De asymmetrie tussen links en rechts: democratie op zijn Amerikaans.

Updated
Wie mijn blog regelmatig leest weet dat ik het vaak heb over de disfunctionele democratie in Amerika. Ik volg de ontwikkelingen daar nu enige jaren en het begint me steeds meer op te vallen dat er veel parallellen zijn met de politiek in Nederland en Europa.

Rechts Amerika
Het centrum van de macht in de Amerikaanse politiek is de afgelopen 40 jaar sinds Lyndon Johnson’s Great Society ver naar rechts door geschoven.[1]
Het recente debat over de gezondheidszorg laat goed zien hoe dat werkt. Wat mij daarbij in de eerste plaats op valt is dat de Republikeinen op geen enkele wijze tot ook maar het geringste compromis bereid zijn. Van de Republikeinse kwamen de meest absurde beschuldigingen: zo zouden de Democraten van plan zijn een socialistische staatsgreep uit te voeren door het opleggen van socialized healthcare. De liberals [2] doen het alleen maar omdat ze graag een grote overheid willen – Happy Dependence Day, kopte Mark Steyn. Maar het ging zelfs verder. Zo zouden de Democraten volgens Sarah Palin plannen hebben om ouderen gedwongen te euthanaseren doormiddel van “death panels”:

The America I know and love is not one in which my parents or my baby with Down Syndrome will have to stand in front of Obama’s “death panel” so his bureaucrats can decide, based on a subjective judgment of their “level of productivity in society,” whether they are worthy of health care. Such a system is downright evil. (Facebook 7 aug 2009)

Sarah Palin was in 2008 kandidaat voor het Vice Presidentschap, dus geen obscure extremist die aan de rand van de partij opereert.

Wie de plannen voor hervorming goed bekijkt kan echter constateren dat het allemaal heel gematigd is. Alleen dankzij de kortstondig grote meerderheid van 60 zetels die de Democraten in de Senaat hadden was het mogelijk om de hervormingswet er door te krijgen. Daarvoor moest wel aan elke wens van de meest conservatieve Democratische senator of afgevaardigde voldaan worden. Anderzijds zijn de wensen van de linkervleugel van de partij vrijwel helemaal verdwenen. Afgevaardigde in het Huis, Dennis Kucinnich, een van de meest progressieve volksvertegenwoordigers wilde zelfs tegenstemmen omdat deze wet volgens hem te ver was uitgekleed. Het enige echte punt van winst voor de Democraten is dat er nu een volksverzekering voor ziektekosten gaat komen en dat de ca. 40 miljoen onverzekerde Amerikanen in 2014 (sic) verzekerd zullen zijn, als zij tenminste niet sterven aan een behandelbare ziekte voor die tijd.[3] Maar Links Amerika heeft veel moeten inleveren: op geen enkele manier mag er geld besteedt worden aan abortus, dankzij de fundamentalisten in eigen partij. Alle verzekeringen moeten via de bestaande verzekeringsbedrijven lopen. Dit zijn dezelfde ziektekostenverzekeraars die het dit jaar heel normaal vonden om de premies soms met 50% te verhogen omdat de winstmarges te laag waren. De farmaceutische industrie en de medische sector (waaronder de verzekeraars) waren dan ook voorstander van deze wet. Maar de Democraten hadden weinig keuze: het is onwaarschijnlijk dat zonder steun van deze kapitaalkrachtige groeperingen de wet er door er gekomen was.

De beschuldigingen van de Republikeinen dat de Democraten tegen de wens van de meerderheid uiterst radicale hervormingen willen invoeren is dus nergens op gebaseerd. Het zijn de Republikeinen zelf zijn die aan het radicaliseren zijn. Dat deze decentrale beweging van rechts Amerika meer is dan alleen maar woorden werd duidelijk onder de vorige president plan van de President Bush. In 2005 hebben de Republikeinen geprobeerd om de Social Security wet af te schaffen (een verzamelwet waarin zaken als onze AOW en Bijstand zitten) door deze te privatiseren. Dat bleek een stap te ver zijn. Maar toch, het feit alleen al dat hij serieus heeft geprobeerd de sociale wetgeving terug te brengen tot pre-Depressie nivo is tekenend. Hieruit blijkt ook hoe hypocriet de beschuldiging is dat Obama een links-radicale maatschappelijkwerker (community organizer) zou zijn die zou handelen uit louter machtswellust. Het zijn de Republikeinen die in de vorige regeringsperiode uiterst radicale hervormingen hebben doorgevoerd, of dit hebben geprobeerd.

Links Amerika
De reactie van de Democraten hierop is dat zij zoveel mogelijk opschuiven naar het centrum. Het zijn de meest conservatieve leden van het Congress die uiteindelijk bepalen hoe een wet er uit gaat zien. Een gematigder hervorming van het ziektekostenstelsel, met compromissen richting Republikeinen en bedrijfsleven was dan ook eigenlijk niet denkbaar. In tegenstelling tot de Republikeinen bewegen de Democraten politiek gezien juist wel naar het midden.

Nederland
De manier waarop de Republikeinse Partij politiek bedrijft doet nog het meest denken aan onze PVV. Maar dat is oneerlijk ten opzichte van de PVV, die partij is een oase van integriteit en transparante politiek vergeleken met de Republikeinen. Toch is de PVV voor Nederlandse begrippen een extreem rechtse populistische partij. Een ander belangrijk verschil tussen de Republikeinen en de PVV is dat de PVV weinig kans maakt ooit meer dan de helft van de zetels te winnen, extreem rechts in Amerika kan dat wel bereiken.

Links Nederland
OK, hier heb je ook rare snuiters en ideologen, vooral aan de extremen van de politiek natuurlijk. Maar de SP heeft al lang geleden het Maoïsme afgezworen (en als het stiekem nog wel aanhangt ontkracht dat mijn stelling niet), de CPN is opgegaan in GroenLinks, die tegenwoordig zelfs bekend staat als liberale partij. Je zou kunnen zeggen dat in GroenLinks het Amerikaanse Liberal en het Nederlandse liberaal voor een keer in één partij vertegenwoordigd zijn. En wat is er toch gebeurd met de Gestaalde Kaders? Die zijn verdwenen in NCPN en liggen nu op de mesthoop van de geschiedenis naast het Maoïsme en het Leninisme.
De Partij van de Arbeid is ondertussen een kaalgeplukte kip geworden na al de ideologische veren die zij heeft afgeschud. En wie zal daar rouwig om zijn: dogmatische toepassing van een ideologie doet een partij geen goed. Met dogmatische toepassen van een ideologie bedoel ik dat men voor of tegen bepaalde zaken is op grond van een te rigide interpretatie van ideologie, of die nu van links of rechts komt.
Kortom: links in Nederland is in vergelijking met vroeger naar het midden opgeschoven en van rooie rakkers van vroeger wordt niet veel meer vernomen.

Rechts Nederland
In Nederland is de zelfde trend zichtbaar als in de Verengde Staten. De partijen aan linkerkant van het politieke spectrum schuiven naar het midden en partijen op rechts verschuiven verder van het rechts. Rechtse partijen zijn druk bezig met het kweken van een dik verenpak: trots toont zij aan iedereen die het wil haar ideologische veren. Met de PVV is nu ook extreem rechts permanent deel geworden van het onze politiek. Hoewel dat nog maar een kleine minderheid is begint het wel steeds meer hoofdstroom te worden.
In HP/de Tijd en Elsevier Magazine worden de kolommen volgeschreven door Dirk Jan van Baar, Syp Wynia en Simon Rosendaal met kritiek op de klimaatwetenschap, alsof de heren zelf klimaatwetenschap gestudeerd hebben. In navolging van conservatief Amerika zijn ook de rechtse ideologen van Nederland gaan geloven dat de bomen altijd blijven doorgroeien, desnoods tot in de hemel. Arend Jan Boekenstijn en Syp Wynia schrijven over de socialisten en “statisten”[4] en waarschuwen er voor Big Goverment en de Nanny State.

En dan is er natuurlijk niet te vergeten de Edmund Burk Stichting de conservatieve denktank van Joshua Livestro, Bart Jan Spruyt en Andreas Kinneging. Niet alleen Elsevier Magazine hanteert consequent een ideologisch rechtse lijn ook de VVD zelf is verder naar rechts opgeschoven in het ideologische spectrum. Mark Rutte lijkt in de peilingen zelfs goed te scoren met rechtse clichés, al vóór de val van het Kabinet.
Ook in de Volkskrant, ooit het bolwerk van progressief Nederland, kun je tegenwoordig columnisten en andere opinie makers vinden van onversneden conservatieve huize zoals Amanda Kluveld, Chris Rutenfrans en Frits Bolkestein. Niet dat ik hun dit platform misgun, maar ik wacht nog steeds op de dag dat Elsevier en de Telegraaf hun kolommen openstellen voor “een ander geluid”.
Het nieuwe elan op rechts lijkt te zijn overgewaaid uit de Verenigde Staten. Vrije markt ideologie, angst voor Big Government, afkeuring van zoiets super gematigdst als ziektekostenverzekering en de recente discussie over klimaatverandering. Zelfs bij de linkse VARA, in het programma Pauw en Witteman krijgt Richard de Mos de gelegenheid om met Diederik Samsom in discussie te gaan. Het lijkt er op of ook hier de gekte van rechts Amerika steeds meer respectabel aan het worden is.

Ondemocratische standaard
Een ander teken van de verharding van Rechts is in de blogossfeer te zien. Neem bijvoorbeeld het nieuwe blog De Dagelijkse Standaard van Joshua Livestro et al. Ik heb al eerder geblogd over het vertekende beeld dat wordt geschetst van de ACORN-affaire. Hier vaart Michael van der Galien bijvoorbeeld weer eens lekker uit tegen het sluipende gevaar van links:

Wie is gevaarlijker? Wilders of de sociaaldemocraten en andere ‘progressieven’ die dit land al decennia lang de vernieling in hebben geholpen, onze economie minder flexibel hebben gemaakt (en dus verzwakt) en die internationale vijanden van vrijheid en democratie continu naar de pijpen dansen (Iran, Hamas, Hezbollah)? Het antwoord ligt voor de hand.

Het blijft me altijd verbazen hoeveel verdraaiingen en drogredeneringen Van der Galien in één zin kan proppen. De sociaal democraten en andere “progressieven” zijn volgens hem zelfs 10 x erger dan de PVV, de meest ondemocratische partij van Nederland. Ook de andere conservatieve sites zijn onleesbaar door de haat die er wordt geëtaleerd voor wat de Linkse Kerk wordt genoemd. Zo schrijft Arabist Hans Jansen [5] :

Die linkse kerk is per definitie niet democratisch. Het gaat de linkse kerk er om de verlangens van de individuele onderdanen te corrigeren, en in plaats daarvan andere, grootse en meeslepende plannen uit te voeren die een ‘fundamentele verandering’ en een algemene ‘collectieve verbetering’ van de maatschappij te weeg zullen brengen[…]. (Profetisch Perspectief, 14, 60, herfst 2008, nr. 60, pp. 39-44)

Door uit te gaan van de stelling dat de tegenstander per definitie niet democratisch is er geen democratische discussie mogelijk. Op zijn best is er dan sprake van een scheldpartij die niemand wijzer maakt. Evenmin als Wilders en de PVV fascistisch zijn is de linkse kerk, waarop Hans Jansen het heeft gemunt, ondemocratisch.
Het is voor een goede werking van de democratie belangrijk dat partijen met elkaar in gesprek blijven – hoe oneens zij het vaak ook zijn, maar dat is blijkbaar geen optie. Men haat alles dat anders is, vooral als het niet Joods-Christelijk of conservatief is, zoals Arabieren en progressieven.

Duitland
Ik was al begonnen aan deze post toen ik de column van Thomas von der Dunk las: Het negativisme van rechts. Von der Dunk heeft het over de asymmetrie tussen links en rechts. Linkse politieke partijen voeren over het algemeen een positieve campagne, voor zaken die men wil bereiken of veranderen, terwijl rechtse partijen vooral campagne voeren tegen links:

Zoals de VVD bij ons, heeft ook de CDU de neiging voortdurend met het schrikbeeld van een linkse meerderheid en (dus) onbestuurbaarheid te schermen: 'Kein rot-rot für unser Land' heet het nu ('NRW muss stabil bleiben'). Zo werd ooit graag met een 'Rot-grünes Chaos' ge¬dreigd;
[…]
Een links equivalent voor deze angstcampagne ontbreekt - ook in Nederland, waar dezelfde asymmetrie bestaat. Voor rechtse kiezers overweegt veel vaker dat ze 'gewoon een hekel aan links hebben' (zo recent Telegraafjournalist Rob Hoogland in de Volkskrant) dan omgekeerd.

Al Wiegel trok veel stem¬men van mensen die vooral 'tegen Den Uyl' waren, terwijl de Den Uyl-kiezers gewoon vóór Den Uyl waren, en niet zozeer tegen Wiegel. Daaronder ligt een antipolitiek sentiment dat bij rechts, dat minder met de overheid op heeft, dieper geworteld is: niet stemmen om zelf iets moois te bereiken, maar om andermans moois te beletten.

Het is natuurlijk niet verrassend dat conservatieven tegen verandering zijn. Maar het valt ook Von der Dunk op dat rechts vooral gemotiveerd wordt door haar afkeer van alles wat links en progressief is. Maar daarmee is de agressie niet verklaard. De opmerking dat dat komt omdat men andermans moois benijdt laat ik voor rekening van Von der Dunk.


-----
Update: Ik had bovenstaande nog niet gepost of ik zie op Crooks & Liars een video met voorbeelden waarin Glenn Beck zich uitlaat over "progressivism" Het schelden op liberals is niet meer nodig nu ook de liberals zichzelf niet meer liberal durven noemen. In plaats daarvan wordt vaak de term "progressive" gebruikt. Maar kijk zelf:

Dit is stemmingmakerij die wel tot geweld moet leiden. Het illustreert ook goed hoe zinloos de re-branding van liberalism tot progressivism is geweest.

----
Figuren.
Voorbeelden van negatieve campange van rechts Amerika. bronnen:
[1] http://www.dvorak.org/blog/2009/09/10/top-socialists-agree-obama-is-not-a-socialist/
[2] van advertentie voor National Review Online - rechtse website in Amerika. Advertentie tekst verwijderd.
[3] http://www.commonsensejournal.com/wp-content/images/2009/08/obama-liberal-fascism.jpg
[4] http://www.flickr.com/photos/pargon/ / CC BY 2.0

[5] http://www.jewcy.com/files/images/hitler_obama_0.preview.jpg
[6] http://kasamaproject.org/2009/03/16/obamas-no-socialist-i-should-know/
[7] http://www.flickr.com/photos/pargon/ / CC BY 2.0

----
Noten:
[1] Een deel van dit betoog is gebaseerd op Off Center van Jacob S. Hacker & Paul Pierson. Ik kom hier in een latere nog op terug.
[2] Op mijn blog gebruik ik het engelse word liberal voor links-Amerika, en liberaal voor de stroming in Nederland met die naam. Liberalen in Nederland kunnen links-liberaal zijn (GroenLinks en D66) of rechts-liberaal (VVD). Wat deze groepering verenigd is dat zij zich afzet van de confessionele of christelijke politieke partijen. Dit betekend dus iets heel anders als het Amerikaanse liberal. Bovendien is dit bijzonder verwarrend, want ook de Partij van de Arbeid is geen christelijke partij en zou daarom eigelijk ook liberaal genoemd kunnen worden. Waarom dat niet gedaan wordt is mij niet duidelijk. Tenslotte is er nog de (internationale) stroming die wordt aangeduid met de term neo-liberaal. De neo-liberalen zijn vooral vrije-markt ideologen, pro bedrijfsleven, anti-overheid en conservatief. De Republikeinse Partij, Margaret Tatcher maar ook de VVD passen het beste bij stroming.
[3] Een ander belangrijk punt is ook dat verzekeraars straks niet meer mensen kunnen weigeren op grond van bestaande ziektes. Een voorwaarde hiervoor is dat de verzekering verplicht moet zijn, zoals dat ook in Nederland het geval is. Een voorbeeld van zo’n “pre-condition” is in sommige gevallen zelfs zwangerschap. Het komt er op neer dat men de kleine lettertjes moet lezen.
[4] Dit is voor mij een nieuwe term. Statisten zijn blijkbaar (linkse) politici die graag een grote staat willen.
[5] Er is ook een theoloog met dezelfde naam.

Read more...

Een Nederlandse Tea Party

Updated
Vaak hoor je in commentaren over de politiek in Amerika dat het een conservatief land is en dat de mensen vooral geen verzorgingsstaat willen zoals je die in Europa vind. Het conservatisme zou niet alleen blijken uit de grote religiositeit van de amerikanen maar vooral in de grote vrijheidszin. Deze opvatting is vooral populaire bij conservatieve commentatoren.
Maar is dat wel zo? Ik analyseer twee commentaren over de recente hervormingen van de ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten: Chris Rutenfrans in het panel gesprek in ObaLive (26 maart 2010, radio 5) en een artikel van Diederik van Hoogstraten in de Elsevier (10 april 2010, papier dus geen link)[1]

De Mythe van de Boston Tea Party
Voor sommige vooral conservatieve Amerikanen is het duidelijk wat "echt Amerikaans" is. Sarah Palin bijvoorbeeld maakt onderscheid tussen de echte Amerikanen die vooral in het “hartland” leven en andere (minder goede) Amerikanen, die vooral aan de kusten wonen (zeewind doet goed?). De echte Amerikanen zijn conservatief, vaderlandslievend natuurlijk, maar vooral ook vrijheidslievend. Ook Chris Rutenfrans gaf onlangs in het radio programma ObaLive van 26 maart 2010 een dergelijke karakterisering van de Amerikaanse geest. [2] Volgens hem is:

De Amerikaanse geest is gevormd tijdens de onafhankelijkheidswording van Engeland, 1776, 4 juli is Onafhankelijkheidsdag. Die onafhankelijkheidsoorlog is begonnen met de Boston Tea Party, toen ze thee wat door Engeland naar hun Amerikaanse kolonie was gestuurd in zee hebben gegooid, of niet wilden lossen. Ze zijn toen onafhankelijk geworden, niet alleen van de Engelse koning maar ze wilden voorgoed onafhankelijk zijn van welke overheid dan ook. Ze wilden nooit meer een overheid.
(transcript kkb. op ongeveer 34 minuten, 2e deel. )

Er zijn minimaal twee problemen met de stelling [3]. In de eerste plaats was de klacht No taxation without representation. Maar dat is dus wat anders dan Rutenfrans beweert: dat men nooit meer een overheid wilde. Ik denk niet dat er veel Amerikanen zullen zijn die zich zelf anarchist noemen, want dat is de naam van de politieke stroming die dat nastreeft, namelijk afschaffing van de staat.

Maar er is nog meer fout met het verhaal: rond de Boston Tea Party is een mythe ontstaan die is gebaseerd op een kinderboek. In werkelijkheid protesteerde men wel tegen de belasting, maar dan tegen de verlaging van de belasting. Het waren niet de boze burgers van Boston die protesteerden maar smokkelaars die hun handel zagen verdwijnen door de afschaffing van belasting. De thee die ze smokkelden haalden ze overigens uit Nederland.

Je zou dus kunnen stellen dat de Boston Tea Party een actie was van "vrije jongens" die zich verzetten tegen de afschaffing van een belasting en daarmee haar lucratieve handel zag opdrogen. Inderdaad, het ging om vrijheid, maar toch wel net even iets anders dan Rutenfrans bedoelde.

Foto: AgnosticPreachersKid

Obamacare
Een belangrijk verschil tussen Europeanen en Amerikanen is volgens de conservatieve commentatoren dat de Amerikanen geen grote overheid willen. Behalve als het gaat om defensie en criminaliteit zouden zij liever zelf hun eigen boontjes willen doppen. Dat verklaart volgens hen ook de protesten van de Tea Party groeperingen die sinds begin vorig jaar zijn opgericht. Diederik van Hoogstraten in Elsevier heeft een artikel, “Amerikanen in opstand”, aan deze beweging gewijd. De veelal conservatieve Tea Party leden zetten zich af tegen de verdere groei van de staat:

De groei van de staat – los van een krachtige defensie, die conservatieven traditioneel steunen – is begonnen onder de Republikein George W. Bush met de economische noodwetgeving. Obama zette de lijn voort met de kostbare reddingsplannen voor de auto-industrie, geplaagde huiseigenaren en het bankwezen, en een nieuwe mammoetwet voor de zorg. De overheidsuitgaven groeien bijgevolg explosief. Steeds meer burgers vragen zich af hoe het moet met de financiële toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.
De voorgenomen hervorming van de gezondheidszorg leidde afgelopen zomer tot massale protesten. Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt, via uitzonderlijke parlementaire methoden die ook onafhankelijke waarnemers ‘slinks’ noemden. Tea Party-aanhangers en andere critici vinden het een schandalige manier om ‘eenzesde deel van de economie’ – gemeten naar de honderden miljarden dollars die ermee gemoeid zijn onder toezicht van de overheid te stellen.

Bij dit soort teksten wordt ik altijd een beetje moedeloos: waar moet je beginnen om uit te leggen wat hier fout aan is. Maar ik zal een poging wagen.

In de eerste plaats: als de Tea Party aanhangers zich ook druk maken om GWB’s maatregelen waar waren zij toen George W. Bush aan de macht was? Bovendien zijn de grote tekorten niet alleen aan eind van zijn presidentschap gemaakt, maar al direct toen hij nog maar net gekozen was, door de enorme belasting verlagingen. In de figuur is te zien wat het effect is op het begrotingstekort van de verschillende maatregelen. (figuur van Menzie Chinn, Econbrowser):

PPACA: Patient Protection and Affordable Care Act
JGTRRA: Jobs and Growth Tax Relief Reconciliation Act
EGTRRA: The Economic Growth and Tax Relief Reconciliation Act
Iraq: De oorlog in Irak .

In dit licht gezien zijn de protesten niet alleen rijkelijk laat maar ook volkomen ten onrechte.

Ten tweede: van Hoogstraten suggereert achterbaksheid als hij stelt dat de wet via uitzonderlijke parlementaire methoden werd aangenomen die ook door onafhankelijke waarnemers als ‘slinks’ wordt aangeduid. Het gaat hier blijkbaar over het de zogenaamde reconciliation procedure van het Congress. In Amerika kunnen beide kamers van de volksvertegenwoordiging (het Congress) hun eigen versie van de wet opstellen. Dit is anders dan in Nederland, waar de 1e kamer alleen maar ja of nee mag zeggen. In beide kamers van het Congress, het Huis van Afgevaardigden en de Senaat, was de wet met een meerderheid van stemmen aangenomen. In de Senaat zelfs met 60 van de 100 stemmen, daar was niets "slinks" of ondemocratisch aan. Maar het probleem is dus dat er verschillen zijn tussen de Senaat en de Huis versie van de wet. Omdat er natuurlijk maar een wet kan zijn moet na het stemmen er een compromis uit de twee verschillende versies gedistilleerd worden – deze procedure heet reconciliation. Er is dus geen enkele aanleiding voor Elsevier om te spreken van slinkse parlementaire methoden. En wie zijn de “onafhankelijke waarnemers”, durven die niet met naam genoemd te worden of zo?

Ten derde: Het aannemen van de wet wordt als volgt geformuleerd: Vorige maand werd de zorgwetgeving er op een zondagavond door gedrukt. Het is nieuw voor mij dat men bij Elsevier tegenwoordig een probleem maakt van de zondagsrust. Het maken van deze wet heeft bijna een jaar geduurd, en het is niet iets wat uit de lucht komt vallen Obama heeft hiervoor campagne gevoerd en het is iets waar de Democraten al vele tientallen jaren mee bezig zijn. De vorige poging in 1994 van President Clinton is jammerlijk mislukt.

Vrijheid

Het huidige systeem van ziektekostenverzekering in Amerika is 2 keer duurder als gemiddeld in Europa terwijl in Europa iedereen is verzekerd. Ongeveer 40 miljoen Amerikanen zijn onverzekerd. In het Amerikaanse systeem is het niet verplicht om je te verzekeren (alg gaat dat nu dus veranderen). Dit betekent dat mensen die zich aanmelden voor een verzekering geen bestaande ziekte mogen hebben of daardoor een (veel) hogere premie moeten betalen. Iemand met diabetes, een hartkwaal, of die ooit kanker heeft gehad kan zich dus niet of alleen voor een zeer hoge prijs verzekeren. Een zo'n ziekte, op grond waarvan je kan worden afgewezen, is zwangerschap.

Wat mij stoort is dat al die Nederlandse waarnemers allemaal wel een goede verzekering hebben. De gemiddelde Nederlanders heeft meer keuzevrijheid als het gaat om gezondheidszorg dan veel Amerikanen. Zij hoeven zich geen zorgen of ze tot hun 65e gezond blijven omdat ze de dure verzekering niet kunnen betalen (ouderen betalen meer dan jonge mensen, vrouwen betalen meer dan mannen). Pas als je 65 bent kom je in aanmerking voor Medicare. Zij kunnen makkelijk van baan veranderen omdat de verzekering niet is gekoppeld aan je werk. Maar ook als een Amerikaan wel verzekerd bent is zit zij nog lang niet goed. Verzekeringsbedrijven zijn er namelijk niet om jou ziektekosten te betalen maar om winst voor de aandeelhouders te maken. Bij elke claim die wordt ingediend wordt gekeken of men daar niet onderuit kan komen. Hoe meer afwijzingen, hoe meer winst. De vrijheid wordt duur betaald.
----
Noten:
[1]: De cartoons zijn van de onvolprezen Tom Tomorrow. Klik op de figuren om de complete cartoon te zien.
[2]: Het oude document is een schotschrift tegen de handelaren in thee. (bron: Wikipedia)
[3]: Ook Nederland is door een onafhankelijkheidsoorlog gesticht. Zou onze zin voor onafhankelijkheid hier zijn verwaterd? Misschien dat het slijt met de tijd, het was wel ruim 400 jaar geleden natuurlijk.
----

Updated 13/4/10: kleine redeactionele aanpassingen voor de leesbaarheid aangebracht.
Update 14/4/10:
Batocchio heeft een goed overzicht van ziektekostenverzekering in Amerika. De verzekeringsbedrijven zijn slecht, of niet gereguleerd. De wetgeving verschilt per staat en vaak hebben verzekeringsbedrijven een (bijna) monopolie. Het maken van winst voor aandeelhouders is hun doel zoals blijkt uit dit citaat van (Batocchio citeerd een andere blogger, dday):

Anthem Health Plans of Maine, a subsidiary of WellPoint, is suing the state because they want to increase premium rates by 18.5% on their 12,000 individual insurance policy holders, so they can guarantee themselves a 3% profit margin...

Like many other states, Anthem Health Plans hold a monopoly on the individual insurance market in Maine, controlling 79% of all the plans. Also like many other states, they are licensed to sell insurance through the Department of Insurance, who must clear all rate increases prior to implementation. Originally, Anthem Health Plans were a nonprofit Blue Cross and Blue Shield corporation licensed to practice in Maine since 1939. In 1999, Anthem bought the business and began to operate it as a for-profit company. Since that point, Anthem has raised premium rates 10 times, and 8 of those times have been double-digit rate increases...

The average individual Maine rate-payer is paying four times as much for insurance than they did ten years ago.

But this isn't good enough for Anthem Health Plans..

Lees de hele post hier.

Read more...

Pasen 2010: “Aanvallen Israel op Gazastrook”

Zie Update

Vandaag vieren de christenen hun belangrijkste feest: Pasen. Maar vanuit het Heilige Land, waar het christendom haar oorsprong vond, komen alleen maar onheilsberichten. Donderdagavond, Witte Donderdag, was er weer zo’n bericht dat tegenwoordig het eerst via Twitter aankomt [1]. Vanuit Gaza worden raketten afgeschoten op Israël. Israël reageert met bombardementen op doelen in Gaza. Niemand kijkt er nog van op. Het bericht van de NOS hierover:

Nieuwslezer: Dit is het resultaat van zeker 13 bombardementen in het zuiden van Gaza. Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen geraakt. Hamas zegt dat het ging om een politie bureau en o.a. een kaasfabriek. Bij de luchtaanval zouden 3 kinderen licht gewond zijn geraakt door rondvliegend glas. Vannacht ging Israel over tot de aanval na een periode van relatieve rust. Sinds een paar weken lopen de spanningen weer op. Vorige week kwamen bij confrontaties twee Israëlische soldaten en twee Palestijnen om het leven. Correspondent Sander van Hoorn in Tel Aviv. Sander zijn er eigenlijk nog meer aanvallen te verwachten?

Sander van Hoorn: Ik denk op dit moment eigenlijk niet. Er is het afgelopen uur wel weer een Kassamraket op het [onverstaanbaar] afgeschoten, maar ik heb het idee dat het daarbij blijft. Beide partijen, dus Israel en Hamas hebben op dit moment meer belang bij het rustig houden.
Je ziet dat Israel, en het klinkt vreemd om dat te zeggen bij zo’n grote aanval te zeggen, wel heeft geprobeerd om het te doseren. Het meest duidelijk is dat bij het bombardement op een trainingsveldje voor gewapende militanten. Dat is midden in de nacht geraakt. Daar was op dat moment dus niemand, maar het signaal aan de Palestijnen is duidelijk: we hadden dit ook overdag kunnen doen op het moment dat jullie aan het trainen waren. Dat hebben we bewust niet gedaan maar we wilden een signaal geven dat we de Kassamraketten zat zijn die op ons worden afgevuurd.
Nou Hamas heeft inmiddels al gezegd bij monde van de premier dat zij ook niet uit zijn op een escalatie van het geweld. Dus beide partijen zullen op dit moment de geest in de fles willen krijgen en het lijkt er op dat ze dat weer gaat lukken.

Sander van Hoorn vanuit Tel Aviv. (transcript KKB.)

Zomaar een bericht zoals je die regelmatig in het nieuws ziet. Toch zijn er wel een paar zaken in het bericht die mij opvallen:

1. Ging het nu om een wapenfabriek of om een kaasfabriek? Israel zegt dit, Hamas zegt dat. “Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen [van wapens] geraakt”. Natuurlijk zegt Hamas dat dat niet zo is, maar in Israel telt de getuigenis van een Palestijn minder dan dat van een Israëliër. Volgens Ma’an, Al Jazeera, Haaretz, and YNet ging het wel degelijk om een kaasfabriek (links via Mondoweiss).
2. Zoals van Hoorn zelf ook al opmerkt is het vreemd dat je zo’n grote aanval kan doseren, zeker in het dichtbevolkte Gaza. Maar van Hoorn prijst Israel juist voor haar zelfbeheersing bij het uitvoeren van een grote aanval waarbij civiele doelen worden gebombardeerd. Het is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk.
3. Wat was het doel van de actie? Het vernietigen van wapenfabrieken en munitieopslagplaatsen of iets anders? Het antwoord geeft Sander zelf: het beschieten van een trainingsveld bij nacht is “een signaal”. Dit signaal moet de “gewapende militanten” duidelijk maken dat Israel de “kassamraketten zat is”. Dit is de taal van de ouder die zijn kind een pak op zijn donder geeft: “wie niet horen wil moet maar voelen”. En in dit geval is het dus niet horen maar voelen. Maar werkt dat ook? Zouden die gewapende militanten nu nog steeds niet beseffen dat Israel de kassamraketten zat is? Dat lijkt me niet erg waarschijnlijk. Maar de bombardementen zullen zeker een signaal zijn, maar dan een ander signaal: “kom maar op met die Kassamraketten als je durft”. Is dat wat de ultrarechtse regering van Israel wil?
4. Gewapende Palestijnen zijn “militanten”, gewapende Israëliërs zijn “soldaten”.

Wie klagen er toch altijd zo hard dat het Israel er altijd zo bekaaid afkomt? Ik krijg in ieder geval niet de indruk dat het Journaal zich daar schuldig aan maakt.

Wat te doen tegen terrorisme?
Wat moet Israel doen tegen de raket aanvallen? Bombardementen zoals hierboven beschreven zullen niet dus niet veel helpen. Deze keer zijn er “maar” drie kinderen gewond geraakt. Hoeveel onschuldige slachtoffers zullen er de volgende keer vallen?
Tim Franks van BBC News:

So both sides are insisting that they want calm. But it is dangerous - and historically inaccurate - to imagine that violence can be neatly calibrated in and around Gaza.

In any case, the received wisdom among Gazans and Israelis is that another major clash is inevitable at some point: there are just too many sources of tension, too many triggers across the region.

En waarom wordt er op civiele doelen geschoten? Zou het iets helpen tegen de raketaanvallen?. Het zelfde BBC-artikel, sluit af met de volgende constatering:

Our correspondent says that Hamas has tried to rein in rocket fire from Gaza, and that there has been a reduction in attacks in the last year.
Israel would say that is a result of its military operations, our correspondent says.

But there are many militant groups in Gaza and Hamas does not control all of them, our correspondent adds.

Hier is het bericht in de Jerusalem Post. Hierin wordt het volgende over de aanval van Hamas op Israel eerder die week (waaraan Sander refereert) gemeld:

The pressure on Hamas is believed to be coming from three main sources: the Palestinian street, radical Palestinian terrorist groups that are affiliated with al-Qaida and which continue to attack Israel, and finally, mid-level Hamas military commanders who are frustrated with the organization’s decision to hold its fire.

While Hamas has yet to completely resume its attacks, it is continuing to rebuild its military infrastructure in the Gaza Strip and to smuggle in advanced weaponry.

Hoe langer dit duurt hoe groter de kans op een groot conflict zoals begin vorig jaar.

Tijd
Volgens Israël willen de Palestijnen niet onderhandelen. Volgens hen menen de Palestijnen dat zij alle tijd van de wereld te hebben:

Vicepremier van Israël, Dan Meridor, geinterviewd door Robbert de Wit, Elsevier van 3/4/10 (benadrukking in origineel):

Meridor: ‘Om te begrijpen wat er in de Gazastrook is gebeurd, moet je niet alleen maar het Arabisch-Israëlische conflict kijken. Overal in de moslimwereld zie je een ontwikkeling van nationalistische naar religieuze bewegingen: Al-Qa’ida, Taliban, Hamas, Moslimbroederschap. Ook de Palestijnse zaak was aanvankelijk geen religieuze zaak, nooit gebruikten ze Allah. Maar de introductie van Allah door Iran, via Hezbollah en Hamas heeft een nieuwe dimensie aan het conflict toegevoegd, waardoor het nu veel ingewikkelder is geworden. Want goden sluiten geen compromissen. Die van de joden niet, die van de christenen niet, en die van de moslims ook niet.

‘De Hamas-machthebbers in Gaza maken deel uit van een religieuze beweging die haar opdrachten van de islam zelf denkt te krijgen. Met Hamas kan Israel geen praktische afspraken maken. Ze willen niet per se nu een oplossing. Allah heeft immers de tijd. Het erkennen van een niet-islamitische staat is out of the question voor ze. Ik wil graag geloven in de welwillendheid van de Palestijnen, maar de opkomst van de religieuze beweging daar maakt het niet gemakkelijker.’

Maar is dat wel zo? Waar komt dat geloof zo opeens vandaan? Wie heeft er het meeste belang bij tijdrekken? De Palestijnen die opgesloten zitten in de Gazastrook, of de Palestijnen in de West-Oever wier land wordt onteigend voor joodse nederzettingen? Of Israël? Voor het antwoord hoeft u alleen maar onderstaande figuur te bekijken:

In Melidors eigen terminologie: de tijd is niet in het voordeel van Allah maar voor Jehova.

Wonderen
Mocht iemand nog denken dat er op korte termijn vrede zal komen dan is hij wel bijzonder naïef. Zolang Israel met geweld "signalen" blijft geven, zal er met geweld geantwoord worden. Zolang Gaza is afgesloten zullen mensen tunnels blijven graven en mijnen leggen bij de grens – wie kan het hen kwalijk nemen dat zij willen ontsnappen?

Maar stel, in Israel gebeurt een wonder, zoals het wonder dat we vandaag herdenken, en een regering van duiven komt aan de macht, wat moet er dan gebeuren? Ik pretendeer niet hier een antwoord op te hebben, maar er zijn genoeg praktische suggesties te bedenken zoals Sam Bahour en Bernard Avishai doen.

The parties to this conflict must recognize that their futures are inevitably linked, in peace even more than in war, and that they already can establish cooperation, as equals under international law, with international partners, without forgoing national sovereignty. America's commitment to "confidence building" begins here.

Yes, negotiations cannot take place unless the sides are each attributed the right to self- determination; each side will exercise sovereignty after any agreement is concluded. But self- determination never meant that a nation does whatever it wants, without regard for the interests of others. In this context, the need for cooperation is especially urgent. The shared territory is very small, and more like one big megalopolis than two hermetically sealed states.

Lees het hele stuk.


Update 5/4/10:

Meer over de "munitiefabriek" die kaasfabriek is ("dairy factory"): Electronic Intifada meldt: Israel destroys Gaza dairy for second time. Dit is, zo blijkt niet de eerste keer. Dit is dus de Israelische versie van "terrorisme bestrijding".
De gedachte achter het beschieten of bombarderen van burgerdoelen is dat deze de bevolking demoraliseren. Dit soort acties hebben in het verleden echter nooit gewerkt. De bombardementen van de burgerbevolking in de 2e Wereldoorlog (eerst de "blitz" en daarna in Duitsland zelf), en in de jaren 60 in Vietnam hadden eerder het tegenovergestelde effect: de mensen raakten er juist van overtuigd dat de tegenstander slecht was. Het versterkte het gevoel van saamhorigheid en verbeterde zelfs de moraal.

Noten:
[1]. De kwaliteit van de berichtgeving hangt natuurlijk sterk af van wie je volgt.

Read more...