course I prefer the bloodshed on the other side.” While sitting at a bar with an elegant and otherwise charming young woman, she described to me while sipping a mixed drink how she arbitrarily shot at Arabs while serving in the army because “they want to come and steal my house.” On a leafy Tel Aviv street, a friend of a friend who splits time between spinning at local hip-hop clubs and patrolling the streets of Gaza City told me if Israel has to kill 800 Palestinians to save one Israeli Jew, then so be it. “If we wanted to, we could completely wipe Gaza out,” he said. “But we don’t because the IDF is pure.”
Terug naar de video: op 3:18, een van de laatste personen die hij interviewt vertelt over zijn grootmoeder die in een kamp heeft gezeten:
My grandmother was in Auschwitz Obama, we are not going to take any Nazy bullshit. Listen man, my grandmothers number was 1268493 I remember her number on her arm dude, and listen, never again. We deal with this. Never again. Bring it on mother fuckers.
Koekebakkers blog over politiek, maatschappij en cultuur is ouderwets gefundeerd en alleen kwetsend als het nodig is.Overdag werk ik met computers als Michel Verbeek en 's avonds scheer ik varkens als Koekebakker.
Posts
Jerome Slater laat zien waar je in elk geval niet moet zijn als je wat veranderd wilt hebben in Israël. Hij citeert Haaretz:
