TV: we amuseren ons kapot, elke dag ruim drie uur

De NRC website kopt: "Nederlanders kijken meer televisie dan ooit" - Ik heb hier al eens eerder over geschreven, naar aanleiding van het boek van Nicolas Carr, "Het Ondiepe", die meent dat internet nu de grootste invloed heeft op ons denken en onze cultuur. Ik betwijfel dat. TV is het oog op de wereld, TV vormt ons denken, TV is een bron van onze dagelijkse portie van 3,5 uur (jawel drie en een half uur, of wel 201 minuten!) propaganda.

OK, het is niet één bron, zoals vroeger de Nazi, en Sovjet Propaganda ook een bron was, maar he, iedereen die wel eens TV kijkt weet wat voor uniforme brei van commercieel denken wordt verspreid, met hier en daar een krentje van wijsheid en echt inzicht die je actief moet opzoeken. De meeste kijkers doen dat niet, die kijken met hun buik. Dag in dag uit, 3,5 uur indoctrinatie, van jongs af aan. Als dat je denken niet beïnvloedt, dan weet ik het ook niet meer. Het is geen ideologie die ons wordt ingeprent, maar een manier van denken, een manier van kijken, verlangens, idealen, waaraan geld verdiend kan worden en die sociaal aanvaardbaar zijn in onze brave nieuwe wereld.

Read more...

Het verschil tussen links en rechts

Rechter Roberts heeft een nieuwe rechter benoemd aan het FISA-gerechtshof.

John Roberts, de voorzitter van het Hoge Gerechtshof is verantwoordelijk voor benoeming van rechts voor het FISA-gerecht, dat is het gerechtshof dat in besloten zittingen beslist over de rechtmatigheid van het onderzoek dat de NSA doet.

Hij heeft nu een Democraat benoemd, zo blijkt. Waarschijnlijk geschrokken door de negatieve publiciteit over dit hof. Van de veertien rechters aan dit hof zijn er slechts twee Democraat, en dan bovendien ook nog van het conservatieve "centristische" soort. Ook deze rechter is een conservatieve democraat.

Let ook op de subtiel gekozen titel van het stukje van Charlie Savage in de New York Times: Roberts Varies Pattern in Choice for Spy Court

Rechters dienen onafhankelijk te zijn, boven de politiek te staan. Zeker iemand in de positie van John Roberts, die de hoogste rechter van het land is. Hij laat zien dat hij zijn functie niet waardig is en geen idee heeft van de verantwoordlijkheden en verplichtingen die horen bij die functie.

Je zou conservatieven eens moeten horen kermen als het omgekeerde zou gebeuren, en zoals je ze dagelijks kan horen klagen over de media.

Mijn vraag: waarom hoor je hier zo weinig over? Waarom klaagt links niet even hard? Dit gaat al lange tijd zo, en alleen door de aandacht die er nu is voor het FISA-hof wegens Snowden komt het in het nieuws. Waarom zijn rechtse, conservatieve politici openlijk partijdig, ook als ze in een functie zitten waarin dat juist niet van ze gevraagd wordt. En waarom maakt links zich daar nauwelijks druk over, terwijl de negatieve gevolgen ervan overduidelijk te zien zijn.

Paul Krugman schreef een week geleden, in een heel andere context, over de asymmetrie tussen links en rechts.. Hij signaleert dat links en rechts op een heel andere in elkaar zitten:

[L]eft and right in modern America are not mirror images. The right is purist, uncompromising, and ultimately not interested in contrary evidence; the left is much more open and empirical. And the economics profession, it turns out, is not that different from the political sphere.

This is an uncomfortable truth to acknowledge. Many economists would like to believe that we’re having a reasonable, civilized discussion, rather than dealing with denialism and bad faith. But you go to economic debates with the profession you have, not the profession you want.

Links is open minded en emprisch ingesteld, tenminste als het om economomie gaat, terwijl rechts zich ideologisch opstelt en niet is geinteresseerd is in de feiten.

(Update 21 aug: Post later in de dag geupdated, ik had niet precies het juiste deel van de tekst van Paul Krugman's post overgenomen).

Read more...

Een bescheiden voorstel om de eurocrisis op te lossen

Deze post is eerder op Sargasso verschenen. Het is een bespreking van een realistisch plan om de eurocrisis aan te pakken. Het plan verdient veel meer aandacht dan ik er aan kan geven, want het is niet alleen realistisch, het is ook hoogst noodzakelijk. Helaas is alle aandacht gericht op verschillen in concurentiekracht, die men denkt te kunnen verkleinen door de tekortlanden te onderwerpen aan een streng dieet van bezuinigingen en hervormingen. De bezuinigingen veroorzaken een depressie in de economie en het duurt vele jaren voordat de hervormingen werken. Voor die tijd is Europa uitelkaar gespat.

In het in 1729 verschenen A modest proposal heeft Jonathan Swift een praktische oplossing voor het armoedeprobleem: de armen moeten een paar van hun kinderen vetmesten en verkopen aan rijke Engelse gentlemen. Vooral jonge gebraden kinderen schijnen een delicatesse te zijn. Swift steekt hiermee de draak met de harteloze en technocratische oplossingen van zijn tijdgenoten voor het armoedeprobleem. Tweehonderd jaar later is deze satire, tijdens de eurocrisis, nog steeds actueel.

De maatregelen die de Europese autoriteiten nemen om de eurocrisis op te lossen zijn van hetzelfde technocratisch gehalte en zijn even harteloos als de oplossingen van de Engelse gentlemen in de achttiende eeuw. Vooral in Zuid-Europa is de situatie zeer ernstig. In Griekenland is allang geen sprake meer van een recessie. Het is een diepe depressie, vergelijkbaar met de Grote Depressie. Het land zakt weg in armoede, zonder uitzicht op verbetering.

Tot nog toe wordt de eurocrisis bestreden door te hervormen en te bezuinigen. We moeten allemaal gaan doen wat Duitsland eerder gedaan heeft: pensioenleeftijd verhogen, belastingdruk, werktijd en arbeidsmarkt hervormen, lonen verlagen en korten op overheidsuitgaven. De economieën van de eurolanden moeten convergeren, zodat zij kunnen concurreren met Duitsland. Het gevolg van de draconische bezuinigingen die hiervoor noodzakelijk zijn, is dat in de eurozone de werkloosheid is gestegen tot 12% en dat de economie vorig jaar kromp met 0.6%.

Deze maatregelen zijn niet alleen harteloos omdat ze veel leed veroorzaken, ze bieden ook geen uitzicht op een oplossing. Europa zakt weg in een recessie waar het niet meer uit kan komen. Het is dus begrijpelijk dat er veel verzet is tegen de euro. Bij elke Europese verkiezing is het de vraag of de volgende regering wel genoeg Europagezind is om de hervormingen die Brussel eist uit te voeren. Als we hiermee doorgaan zal de eurozone uiteenvallen, Europa in chaos achterlatend.

Wat te doen?

Er is een plan nodig dat de nood lenigt in Zuid-Europa en Ierland en dat zorgt voor economische groei. Het zou natuurlijk het beste zijn om de fouten die zijn gemaakt bij het opzetten van de muntunie te corrigeren. De politiek heeft echter nog maar weinig speelruimte omdat de kiezer alle geloof in het Europese project heeft verloren.

In hun Modest Proposal doen Yanis Varoufakis, Steward Holland en James Galbraith concrete voorstellen om uit de crisis te komen. Dit voorstel is geen nieuw technocratisch plan waarin om nieuwe offers wordt gevraagd. Dus geen lastenverzwaring in de overschotlanden en geen nieuwe bezuinigingen in Zuid-Europa. Het is een bescheiden, maar wel haalbaar plan.

Voor een verdragswijziging is op dit moment geen politiek draagvlak. Het plan is daarom zodanig opgezet dat dit niet nodig is. Het maakt bovendien gebruik van bestaande Europese instituten. Het kan dus snel worden uitgevoerd.

In het plan staan concrete voorstellen voor het oplossen van de vier deelcrises: de bankcrisis, de schuldencrisis, de investeringscrisis en de sociale crisis.

De bankcrisis

De eurocrisis is een bankcrisis. Failliete regeringen zijn verantwoordelijk voor het saneren van hun eigen failliete banken waar zij geen geld voor hebben. De gevolgen hiervan zijn te zien in Ierland, Spanje en Cyprus. Deze koppeling tussen banken en landen moet verbroken worden. Er liggen al plannen klaar om de herkapitalisering van banken niet meer per land te regelen maar centraal vanuit Brussel. Duitsland heeft echter als voorwaarde gesteld dat er eerst een bankenunie komt. Na een jaar onderhandelen is men nog bezig en urgente saneringen van de Europese banksector zijn steeds uitgesteld.

In het Bescheiden Voorstel worden banken die in de problemen komen direct door het ESM en de ECB overgenomen en gesaneerd. Saneren kan alles inhouden van fusie met andere banken tot verkoop van onderdelen en het korten van deposito’s boven het garantieniveau. Na de noodzakelijke herstructurering kunnen de aandelen weer verkocht worden. De banksanering moet zichzelf daarmee kunnen financieren en er hoeft geen beroep gedaan te worden op gemeenschapsgeld.

Schuldencrisis

Het Bescheiden Voorstel stelt voor dat de ECB stopt met het opkopen van schuldpapier van landen: het OMT-plan. Dit kan op de lange duur niet werken omdat de oorzaak van de problemen niet wordt aangepakt. De strenge voorwaarden waaraan een land moet voldoen om in aanmerking te komen (strenge bezuinigingen) hebben bovendien tot gevolg dat het de problemen erger maakt.

Target 2 balans (klik om te vergroten)

In het Verdrag van Maastricht is afgesproken dat landen een staatschuld mogen hebben tot maximaal 60% van hun Bruto Binnenlands Product. Het deel van de schuld dat daaraan voldoet kan worden geconverteerd in ECB-leningen waarvoor een veel lagere rente betaald wordt dan voor de huidige leningen. Deze schuld wordt dus niet gemeenschappelijk gemaakt. Deze leningen worden verzekerd door de ESM. Het deel boven de 60% moet iedereen zelf financieren. Landen zijn niet verplicht om mee te doen. Duitsland en Nederland kunnen gewoon zelf hun eigen leningen blijven uitschrijven.

Investeringscrisis

Alleen het saneren van de rotte banken en het oplossen van het schuldenprobleem is niet genoeg. Door de kapitaalvlucht en door de bezuinigingen is de economie in de schuldenlanden aan de grond geraakt. In het Bescheiden Voorstel wordt daarom gestart met een investeringsprogramma. Dit programma moet niet alleen de economie weer op gang brengen, het moet ook de Europese integratie versterken, het vertrouwen herstellen en sociale cohesie bevorderen.

Het wordt gefinancierd door obligaties die worden uitgegeven door de Europese Investment Bank (EIB) en het Europese Investeringsfonds (EIF). Van belang hierbij is opnieuw dat dit leningen zijn die door Europa als geheel zijn uitgegeven en niet worden opgeteld bij de schulden die de landen al hebben. Dit is geen revolutionair voorstel, want de EIB schrijft al leningen uit sinds 1958.

Dit onderdeel is cruciaal voor het op de lange termijn slagen van de muntunie: het geld van de overschotlanden moet op de een of andere manier gerecycled worden in de landen waar die overschotten verdiend worden. Dit was ook de ratio achter het Marshall Plan. Het recyclesysteem bestond tot nog toe uit investeren in vastgoedbubbels in Spanje en Ierland, of in de failliete Griekse overheid. Dit veroorzaakte eerst oververhitting en daarna, toen de bubbel weer leegliep, liet het de economie in puin achter.

Sociale crisis

In delen van Zuid-Europa is de ergste humanitaire crisis uitgebroken sinds de Tweede Wereldoorlog. Vooral de zwaksten in de samenleving hebben hier onder te lijden: kinderen, zieken en bejaarden. Er moet zo snel mogelijk iets gedaan worden om deze nood lenigen. Daarom moet er een programma komen voor medische en sociale hulp, opgezet als het Foodstamp Program in de VS.

Geld voor dit programma moet komen uit de rente die wordt verdiend aan het betalingssysteem tussen Europese centrale banken (Target2) en uit nieuwe belastingen, zoals de transactiebelasting, waar de plannen al voor klaar liggen.

Poster voor Marshall Plan

De reden voor deze hulp is niet alleen humanitair, maar ook politiek: de crisis is een voedingsbodem voor rechts extremistische groeperingen die de democratie destabiliseren. Zo deelt de Gouden Dageraad in Griekenland al soep uit aan ‘echte Grieken’.

Bescheiden, maar effectieve maatregelen

Als gediscussieerd wordt over de eurocrisis wordt altijd als oorzaak de grote diversiteit in Europa genoemd. Het verschil in cultuur tussen de knoflooklanden in Zuid-Europa en het calvinistische Noord-Europa zou een muntunie onmogelijk maken. Het verschil is te groot en de ‘zwakke landen’ moeten daarom uit de euro treden. Voorstanders van de euro menen dat dit verschil wel kan worden overbrugd en dat de economieën wel kunnen convergeren. Die convergentie gaat dan wel altijd een kant op: we moeten allemaal Duitsers worden.

Maar cultuurverschil is niet de oorzaak van de crisis en de hervormingen die door Brussel worden voorgesteld, maken de crisis alleen maar erger.

Voor de eurocrisis zijn concrete oorzaken aan te wijzen, en deze worden in het Bescheiden Voorstel aangepakt. De essentie daarvan is dat het gaat om bescheiden, maar effectieve maatregelen. Bescheiden omdat het realistisch is en effectief omdat de oorzaak van de crisis wordt aangepakt en omdat de bevolking wordt geholpen.

Een ding is zeker: doorgaan met het huidige technocratische beleid zal een depressie veroorzaken, die ook in Nederland en Duitsland van Grote-Depressie-achtige proportie zal zijn. Het einde van de muntunie zal tevens het einde zijn van de politieke unie. Europa is dan weer terug waar het was in de jaren dertig. Zonder Hitler, dat dan weer wel.

Correctie 16 aug 2013: Foute link hersteld (Marshall Plan). Dank aan Andy Cap in de reacties.

---
Bron figuren:
William Murphy
Target2
Poster Marshall Plan

Read more...

Zinloos nieuws

Op 6 augustus opent RTL Nieuw met een ruim 2 minuten durende reportage over het terrorisme dreiging uit Jemen. Verbaasd blijf ik kijken. Ambassades worden gesloten, buitenlanders moeten het land verlaten en Schiphol is in verhoogde staat van paraatheid. Het is merkwaardig nieuws en ik begrijp niets van de urgentie. Waarom is dit zo belangrijk? Ons wordt verteld dat er heel veel terroristen zijn in Jemen, en dat deze nu een grote dreiging vormen. Maar waarom nu plotseling? Waren die terroristen er vorige week niet dan, en waarom was er toen geen dreiging? Het is frustrerend om naar te kijken omdat geen enkele poging wordt gedaan om dit uit te leggen. Wel worden spannende verhalen verteld over een slimme bommenmaker die exploderende onderbroeken maakt. We zien een drone opstijgen. Maar de vraag naar het waarom wordt zelfs niet eens gesteld. De officiele reden van de waarschuwing is een conference call van top terroristen.

Wie verspreidt dit nieuws dan? Het kan haast niet anders dan dat dit van Amerikaanse geheime diensten komt. Maar vragen waarom die iets doen of zeggen, is net zo zinvol als vragen naar de zin van het leven. Bekijk zelf de RTL reportage hier.

De echte reden

Ook de NOS had gisteren een reportage over dit onderwerp:



De nieuwslezer van NOS-Journaal geeft ongemerkt dus toch een verklaring voor dit nieuws. Want het hij eindigt de reportage aldus:

Voorstanders van het controleren van zoveel mogelijk dataverkeer zien het sluiten van ambassades als een bewijs dat de Amerikaanse spionage diensten hun werk goed doen.

Dit lijkt me dan ook de meest logische interpretatie: geheime diensten moeten de burger laten zien waar ze voor zijn. Dankzij de onthullingen van Edward Snowden weten we nu hoe intensief zij onze email, telefoongesprekken en andere activiteiten op internet afluisteren. Dit is de tegen campagne. Er wordt 'nieuws' georganiseerd door advies uit te brengen over aanstaande terreurdreigingen. De burger moet weten waarom het belangrijk dat zijn activiteiten gemonitord worden. Dit is wat wij terugkrijgen voor het inleveren van onze privacy.

Dit is natuurlijk alleen maar een verklaring waarom er nu nieuws is over de terreurdreiging uit Jemen. Het is de directe reden voor het nieuws. De echte oorzaak, de reden waarom er in Jemen zo'n grote dreiging is van terrorisme wordt slechts in het voorbij gaan genoemd (als zij al genoemd wordt): armoede en chaos in het land, een zwakke regering die de hand boven het hoofd wordt gehouden door Amerika, en vooral de regelmatige aanvallen op het land. Al sinds 2008 zijn er berichten over aanvallen met drones in Jemen.

Juan Cole heeft op zijn site een lijst van drone-strikes die de afgelopen jaren op Jemen zijn afgevuurd en het aantal slachtoffers dat daarbij is gevallen:

Het zijn kille cijfers, waar je even goed over moet nadenken om te beseffen wat er gebeurt. Ook dit is terreur, al hoort je er weinig van. Gepleegd uit naam van de democratie. Voor onze veiligheid. Het is ver weg in een ontoegankelijk land waar alleen maar arabieren wonen. De laatste Westerlingen die er zijn moeten nu het land verlaten. Dus wie zal er over deze terreur berichten? Alleen als het een geheime dienst goed uitkomt horen wij er van, in een brave reportage van RTL4 of in het NOS-Journaal.

Read more...

Basisinkomen is niet zo'n goed idee

Dit is mijn tweed stuk over het basisinkomen dat op Sargasso heeft gestaan. Het is volgens mij niet zo'n goed idee. Het is te duur, leidt tot instabiliteit en er zijn veel betere manieren om de zelfde doelen te bereiken. Op Sargasso is een levendige discussie over dit onderwerp, dus ik adviseer u het daar het commentaar te lezen.

Het idee van het onvoorwaardelijk basisinkomen (*) combineert populaire anti-staat sentimenten en teleurstelling over het steeds groter worden van de ongelijkheid in de maatschappij. Door het loskoppelen van bestaanszekerheid en arbeid hopen voorstanders een oplossing te vinden voor de huidige crisis van het kapitalisme.

Progressieven hopen dat het leidt tot een minder materialistische maatschappij waarin de mens zich beter kan ontplooien en libertariers zien er een mogelijkheid in om de staat kleiner te maken. Het is dus een merkwaardige coalitie van links en rechts die zich aangetrokken voelt tot het idee dat de verzorgingsstaat moet worden vervangen door het basisinkomen. Maar wat zullen de gevolgen zijn voor de economie en welk probleem wordt hiermee opgelost? Is er geen beter alternatief?

Nog duurder dan ik dacht

Als het basisinkomen echt de verzorgingsstaat moet gaan vervangen dan is het veel duurder dan voorstanders denken. In mijn vorige stuk in deze serie kwam ik tot de conclusie dat een basisinkomen net iets onder AOW-niveau, betaalbaar is. Maar ik had daarbij aangenomen dat het totale bedrag voor sociale uitgaven (nu 169 miljard euro) wordt ingewisseld voor het basisinkomen. In deze 169 miljard euro zitten ook de kosten voor gezondheidszorg en die had ik nooit mee mogen rekenen. In commentaar bij het artikel werd daar terecht op gewezen. Slechts 73 miljard wordt volgens Harro Labrujere besteed aan sociale verzekeringen.

Bron: http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/overheid-politiek/publicaties/artikelen/archief/2010/2010-3175-wm.htm

Daarom nu een correctie: het basisinkomen is nog veel duurder dan ik dacht. Mijn conclusie dat het basisinkomen op AOW-niveau net betaalbaar zou zijn was dus onjuist. Harro Labrujere stelt daarom een ‘herschikking van inkomen’ voor om het dit gat te dichten. Herschikking van inkomen klinkt wel onschuldig maar het gaat wel om 100 miljard euro per jaar. Mij kan hij daarom niet overtuigen met zijn plan want dat geld moet ergens vandaan komen. En dat kan alleen maar uit belastinggeld zijn. De juiste conclusie die ik had moeten trekken is dus: het basisinkomen is onbetaalbaar, tenzij de belastingdruk drastisch wordt verhoogd.

Vicieuze cirkel

En dan is er nog de vraag wat het effect op de economie zal zijn. Het rekenwerk in mijn vorige artikel gaat uit van de vooronderstelling dat er geen effect is op de economie. Het is echter zeker dat een herschikking van inkomen met een omvang van 100 miljard euro per jaar, niet zonder gevolgen kan blijven. Bij elke berekening die ik tot nog toe heb gezien, wordt er desondanks van uit gegaan dat er geen effect is. ‘Schuiven met miljoenen nota’s’, zoals Paul Teule het uitdrukt, zegt dus niet veel over de haalbaarheid van deze plannen.

Volgens de Duitse econome Frederike Spiecker zal invoering van het basisinkomen leiden tot een instabiele economie. Door de hoge kosten van het systeem gaat de belastingdruk omhoog. Een andere consequentie van het basisinkomen is dat het inkomen waarop het geheven kan worden kleiner is. Het totaal van het belastbaar loon dat wordt verdiend door marktactiviteiten zal namelijk afnemen omdat mensen dankzij het gegarandeerde inkomen minder gaan werken. Veel mensen hebben nu immers een extra inkomen in de vorm van het basisinkomen, zoals Noortje hier bijvoorbeeld illustreert.

Het extra werk dat iedereen doet voor de markt resulteert dus in een relatief kleiner netto loon. Terwijl aan de ene kant de kosten voor het systeem groter worden, wordt aan de andere kant steeds minder verdiend om belasting over te heffen. Hoe hoger het basisinkomen, hoe duurder het systeem, hoe groter dit effect zal zijn. Dit is een vicieuze cirkel: minder inkomsten doordat minder mensen werken, zorgt voor hogere belastingdruk op het resterende belastbaar inkomen waardoor nog minder mensen gaan werken. Dit systeem is daarom instabiel.

De gouden loonregel

Paul Teule legt in zijn bijdrage voor deze serie uit dat door het basisinkomen het wederkerigheidsprincipe niet meer wordt voldaan omdat in het basisinkomen de beloning is losgekoppeld van arbeid. Volgens Dick Pels en Femke Roosma kan een sociaal systeem dat niet is gebaseerd op het principe van de wederkerigheid, niet goed functioneren. Als een grote groep mensen meer ontvangt dan waar zij recht op hebben veroorzaakt dit spanning in de maatschappij.

Het wederkerigheidsprincipe kan ook in economische termen geformuleerd worden: alles wat de samenleving produceert moet eerlijk verdeeld worden waarbij wordt gekeken naar inzet en vermogen. Dit betekent dat stijging van productiviteit moet resulteren in een evenredige stijging van de lonen. Het extra geld dat wordt verdiend doordat door technische voorruitgang efficiënter geproduceerd wordt resulteert in een evenredig hoger loon. Dit is de gouden loonregel en afwijking hiervan destabiliseert het systeem. Als arbeid meer beloond wordt dan gerechtvaardigd kan worden door productiegroei (dus de lonen groeien te hard) heeft dit inflatie tot gevolg. En omgekeerd, als de lonen niet mee stijgen met de productiviteit resulteert dit in hogere werkloosheid. De winst van de productiviteitsgroei gaat dan naar het kapitaal – de investeerders. De gouden loonregel is de macro-economische invulling van het wederkerigheidsprincipe.

Het wederkerigheidsprincipe wordt niet alleen losgelaten in het basisinkomen maar het is de afgelopen decennia ook losgelaten in de reële economie. In de VS is deze trend het sterkst te zien:

Bron: http://www.epi.org/publication/ib330-productivity-vs-compensation/

Ook in Nederland is dit gebeurd, maar het is later begonnen en minder uitgesproken dan in de VS. Vorige week rapporteerde de Nederlandse Bank (DNB) dat de inkomensgroei niet gelijk opgaat met de groei van de economie.

Bron: http://www.dnb.nl/nieuws/nieuwsoverzicht-en-archief/dnbulletin-2013/dnb294300.jsp

Het is deze afwijking van de gouden loonregel die uiteindelijk heeft geleid tot de crisis van het kapitalisme. Al jaren lopen loon- en productiviteitsgroei niet meer gelijk op. Daarmee kwam een einde aan een de naoorlogse periode van stabiliteit. Vanaf de jaren tachtig worden we daardoor regelmatig verrast door grote financiële crises culminerend in wat nu de Grote Recessie wordt genoemd.

Een beter alternatief

Om te kijken naar wat wel werkt hoeven we niet ver te zoeken. Er is een systeem dat zich gedurende lange tijd heeft bewezen en dat grote welvaart bracht: de verzorgingsstaat. Zolang de lessen die tijdens de Grote Depressie zijn geleerd in acht worden genomen en de financiële wereld is onderworpen aan strenge regelgeving, functioneert de economie stabiel. Als lonen gelijk opgaan met de groei van de economie is de werkloosheid laag.

Volledige werkgelegenheid heeft een aantal gevolgen die gelijk zijn aan de vermeende voordelen van het basisinkomen: werknemers hebben een sterkere onderhandelingspositie ten opzichte van de werkgever en hebben daardoor meer mogelijkheden om werk te vinden dat bij hen past. Een bijkomend, maar niet onbelangrijk voordeel is dit systeem betaalbaar is.

Voorstanders van het basisinkomen willen de verzorgingsstaat afschaffen, terwijl het niet de verzorgingsstaat is die de problemen veroorzaakt maar het loslaten van de gouden loonregel. Voor mij is duidelijk dat het basisinkomen niet de niet beste oplossing is voor onze problemen. Het is te kostbaar en het voldoet niet aan het principe van de wederkerigheid. Niet alleen in de morele betekenis van dit principe maar ook in economische zin. Net als in de huidige economie, waarin het kapitaal onevenredig wordt beloond en lonen achterblijven, leidt dit tot een inherent instabiel systeem. We moeten stoppen met de afbraak van de verzorgingsstaat en zorgen dat lonen weer evenredig groeien met de economie. Alleen dat levert een stabiel economisch systeem op dat bovendien sociaal rechtvaardig is en waarin de mens zich vrij kan ontplooien.

(*) Om onleesbare woordenbrij te voorkomen schrijf ik hierna basisinkomen als onvoorwaardelijk basisinkomen wordt bedoeld.

Bron feature: Klokhuis/Sargasso

Read more...

Het is erger dan we denken

Een van de best bewaarde geheimen van de politiek in de VS is het feit dat een van de twee partijen bestaat uit fanatiekelingen. In de woorden van Paul Krugman

But neither you nor I should forget that the madness of the GOP is the central issue of our time.

Maar bijna niemand - vooral in de VS - durft het te zeggen.

Over the longer run the point is that one of America’s two major political parties has basically gone off the deep end; policy content aside, a sane party doesn’t hold dozens of votes declaring its intention to repeal a law that everyone knows will stay on the books regardless. And since that party continues to hold substantial blocking power, we are looking at a country that’s increasingly ungovernable.

Niet alleen Krugman zegt dit soort dingen, ook twee oud gedienden, Norman Ornstein en Thomas Mann waarvan een voor de American Enterprise Institute (Ornstein) zeggen dit. De een is Democraat, de ander Republikein. Ze schreven samen een opinie artikel in de Washington Post, met de titel: Let’s just say it: The Republicans are the problem. Normaal zijn de heren een geziene gast bij de Sunday Talkshows (de Amerikaanse versie van Buitenhof) maar van dat moment was het afgelopen.

De heren zijn hier te zien bij Bill Moyers:



Zo wordt het machtigste land van de wereld geregeerd.

Ter illustratie zie bijvoorbeeld deze recente actie van Congress:

Senate Republicans Block Key Funding Bill On Their Way Home For Summer Recess

Het enige doel van de GOP (Grand Old Party = Republikeinen = conservatieve partij) is elke vorm van regeren mogelijk te maken - zolang de andere partij aan de macht is. En dat kan in de VS dankzij de filibuster. Zodra er een opening is om die filibuster regel te veranderen, b.v. door te eisen dat er echt gepraat wordt, laten de Democraten het echter afweten. Kan iemand mij dat nu eens uitleggen? Ik begrijp dat ze er niet helemaal vanaf willen (want de rollen kunnen omgedraaid zijn), maar wijziging lijkt me toch wel nodig.

Voorlopig hebben we verkiezingen in ons buurland. Voor Nederland misschien wel nog belangrijker. Mevrouw Merkel doet het heel goed en zal waarschijnlijk herkozen worden. Dat betekent dat het desastreuze euro beleid nog minstens 4 jaar door gaat. Zal de EU dat overleven?

Interesting times ahead...

---

Update: Net gepost en dan vind ik dit artikel van Ornstein over de GOP van 11 juli dit jaar. There's No Republican Party—There Are 5 of Them

Om de uniekheid van het probleem te schetsen:

American history has many examples of a party going off the rails and taking a long time to recover. It was true of the Democrats in the 1890s and again in the 1960s and early '70s. One rough rule of thumb is that a party has to lose three presidential elections in a row to make it clear that the problem is not just individual presidential candidates and their failures but something deeper, enough to motivate a party to move to expand beyond its ideological base and capture the center. But if that happens in 2016 -- if Democrats make it three wins in a row -- I am not sure it will be enough for the GOP.

---

Illustratie: Boek van Ornstein & Mann: It's Even Worse Than It Looks: How the American Constitutional System Collided With the New Politics of Extremism

Read more...