Pasen 2010: “Aanvallen Israel op Gazastrook”

Zie Update

Vandaag vieren de christenen hun belangrijkste feest: Pasen. Maar vanuit het Heilige Land, waar het christendom haar oorsprong vond, komen alleen maar onheilsberichten. Donderdagavond, Witte Donderdag, was er weer zo’n bericht dat tegenwoordig het eerst via Twitter aankomt [1]. Vanuit Gaza worden raketten afgeschoten op Israël. Israël reageert met bombardementen op doelen in Gaza. Niemand kijkt er nog van op. Het bericht van de NOS hierover:

Nieuwslezer: Dit is het resultaat van zeker 13 bombardementen in het zuiden van Gaza. Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen geraakt. Hamas zegt dat het ging om een politie bureau en o.a. een kaasfabriek. Bij de luchtaanval zouden 3 kinderen licht gewond zijn geraakt door rondvliegend glas. Vannacht ging Israel over tot de aanval na een periode van relatieve rust. Sinds een paar weken lopen de spanningen weer op. Vorige week kwamen bij confrontaties twee Israëlische soldaten en twee Palestijnen om het leven. Correspondent Sander van Hoorn in Tel Aviv. Sander zijn er eigenlijk nog meer aanvallen te verwachten?

Sander van Hoorn: Ik denk op dit moment eigenlijk niet. Er is het afgelopen uur wel weer een Kassamraket op het [onverstaanbaar] afgeschoten, maar ik heb het idee dat het daarbij blijft. Beide partijen, dus Israel en Hamas hebben op dit moment meer belang bij het rustig houden.
Je ziet dat Israel, en het klinkt vreemd om dat te zeggen bij zo’n grote aanval te zeggen, wel heeft geprobeerd om het te doseren. Het meest duidelijk is dat bij het bombardement op een trainingsveldje voor gewapende militanten. Dat is midden in de nacht geraakt. Daar was op dat moment dus niemand, maar het signaal aan de Palestijnen is duidelijk: we hadden dit ook overdag kunnen doen op het moment dat jullie aan het trainen waren. Dat hebben we bewust niet gedaan maar we wilden een signaal geven dat we de Kassamraketten zat zijn die op ons worden afgevuurd.
Nou Hamas heeft inmiddels al gezegd bij monde van de premier dat zij ook niet uit zijn op een escalatie van het geweld. Dus beide partijen zullen op dit moment de geest in de fles willen krijgen en het lijkt er op dat ze dat weer gaat lukken.

Sander van Hoorn vanuit Tel Aviv. (transcript KKB.)

Zomaar een bericht zoals je die regelmatig in het nieuws ziet. Toch zijn er wel een paar zaken in het bericht die mij opvallen:

1. Ging het nu om een wapenfabriek of om een kaasfabriek? Israel zegt dit, Hamas zegt dat. “Volgens Israel zijn wapenfabrieken en opslagplaatsen [van wapens] geraakt”. Natuurlijk zegt Hamas dat dat niet zo is, maar in Israel telt de getuigenis van een Palestijn minder dan dat van een Israëliër. Volgens Ma’an, Al Jazeera, Haaretz, and YNet ging het wel degelijk om een kaasfabriek (links via Mondoweiss).
2. Zoals van Hoorn zelf ook al opmerkt is het vreemd dat je zo’n grote aanval kan doseren, zeker in het dichtbevolkte Gaza. Maar van Hoorn prijst Israel juist voor haar zelfbeheersing bij het uitvoeren van een grote aanval waarbij civiele doelen worden gebombardeerd. Het is maar net hoe je het bekijkt natuurlijk.
3. Wat was het doel van de actie? Het vernietigen van wapenfabrieken en munitieopslagplaatsen of iets anders? Het antwoord geeft Sander zelf: het beschieten van een trainingsveld bij nacht is “een signaal”. Dit signaal moet de “gewapende militanten” duidelijk maken dat Israel de “kassamraketten zat is”. Dit is de taal van de ouder die zijn kind een pak op zijn donder geeft: “wie niet horen wil moet maar voelen”. En in dit geval is het dus niet horen maar voelen. Maar werkt dat ook? Zouden die gewapende militanten nu nog steeds niet beseffen dat Israel de kassamraketten zat is? Dat lijkt me niet erg waarschijnlijk. Maar de bombardementen zullen zeker een signaal zijn, maar dan een ander signaal: “kom maar op met die Kassamraketten als je durft”. Is dat wat de ultrarechtse regering van Israel wil?
4. Gewapende Palestijnen zijn “militanten”, gewapende Israëliërs zijn “soldaten”.

Wie klagen er toch altijd zo hard dat het Israel er altijd zo bekaaid afkomt? Ik krijg in ieder geval niet de indruk dat het Journaal zich daar schuldig aan maakt.

Wat te doen tegen terrorisme?
Wat moet Israel doen tegen de raket aanvallen? Bombardementen zoals hierboven beschreven zullen niet dus niet veel helpen. Deze keer zijn er “maar” drie kinderen gewond geraakt. Hoeveel onschuldige slachtoffers zullen er de volgende keer vallen?
Tim Franks van BBC News:

So both sides are insisting that they want calm. But it is dangerous - and historically inaccurate - to imagine that violence can be neatly calibrated in and around Gaza.

In any case, the received wisdom among Gazans and Israelis is that another major clash is inevitable at some point: there are just too many sources of tension, too many triggers across the region.

En waarom wordt er op civiele doelen geschoten? Zou het iets helpen tegen de raketaanvallen?. Het zelfde BBC-artikel, sluit af met de volgende constatering:

Our correspondent says that Hamas has tried to rein in rocket fire from Gaza, and that there has been a reduction in attacks in the last year.
Israel would say that is a result of its military operations, our correspondent says.

But there are many militant groups in Gaza and Hamas does not control all of them, our correspondent adds.

Hier is het bericht in de Jerusalem Post. Hierin wordt het volgende over de aanval van Hamas op Israel eerder die week (waaraan Sander refereert) gemeld:

The pressure on Hamas is believed to be coming from three main sources: the Palestinian street, radical Palestinian terrorist groups that are affiliated with al-Qaida and which continue to attack Israel, and finally, mid-level Hamas military commanders who are frustrated with the organization’s decision to hold its fire.

While Hamas has yet to completely resume its attacks, it is continuing to rebuild its military infrastructure in the Gaza Strip and to smuggle in advanced weaponry.

Hoe langer dit duurt hoe groter de kans op een groot conflict zoals begin vorig jaar.

Tijd
Volgens Israël willen de Palestijnen niet onderhandelen. Volgens hen menen de Palestijnen dat zij alle tijd van de wereld te hebben:

Vicepremier van Israël, Dan Meridor, geinterviewd door Robbert de Wit, Elsevier van 3/4/10 (benadrukking in origineel):

Meridor: ‘Om te begrijpen wat er in de Gazastrook is gebeurd, moet je niet alleen maar het Arabisch-Israëlische conflict kijken. Overal in de moslimwereld zie je een ontwikkeling van nationalistische naar religieuze bewegingen: Al-Qa’ida, Taliban, Hamas, Moslimbroederschap. Ook de Palestijnse zaak was aanvankelijk geen religieuze zaak, nooit gebruikten ze Allah. Maar de introductie van Allah door Iran, via Hezbollah en Hamas heeft een nieuwe dimensie aan het conflict toegevoegd, waardoor het nu veel ingewikkelder is geworden. Want goden sluiten geen compromissen. Die van de joden niet, die van de christenen niet, en die van de moslims ook niet.

‘De Hamas-machthebbers in Gaza maken deel uit van een religieuze beweging die haar opdrachten van de islam zelf denkt te krijgen. Met Hamas kan Israel geen praktische afspraken maken. Ze willen niet per se nu een oplossing. Allah heeft immers de tijd. Het erkennen van een niet-islamitische staat is out of the question voor ze. Ik wil graag geloven in de welwillendheid van de Palestijnen, maar de opkomst van de religieuze beweging daar maakt het niet gemakkelijker.’

Maar is dat wel zo? Waar komt dat geloof zo opeens vandaan? Wie heeft er het meeste belang bij tijdrekken? De Palestijnen die opgesloten zitten in de Gazastrook, of de Palestijnen in de West-Oever wier land wordt onteigend voor joodse nederzettingen? Of Israël? Voor het antwoord hoeft u alleen maar onderstaande figuur te bekijken:

In Melidors eigen terminologie: de tijd is niet in het voordeel van Allah maar voor Jehova.

Wonderen
Mocht iemand nog denken dat er op korte termijn vrede zal komen dan is hij wel bijzonder naïef. Zolang Israel met geweld "signalen" blijft geven, zal er met geweld geantwoord worden. Zolang Gaza is afgesloten zullen mensen tunnels blijven graven en mijnen leggen bij de grens – wie kan het hen kwalijk nemen dat zij willen ontsnappen?

Maar stel, in Israel gebeurt een wonder, zoals het wonder dat we vandaag herdenken, en een regering van duiven komt aan de macht, wat moet er dan gebeuren? Ik pretendeer niet hier een antwoord op te hebben, maar er zijn genoeg praktische suggesties te bedenken zoals Sam Bahour en Bernard Avishai doen.

The parties to this conflict must recognize that their futures are inevitably linked, in peace even more than in war, and that they already can establish cooperation, as equals under international law, with international partners, without forgoing national sovereignty. America's commitment to "confidence building" begins here.

Yes, negotiations cannot take place unless the sides are each attributed the right to self- determination; each side will exercise sovereignty after any agreement is concluded. But self- determination never meant that a nation does whatever it wants, without regard for the interests of others. In this context, the need for cooperation is especially urgent. The shared territory is very small, and more like one big megalopolis than two hermetically sealed states.

Lees het hele stuk.


Update 5/4/10:

Meer over de "munitiefabriek" die kaasfabriek is ("dairy factory"): Electronic Intifada meldt: Israel destroys Gaza dairy for second time. Dit is, zo blijkt niet de eerste keer. Dit is dus de Israelische versie van "terrorisme bestrijding".
De gedachte achter het beschieten of bombarderen van burgerdoelen is dat deze de bevolking demoraliseren. Dit soort acties hebben in het verleden echter nooit gewerkt. De bombardementen van de burgerbevolking in de 2e Wereldoorlog (eerst de "blitz" en daarna in Duitsland zelf), en in de jaren 60 in Vietnam hadden eerder het tegenovergestelde effect: de mensen raakten er juist van overtuigd dat de tegenstander slecht was. Het versterkte het gevoel van saamhorigheid en verbeterde zelfs de moraal.

Noten:
[1]. De kwaliteit van de berichtgeving hangt natuurlijk sterk af van wie je volgt.