Het conservatisme van de SP en delen van de PvdA

Nederland is een rechts land, althans als je kijkt naar de stemverhouding in de Tweede Kamer. Door de keuze van het CDA voor een rechtse regering en de gebleken onwil/onvermogen om met de PvdA samen te werken, is er een tweedeling ontstaan in de Nederlandse politiek. Aan de andere kant van het politieke spectrum bevinden zich zes min of meer linkse partijen: D66, GL, PvdA, SP, en de twee buitenbeentjes CU en PvdD en op rechts vinden we het CDA, VVD, SGP en PVV.

De verschillen tussen vooral D66, GL, PvdA en SP zijn volgens velen, waaronder PvdA voorzitter Ploumen niet groot en het ligt dan ook voor de hand dat deze partijen gaan samenwerken om een effectieve oppositie te voeren. Dat kan door samen te werken in de Tweede Kamer en door lijstverbinding bij verkiezingen. Er wordt zelfs al over fusie gesproken. Samenwerking op links lijkt dus voor de hand te liggen maar zal het wat worden? Of het lukt moet nog blijken – ondanks de kleine verschillen - want hoe moeizaam de discussie gaat bleek in de uitzending van Nieuwsuur van 18 december als Jolande Sap, de nieuwe leider van GroenLinks wordt geïnterviewd door Mariëlle Tweebeeke.



Op de opmerking van Tweebeeke dat Cohen nog niet overtuigd is van de noodzaak, antwoord zij:

Nou we hebben Cohen en de PvdA voorgehouden dat we denken dat zij richting de toekomst zullen moeten kiezen. Want je ziet eigenlijk op links dat er ruimte is voor twee grote stromingen. Meer de sociaal progressieve stroming, waar wij ons uitdrukkelijk toe rekenen en die graag wil moderniseren en vooral ook buitenstaanders nieuwe kansen geven. En de sociaal wat conservatievere stroming waar we dan de SP ook in plaatsen maar waar ook delen van de PvdA toe behoren die een wat behoudendere koers varen en meer vecht voor het behoud van verworven rechten.

Ik heb toch een paar vragen bij dit interview. Het lijkt er op of de redactie de mogelijkheid van linkse samenwerking alleen maar vanuit GL en D66 perspectief wil zien, of moet ik zeggen 'sociaal – liberaal' perspectief. Waarom wordt er niet doorgevraagd over de samenwerking met de SP en 'delen van de PvdA'? Was het niet mogelijk ook een PvdA en een SP lid te interviewen? Dat zijn toch ontegenzeggelijk ook linkse, progressieve partijen? Als journalist zou ik daar nieuwsgierig naar zijn, maar er wordt geen woord aan vuil gemaakt.

Maar ook de houding van Jolande Sap roept vragen op. Wat betekent het dat de SP en 'delen van de' PvdA een 'sociaal wat conservatieve stroming' hebben? Volgens Sap zou dit blijken uit het streven naar 'behoud van verworven rechten' maar dat maakt de zaak er niet duidelijker op. Hoe onzinnig deze bewering is toont Tweede Kamerlid Paul Ulenbelt aan, die nog tijdens de uitzending het volgende twittert:

Beschermen verworven rechten conservatief? Is Sap dan voor afschaffen vrouwenkiesrecht? Nee toch?

Conservatisme
Het lijkt er op dat GL en D66 het liefst afstand willen nemen van alles wat te maken heeft met sociaal-democratie of socialisme. Volgens de progressief-liberalen zijn dat stromingen die hun betekenis hebben verloren. Het is niet meer van deze tijd. Vandaar 'conservatief'. Onder conservatisme versta ik iets heel anders dan het 'vasthouden aan verworven rechten'. Conservatisme is toch echt wel meer dan dat, en we vinden conservatieven niet bij de SP of bij de PvdA maar te rechter zijde van het politieke spectrum, bij de conservatieve partijen.

Dit doet de vraag opwerpen: wat is dat dan eigenlijk, 'conservatisme'? Ik ben natuurlijk eerst maar eens te raden gegaan bij de meest prominente stichting van conservatieven in Nederland, de Edmund Burke Stichting. Zij geven de volgende definitie:

Conservatisme is een politieke filosofie, geen levensbeschouwing of geloof. Het biedt een consistente en vooral realistische visie op de mens, de samenleving en de overheid, en op de relaties daartussen. In de kern komt conservatisme neer op een pleidooi voor een vrije en fatsoenlijke samenleving, met verantwoordelijke burgers, sterke kerninstellingen en een kleine maar weerbare overheid. In het huidige debat dringen conservatieven vooral aan op de eerbiediging van noties die vooral in een moderne en democratische samenleving bewaard moeten blijven: noties over vrijheid en recht, over het belang van de traditie, en over het belang van gezin en onderwijs.

Dit brengt ons echter niet veel verder: het is veel te vaag en algemeen. Mooi dat ze consistent en realistisch zijn, maar daar streeft iedere zichzelf respecterende politicus naar. Ook de andere kwalificaties als vrijheidslievend, fatsoenlijk, enzovoort, zijn nietszeggend: Ome Jan van de klaverjasclub streeft daar ook naar - dat beweert-ie althans. Merkwaardig genoeg is maar een punt waar zij duidelijk zijn: het streven naar een kleine overheid.

Tenzij we kunnen stellen dat de SP en delen van de PvdA streven naar een grote overheid – in tegenstelling tot GroenLinks en D66 – kunnen we dus weinig met deze definitie, en dat is ook niet waar Sap het over heeft. Maar wat is conservatisme dan wel? De meest directe antwoord dat ik hierop kan vinden is van Phillip Agre:

Conservatism is the domination of society by an aristocracy.

Aristocratie klinkt overdreven, zeker in Nederland waar de burgerman al sinds de Gouden Eeuw het voor het zeggen heeft, maar er zit een kern van waarheid in de uitspraak. Conservatisme is een stroming die er op uit is bestaande machtsverhoudingen te consolideren en zo mogelijk te versterken. De aristocratie is een sociale klasse die haar geprivilegieerde positie door vererving doorgeeft en bestendigt.

Het verwijt aan PvdA en SP dat zij conservatief zouden zijn is een slimme propagandatruuk van conservatieven die op die manier zelf buitenschot kunnen blijven terwijl links doet wat het altijd doet: onderling ruzie maken.

Read more...

Onafhankelijke journalistiek: een krant zonder regering

In mijn vorige post over WikiLeaks heb ik verschillende aspecten van de ontwikkelingen rond deze organisatie op een rij gezet. De vraag of het goed is wat zij doet heb ik niet echt beantwoord. In het commentaar stelt collega blogger Martijn terecht dat we kritisch moeten zijn over WikiLeaks. Dus daarom nogmaals de vraag: Is het goed wat Wikileaks doet of niet?

Ik denk dat we het er wel over eens zijn dat WikiLeaks zoals het nu is georganiseerd niet ideaal is. Met name als het gaat om de review procedure: wat wordt wel en wat wordt niet gepubliceerd. Wat we wel kunnen constateren is dat de manier waarop WikiLeaks te werk gaat evolueert. Oorspronkelijk bedoeld als plaats om informatie te dumpen, door iedereen - vandaar 'wiki' - begint het steeds meer te lijken op een journalistieke organisatie. Ze zijn te klein om zelf de review te doen, maar laten het over aan de traditionele media (van de 250.000 cables zijn er nu iets meer dan 1000 gepubliceerd, op het moment dat ik dit schrijf exact 1311 stuks). De beschuldiging dat het om een dump van 250.000 documenten gaat is dus propaganda. Wat opvalt is dat deze kritiek ook vaak van journalisten komt. Zouden zij zich bedreigd voelen? Veel (Amerikaanse) journalisten hebben in periode tussen 9/11 en de inval in Irak mee gewerkt aan oorlogspropaganda of hun mond gehouden – zijn dit de 'waakhonden' van de macht?

Wat voor veel mensen vooral beangstigend zal zijn is dat WikiLeaks niet onder controle staan van een regering. Het zou eigenlijk niets mogen uitmaken: er is toch persvrijheid, en journalisten gaan beroepsmatig dagelijks met geheimen om. Sinds haar ontstaan zijn informatielekken onderdeel van het dagelijks brood van de journalistiek. Het feit dat er nu een organisatie bij is gekomen die de ontvangst en publicatie van deze informatie tot haar hoofddoel maakt zou niemand moeten verrassen of moeten beangstigen.

Onafhankelijk?
Veel amerikaanse journalisten die kritisch berichtten over Irak hebben daar last van gehad en zijn tegen gewerkt of zelfs ontslagen. Omdat er persvrijheid is worden journalisten als David Bartow, Bob Scheer, Phil Donahue en Seymour Hersh niet gearresteerd – dat zou pas echt een schandaal zijn – maar zij worden doodgezwegen. Niet alleen door de overheid, maar ook door de media. Een schokkend verhaal kan wel gepubliceerd worden maar het wordt door andere media niet of nauwelijks overgenomen. Een voorbeeld hiervan is het verhaal over de gepensioneerde generaals werkzaam als 'onafhankelijk militair expert' bij TV en pers. David Barstow heeft in 2009 in de New York Times beschreven hoe het Pentagon een speciaal programma had opgezet voor gepensioneerde militairen. De oud-generaals werden vaak voor radio en TV gevraagd om toelichting te geven over de voortgang van de oorlog in Irak en Afghanistan. In ruil voor vertrouwelijke informatie gaven de heren voor het Pentagon gunstige uitleg van het nieuws. Zij werden door de media echter gepresenteerd als onafhankelijk militair expert. Over hun banden met het Pentagon was niets bekend. Voor hun werk werden zij goed betaald met baantjes als adviseur voor de wapenindustrie. Het is niet voor niets dat wordt gesproken van het militaire-industrieel-complex. Oorlog is een bedrijfstak waar goed wordt verdiend – ook als je in de media werkt.



Een ander voorbeeld van het disfunctioneren van de media in de Verenigde Staten is het relaas van Ashleigh Banfield die is ontslagen bij MSNBC - nota bene de meest 'liberal' van de kabelzenders. Banfield was oorspronkelijk door MSNBC ingehuurd als sexy blondje dat er leuk uit zag om het nieuws te presenteren. Toen zij echter gestationeerd was in Kabul bleek dat ze meer in haar mars had. Kort na de inval in Irak – toen iedereen nog dacht dat de oorlog al beslist was maar nog voordat President Bush zijn beroemde Mission Accomplished Speech hield op het vliegdekschip - hield zij een lezing waarin zij de eenzijdigheid van de berichtgeving over de oorlog beklaagt.

Free speech is a wonderful thing, it's what we fight for, but the minute it's unpalatable we fight against it for some reason.

De vrouw die dit schreef werd kort na deze speech ontslagen en werkt nu als journalist voor Court-TV. Er mag dan officieel wel een vrije pers zijn, maar onder de huidige omstandigheden, in ieder geval in de VS, kan die niet goed functioneren.

Detectie
WikiLeaks biedt de mogelijkheid om zonder gevaar voor detectie, geheimen over en misdragingen van de machthebbers van deze wereld te lekken. De man die de diplomatieke post van de Amerikanen heeft gelekt, Bradley Manning, is echter gearresteerd. Hoe was dit mogelijk? Moeten we dus constateren dat WikiLeaks geen veilig methode is om gegevens te lekken? Het lijkt er op dat hij zelf de oorzaak is van zijn aanhouding. Hij kon het niet laten om stoer te doen en vertelde zijn verhaal tegen een 'collega hacker' die heeft vervolgens aangifte gedaan. Een vreemd verhaal overigens, waar het laatste woord nog niet over geschreven is. Hoe veilig het is om via dit systeem informatie te lekken moet nog blijken. Ik weet te weinig van beveiliging op internet, maar het lijkt me niet erg waarschijnlijk dat – zelfs een machtig land als de VS – alle informatie die over het net loopt kan beveiligen. Al zullen ze het zeker proberen.

Een krant zonder regering
De stichter van WikiLeaks mag dan hoge, soms wat utopisch klinkende doelen hebben gehad, hij is al een transparantiefundamentalist genoemd, maar WikiLeaks is in de vier jaar van zijn bestaan veranderd van 'dump plaats' voor 'informatie' in een journalistieke organisatie waarvan de noodzaak niet in twijfel getrokken kan worden. Men kan badinerend schrijven over het verschil tussen politici en journalisten zoals Martin Sommer doet, maar het verschil is fundamenteel: politici streven naar macht, journalisten streven naar waarheid. Hoe erg is het dat er een mogelijkheid is om te spreken over de macht, zonder dat machthebbers daar invloed op kunnen uitoefenen? Thomas Jefferson heeft ooit gezegd: (via Robert Scheer):

[W]ere it left to me to decide whether we should have a government without newspapers or newspapers without a government, I should not hesitate a moment to prefer the latter.

Dat is precies wat WikiLeaks is: een krant zonder regering.

Deze blog was al eerder gepubliceerd op Geen Commentaar op 15 december.

Read more...

De schijnheilige verontwaardiging rond WikiLeaks

Toen vorig jaar onder andere op WikiLeaks emails van klimaatonderzoekers werden gepubliceerd was er geen ophef over de legitimiteit van WikiLeaks. De politici en journalisten die nu waarschuwen voor het gevaar van onbeperkte transparantie heb ik toen niet horen klagen terwijl er wel degelijk vraagtekens te plaatsen waren bij dat lek. Vorig jaar om deze tijd juichten conservatieve blogs over het lek, terwijl de wereld nu te klein voor de 'terrorist' Julian Assange. Bijvoorbeeld de conservatieve blogger Michelle Malkin in 2009:

The crimes revealed in the e-mails promise to be the global warming scandal of the century — and have massive bearing on the climate change legislation being considered by our lawmakers here at home.

Maar anno 2010 zingt Malkin een heel ander lied:

No American should take joy, pleasure, or satisfaction from the untold, devastating ways in which the coordinated WikiLeaks document dump of hundreds of thousands of State Department cables — nearly half of which are 'secret' or 'classified'– has undermined U.S. diplomacy.

Schijnheilig
Het is nog geen jaar geleden dat Hillary Clinton de Chinezen de les las omdat zij internet censureren:

Secretary of State Hillary Clinton will call tomorrow for an uncensored global Internet where individuals and companies can operate without fear of repression or computer attacks such as those Google Inc. says emanated from China.

Maar nu Amerika zelf een aantal keer het doelwit is geweest van informatielekken op internet – de Collateral Murder video, de Irak War Logs, de Afghanistan War Logs, en nu met CableGate, waarin diplomatieke post van Amerikaanse ambassades wordt gepubliceerd – is de wereld te klein. Vooral met de laatste onthullingen heeft WikiLeaks Amerikaanse politici geraakt. Senator Lieberman gaat zelfs zover dat hij een speciale wet wil maken die dergelijke onthullingen moet voorkomen:

This (SHIELD Act) will help hold people criminally accountable who endanger these sources of information that are vital to protecting our national security interests.

Vergelijkbare taal wordt gebruikt door autocratische regimes als China, Birma, de USSR. De Amerikaanse overheid probeert nu op allerlei manieren WikiLeaks tegen te werken: bedrijven worden onder druk gezet om contacten met WikiLeaks af te breken en ook is geprobeerd de site uit de lucht te halen. Dat laatste is natuurlijk onmogelijk omdat er inmiddels al vele 10-tallen, mirrorsites zijn.

Het meest bizarre is nog wel dat via Interpol een internationaal arrestatie verzoek wordt verspreid omdat Assanges beschuldigd is van verkrachting – waar of niet, maar dit is normaal geen aanleiding voor een internationaal arrestatieverzoek, alsof Julian Assange een terrorist is. Glenn Greenwald beschrijft de heksenjacht die momenteel in Amerika tegen Assange en WikiLeaks wordt georganiseerd. Het lijkt er nu zelfs op dat ook de New York Times beschuldigd gaat worden. Greenwald voegt er aan toe dat hierdoor de basis wordt gelegd voor criminalisering van de vrije pers.

Nederland
Maar niet alleen in Amerika is het establishment druk bezig met damage control. Ook in Nederland zijn politici zoals Arend-Jan Boekestijn en Jack de Vries druk bezig om WikiLeaks en Assange zwart te maken. Assange zou een 'anarchist' zijn die de diplomatie in gevaar brengt. Zelfs journalisten doen hier aan mee. Van politici kunnen we het verwachten maar dat ook journalisten zich hier schuldig aan maken is verrassend. Is onthullen van geheimen geen hoofdtaak van de journalistiek? Zo schrijft Robbert de Witt in de Elsevier (dode bomen versie 4/12/10) dat diplomatie niet meer mogelijk is als er volledige transparantie zou zijn:

De Arabieren kijken nu wel uit voordat ze weer willen gaan praten over de kwestie Iran. Voor je het weet lezen ze in de krant wat ze in vertrouwen hebben gezegd. De WikiLeaks-publicaties richten zo grote schade aan en de Amerikaanse justitie heeft groot gelijk dat zij de verantwoordelijken wil straffen.

De Witt vergeet er wel bij te vermelden waarover de Arabieren met de Amerikanen wilden praten: het ging hier om een verzoek om Iran te bombarderen. De verontwaardiging geldt hier dus niet voor de mogelijkheid dat er weer nieuwe oorlog wordt begonnen in het Midden-Oosten, nee Robbert de Witt is vooral boos dat plannen om dat te doen openbaar worden. Een vreemd soort journalistiek is dat.

Transparantiefundamentalisme
Al deze beschuldigingen zijn gebaseerd op eigenbelang en maken gebruik van overdrijving: alles wat geheim is zou Assange willen publiceren, ook alle diplomatieke verkeer. En als alles bekend wordt gemaakt dan is er geen sprake meer van diplomatie, want diplomatie gedijt bij geheimhouding. Op deze manier zou zelfs de democratie ondermijnt worden volgens prof. Ad Lagendijk. Hij maakt zich vooral zorgen om het ongecontroleerde lekken:

Ik citeer uit de beschrijving van het doel van WikiLeaks zoals vermeld op hun site (mijn vertaling): "Wij publiceren materiaal van ethische, politieke en historische betekenis terwijl we de identiteit van onze bronnen geheim houden, ten einde een universele mogelijkheid te bieden voor het onthullen van achtergehouden en gecensureerde onrechtvaardigheden."

Ik kan u verzekeren dat het gebrekkige taalgebruik niet te wijten is aan mijn vertaling. Die 'wij' in de verklaring is een stelletje ongeregeld, een verzameling anonieme personen zonder enige vorm van legitimiteit en slechts gebonden aan hun eigen morele, politieke en historische standaarden en verantwoording schuldig aan niemand.

Sommigen gebruiken de term transparantiefundamentalisme om zijn filosofie te beschrijven. Waar het om gaat is dat internet mogelijkheden biedt om informatie te verspreiden die tot voor kort onmogelijk waren. Om iets te publiceren is nu niets meer nodig dan een verbinding met internet. Daarover kunnen Ad Lagendijk, politici en sommige 'journalisten' zich zorgen maken, maar tegenhouden kunnen ze het niet, al zouden ze dat willen. Zelfs als WikiLeaks volledig wordt verboden en het daadwerkelijk niet meer zou kunnen functioneren (wat mij onwaarschijnlijk lijkt) komt er nog geen einde aan de mogelijkheid om dergelijke informatie te verspreiden via internet. Wat men zal moeten doen is op alle belangrijke knooppunten een firewall installeren (met deep packet inspection) die alle verkeer controleert (en ook dat zal niet makkelijk zijn). Een soort Chinese muur dus om onze democratie te beschermen tegen de barbaarse horden die de onze vrijheid met ongecontroleerde informatie aanvallen. Ik zie het niet gebeuren.

Assange heeft zich zelfs tegen volledige uitschakeling verdedigd met eigentijdse middelen door een encrypted file met brisante informatie op internet te verspreiden die geopend kan worden met een binaire sleutel die in het bezit is van vertrouwelingen. Op de WikiLeaks site wordt over het doel en de werking van transparantie het volgende gemeld:

It is only when the people know the true plans and behaviour of their governments that they can meaningfully choose to support or reject them. Historically, the most resilient forms of open government are those where publication and revelation are protected. Where that protection does not exist, it is our mission to provide it through an energetic and watchful media.

Assange zelf over transparantie:

Let me just talk about transparency for a moment. It is not our goal to achieve a more transparent society; it's our goal to achieve a more just society. And most of the times, transparency and openness tends to lead in that direction, because abusive plans or behavior get opposed, and so those organizations which tend to commit them are opposed before the plan's implemented, or it's an exposure or something previously done, the organization tends to lose a [inaudible], which is then transferred to another, and then we [inaudible] organization. For the rise of social media, it's quite interesting.

Ook is het natuurlijk niet zo dat alle geheimen slecht zijn en omgekeerd dat alle slechte organisaties geheime organisaties zijn. Zo heeft WikiLeaks ook haar eigen geheimen, ze zal b.v. haar bronnen niet bekend maken, die zijn geheim.

Het Westen kan dan misschien nog wel pretenderen de rechtsstaat en de democratie te verdedigen, maar als de rechtsstaat even in de weg zit om het gestelde doel te bereiken dan worden de regels even zo goed uit gezet. Alle mooie woorden over vrijheid van mening, westerse waarden en democratie zijn dan vergeten omdat we "wel realistisch moeten blijven". Dit geld des te meer als het gaat om 'transparantieterroristen'.

Niet alles is het waard om gepubliceerd te worden en soms kan informatie ook gevaarlijk zijn. Zo vraag ik me af wat het nut is van het publiceren van een lijst van plaatsen die kwetsbaar zijn voor terroristische aanslagen. Zelfs ons knusse Katwijk en Beverwijk staan op deze lijst omdat daar glasvezelkabels aan land komen. Maar veel van de onthullingen zijn wel degelijk van belang. Zie bijvoorbeeld de lijst die Professor Cole bijhoudt met de belangrijkste onthullingen tot nog toe zijn over het Midden-Oosten.

Volgens WikiLeaks worden allerlei controles op de betrouwbaarheid van de documenten uitgevoerd, bronnen worden gecontroleerd op echtheid en er wordt gekeken of er andere - onafhankelijke - bronnen zijn. Dat is natuurlijk niet controleerbaar maar tot noch toe wijst alles er op dat er zorgvuldig met de informatie wordt omgesprongen. Namen van informanten die gevaar zouden kunnen lopen bij publicatie worden gewist en er wordt samen gewerkt met media die daar veel ervaring mee hebben zoals de New York Times, The Guardian en Der Spiegel.

Lekken is een veel gebruikt instrument in de politiek: het forceren van een beslissing, het tegenhouden daarvan of het uitschakelen van een politieke tegenstander. De informatie over de zaak in Zweden tegen Assagne zijn nota bene ook gelekt. Het lekken via WikiLeaks is natuurlijk niet anders. Toch is er niets verloren: een open en democratische samenleving is minder kwetsbaar voor deze vorm van transparantieterrorisme dan een gesloten, autocratische samenleving waar de machthebbers meer voor hun burgers te verbergen hebben. Door de toegenomen mogelijkheid om informatie te verspreiden wordt het moeilijker om geheimen te bewaren. Een autocratische samenleving zal daardoor minder efficiënt functioneren. Op die manier werkt het lekken dus ten gunste van open samenlevingen en organisaties. Het mag dan misschien wel een vorm van 'terrorisme' zijn, maar tegenstelling het klassieke terrorisme zijn degenen die angstig beven geen onschuldige burgers maar dictators en machthebbers die wat te verbergen hebben.

Waar het bij WikiLeaks om gaat is dat er de mogelijkheid van publicatie bestaat, het hoeft helemaal niet meteen te gebeuren. Dat is vooral lastig voor regeringen die zichzelf democratisch legitimeren maar het niet zo nauw nemen met de regels. Uiteindelijk is democratie er bij gebaat dat zo veel mogelijk bekend wordt gemaakt van de handel en wandel van een regering zodat het volk daadwerkelijke kan kiezen. Was het daar niet om begonnen 2500 jaar geleden?

Read more...

Het gelijk van Schröder, de leugens van Bush en de braafheid van Balkenende

Deze week werd bekend dat Der Spiegel in het bezit is gekomen van gelekte documenten waaruit blijkt dat de Duitse regering in 2002 heeft geprobeerd George Bush er van te overtuigen dat de oorlog in Irak een slecht idee zou zijn. Het gaat om aantekeningen die zijn gemaakt enige weken voor de inval in Irak, naar aanleiding van een gesprek met Condoleezza Rice. In zijn autobiografie Decision Points meldt de decider daarentegen dat hij de volledige steun had van Schröder voor zijn politiek ten opzichte van Irak.

Uit het nu openbaar geworden stuk blijkt dat de Duitsers een vooruitziende blijk hadden. Zij voorspelden dat

• De Democratie in Irak niet zo snel wortel zal schieten als in Duitsland na WO2.
• Als je hearts and minds wilt winnen oorlog misschien geen goed idee is.
• Het moslim-fundamentalistische er door bevorderd zal worden en dat het eerder terrorisme zal veroorzaken dan het terrorisme zal voorkomen.
• Iran de lachende derde zal zijn.
• Dat een oorlog de oplossing van het Midden-Oosten conflict moeilijker zal maken.

Allemaal voor de hand liggend natuurlijk maar met argumenten kun je in de politiek zelden winnen.

According to the notes -- all in German -- the meeting amounted to 90 minutes of verbal blows, which primarily stemmed from Rice's "relatively rigorous and uncompromising" defense of the US position. The same notes indicate that [Ambasadeur] Scharioth didn't budge an inch toward Washington, either. In retrospect, though, they document a high point in German diplomatic history, because the objections and predictions put forward by Berlin on that Tuesday have turned out to be legitimate and correct.

Door deze onthulling moest ik denken aan de verrichtingen van onze regering in die tijd. Bij ons regeerden toen de atlantici Balkende en de Hoop Scheffer. Hier werd nauwelijks nagedacht over het beleid maar koos men bijna reflexmatig voor de Amerikaanse lijn en steunden het beleid van de Amerikanen kritiekloos.

Dit leverde resultaat op, want wij hadden voor het eerst weer een Nederlander op een hoge post: Jaap de Hoop Scheffer werd Secretaris-Generaal van de NAVO. Ons kleine landje mocht als braafste jongen op de klas passen als de meester even weg moest. Ondertussen is de oude heer vervangen door een nieuwe, Meester Obama en nog steeds zit de NAVO in Afghanistan. Nederland heeft op het moment geen troepen in Afghanistan, maar de druk om weer mee te doen neemt weer toe. De huidige coalitie is voornemens om een politiemissie te sturen om instructie te geven. Kijk nog even naar het bovenstaande lijstje van punten over Irak, dat zelfde lijstje kan je (grotendeels) ook toepassen op Afghanistan. En wat gaan we daar doen? Het leger trainen voor een land dat wordt geteisterd door corruptie, waar de NATO democratie Amerikaanse stijl heeft gebracht. Ook is het maar de vraag wat het trainen van Afghanen zal opleveren, want ook deze oorlog kan niet gewonnen worden. Dat verzin ik niet dat zegt de generaal zelf.

Deze post is ook op GeenCommentaar gepubliceerd.

Read more...

Over het belang van woorden

Woorden zijn belangrijk in de politiek. In de mond van politici zijn woorden wapens zoals we in de Nederlandse politiek dagelijks kunnen zien: hoofddoekjes worden kopvodden en de verzorgingsstaat wordt een geluksmachine. Maar ook het omgekeerde is mogelijk: er zijn ook woorden die men liever niet in de mond neemt. Omdat het onderwerp niet altijd vermeden kan worden gebruikt men dan een eufemisme. Natuurlijk hebben politici niet het alleenrecht als gaat om de woordkeus: de journalistiek moet ook meewerken. Journalisten kunnen er voor kiezen of ze meedoen met het spel van de politici of niet. Als het goed is doen ze dat natuurlijk niet.

Afgelopen donderdag was de '284-voudige vrijspraak' van Ahmed Ghailani in het nieuws op de volgende manier:



Het is een merkwaardige veroordeling: deze man is waarschijnlijk schuldig aan de dood van honderden mensen maar hij wordt tot levenslang veroordeeld omdat hij 'heeft meegedaan met een samenzwering om Amerikaanse eigendommen te vernietigen'. Eigendommen? Niet alleen is de beschuldiging merkwaardig maar ook de gang van zaken rond zijn proces: hij is in al in 2004 opgepakt maar hij wordt blijkbaar pas nu veroordeeld, ruim zes jaar later. Om het nog vreemder te maken blijkt dat hij wordt vrijgesproken op 284 van de 285 beschuldigingen. Het is alsof men een schot hagel heeft afgeschoten: er zal dan vast wel één kogeltje raak zijn.

Wat is daarvoor de verklaring? Was hij misschien toch niet schuldig? Waarom duurde het zo lang voordat de man veroordeeld werd, en waarom vrijspraak op de meeste punten en een veroordeling voor het vernietigen van spullen en niet voor het doden van mensen?

Insiders weten de antwoorden natuurlijk wel , maar het nieuws moet ook begrepen kunnen worden door mensen die het niet dagelijks volgen. Ik ben dus benieuwd wat Rob Trip gaat vragen als hij Ron Linker, de correspondent in Washington en maker van de rapportage interviewt. De vraag die hij voorlegt is op zijn minst verrassend, kijk zelf:



De vraag van Rob Trip aan Ron Linker is dus:

Correspondent Ron Linker in Washington. Ron Waarom is dit zo’n tegenvaller voor President Obama?

De vraag gaat over de problemen die President Obama nu heeft met het sluiten van de basis Guantanamo Bay. Niets over de merkwaardige gang van zaken rond het proces. Om er achter te komen waarom dit zo is moeten we nog een keer naar de eerste clip waarin wat wordt verteld over het proces. Hierin wordt de volgende verklaring gegeven voor de 'veroordeling 1/285':

Tijdens het proces wordt belastend bewijs tegen Ghailani niet toegelaten omdat dat proces door omstreden verhoormethodes verkregen zou zijn. Uiteindelijk oordeelt de jury dat hij alleen schuldig is aan samenzwering om Amerikaanse eigendommen te vernietigen.

Het gaat dus om omstreden verhoormethodes. Maar wat zijn dat? Dat kan van alles betekenen. Was er misschien geen advocaat aanwezig bij het verhoor (wat overigens normaal is in Nederland)? Of waren hem zijn miranda rights niet voorgelezen? Iedereen die een beetje het nieuws volgt weet natuurlijk waar het wel om gaat: marteling. Maar waarom staat dat er niet? Wat is er 'omstreden' aan martelen? In ieder geval is het niet omstreden dat er gemarteld is. Niemand betwijfelt dat gevangenen in Guantanamo Bay en andere geheime gevangenissen zijn gewaterboard soms dagen lang. Ook zijn er andere 'omstreden methodes' gebruikt zoals het meer dan een week wakker houden van gevangenen. De gevangene wordt dan naakt, met de handen vastgebonden aan het plafond van de cel, zodanig dat hij niet aan zijn armen kan hangen omdat dat bijzonder pijnlijk is - en ook hiervoor is een eufemisme: 'stress position'. Dit zijn geen 'omstreden verhoormethodes', het zijn oorlogsmisdaden. Daarom heeft de rechter besloten om het bewijsmateriaal niet toe te laten en daarom heeft het zo lang geduurd voordat men het aandurfde om de verdachte voor de rechter te brengen. In 2001, toen deze 'omstreden verhoortechnieken' nog niet gebruikt werden was dat geen probleem.

Hier zien we hoe bewust of onbewust – ik denk het laatste want ik geloof niet dat er boze opzet in het spel is: de heren zijn politieke insiders en vergeten dat ze publiek hebben – eufemistische taal wordt gebruikt waardoor wordt verhult waar het eigenlijk om gaat. Alleen de goede verstaander heeft dat door. In de VS is hier veel om te doen geweest. Zelfs grote landelijke kranten gebruiken dergelijk maskerend taalgebruik als het om marteling gaat - tenminste als de beulen Amerikanen zijn. Het hangt er blijkbaar vanaf wie het doet. In dit geval is er natuurlijk geen sprake van een 'vergissing' maar is het bewuste misleiding. Ron en Rob zijn in deze val gelopen.

En waarom zou dat een pijnlijke zaak zijn voor Obama? Hij heeft toch geen opdracht gegeven tot marteling? Dat heeft zijn voorganger gedaan, President George 'Mission Accomplished' Bush die dat nota bene zonder enige schroom durft toe te geven, ook in zijn onlangs verschenen memoires. Volgens de Republikeinen moeten dit soort processen door militaire rechtbanken worden uitgevoerd. Het is nu ook duidelijk waarom dat zo is: zij waren verantwoordelijk voor deze oorlogsmisdaden en hebben daarom liever niet dat een burgerlijke rechter zich hiermee bemoeit. Zij schreeuwen moord en brand als Obama besluit om Guantanamo Bay te sluiten en terreurverdachten voor een burgerlijke rechtbank te brengen, zogenaamd omdat dat niet veilig zou zijn. Nog cynischer is het einde van de rapportage, als een functionaris (?) plechtig verklaart dat Amerika het beste juridische systeem ter wereld heeft.

Transcript van 284 keer vrijspraak voor Tanzaniaan Ahmed Ghailani:

[Voice over]: [Ahmed Ghailani] wordt in 2004 opgepakt en overgebracht naar de inmiddels omstreden gevangenis Guantanamo Bay. Daar hebben de Amerikanen honderden terreurverdachten opgesloten. Ghailani zit daar jaren vast zonder proces totdat Obama aan de macht komt die wil Guantanamo Bay sluiten en alle gevangenen voor een burgerrechter brengen. Ghailani is de eerste. Tijdens het proces wordt belastend bewijs tegen Ghailani niet toegelaten omdat dat proces door omstreden verhoormethodes verkregen zou zijn. Uiteindelijk oordeelt de jury dat hij alleen schuldig is aan samenzwering om Amerikaanse eigendommen te vernietigen.

[Man leest van briefje voor (Engelstalig, ondertiteld)]: Dit oordeel bewijst weer dat het justitiële systeem van ons land het beste van de wereld is. Het gaat om wetten, niet om mensen. We staan hier in de schaduw van het World Trade Center en deze jury heeft Ahmed Ghailani op 284 van de 285 punten vrijgesproken.

[Voice over]: Voor dat ene punt, waarvoor Ghailani wel is veroordeeld, kan hij een levenslange gevangenisstraf krijgen.

Transcript van Ron Linker over Guantanamo-teleurstelling voor Obama:

[Rob Trip]: Correspondent Ron Linker in Washington. Ron, waarom is dit zo'n tegenvaller voor President Obama?

[Ron Linker]: De jurist Obama kan misschien nog wel toegeven dat het recht zijn beloop heeft gehad maar als president kan Obama hier niet tevreden over zijn. Hoewel het Witte Huis hier formeel niks over gezegd heeft vandaag. Tegen Ghailani was door het Witte Huis een aanklacht opgesteld met maar liefst 285 punten en op 284 punten is ie vrijgesproken terwijl dit nota bene een van de makkelijke zaken had moeten zijn. Ga maar na in 2001 werden vier van zijn handlangers al veroordeeld voor de zelfde zaak. Dus iedereen bij justitie ging er van uit dat er een snelle veroordeling zou volgen, maar de jury was het niet met ze eens dus is het een tegenslag voor Obama.

[Rob Trip]: Wat betekend het voor zijn plan, zijn belofte om Guantanamo Bay te sluiten?

[Ron Linker]: Dat plan loopt nou echt serieus vertraging op. Op dag één van zijn presidentschap kondigde ie al aan dat Guantanamo Bay binnen een jaar gesloten zou zijn. Maar al snel werd duidelijk dat hij die zelf opgelegde deadline niet ging halen. President Obama wilde via civiele rechtbanken afrekenen met Guantanamo Bay wat een politieke erfenis is van zijn voorganger president Bush. Maar met de Ghailani uitspraak zul je zien dat de weerstand tegen dat plan alleen maar toeneemt. De Republikeinen roepen nu al dat Guantanamo Bay gedetineerden alleen nog maar via militaire rechtbanken of via tribunalen berecht zouden moeten worden. Dus het is maar zeer de vraag of President Obama er in zal slagen om Guantanamo Bay te sluiten binnen zijn ambtstermijn 2012.

[Rob Trip]: Ron Linker vanuit Washington, dank je wel.

Read more...

Democratie in beweging

Tijdens de midterm elections vorige week hebben de Democraten het grootste verlies geleden sinds decennia. Alleen doordat de tegenstanders vaak gepatenteerde gekken waren hebben de Democraten in ieder geval nog de Senaat kunnen behouden. Volgens Frans Verhagen is de Tea Party slechts een opgewonden theekransje dat verder niet veel effect op de politiek zal hebben in Amerika. Maar is dat ook zo?

Lust in your heart
Als een vooraanstaand politicus als Harry Reid, die voorzitter van de Senaat is alleen maar kan winnen omdat zijn tegenstander Sharron Angle onervaren en een dwaas is, dan is er iets niet helemaal in orde. Hoe was het mogelijk dat mevrouw Angle door de Republikeinen als kandidaat werd gekozen? Is alles wel helemaal in orde in die grote democratie van het machtigste land van de wereld? Het zou niet moeilijk moeten zijn om te winnen van clowns die beweren dat de President heimelijk een moslim is, een socialist, of hem vergelijken met Hitler.

Om nog maar niets te zeggen over de corrumperende werking van masturbatie – lust in your heart is committing adultery volgens Christine O’Donnel, Tea Party kandidaat voor de Senaatzetel van Delaware dankzij de steun van Sarah Palin. Dit heeft O'Donnel ooit verklaard zoals blijkt uit oude opnamen die Rachel Maddow uit archieven heeft weten op te diepen. In het screenshot is haar afschuw van seksualiteit goed te zien - bekijk ook de video.

Met andere woorden het verlies van de Democraten valt nog mee omdat de tegenstanders van de Democraten zó gek zijn dat zelfs conservatieve Amerikaanse kiezers inzien dat je dan maar beter kan stemmen op een suffe Democraat - want suf is Harry Reid inderdaad. En dat terwijl het water je aan de lippen staat omdat de waarde van je huis minder is dan de hypotheek, of omdat je bang bent werkeloos te worden. Want het is zeker waar dat de regerende partij wel erg matig heeft gepresteerd en daarvoor is afgestraft door de kiezers. Ondanks zijn welbespraaktheid kan Obama blijkbaar niet goed weerwerk leveren tegen de rechtse haatpropaganda.

Wie denkt dat het verzet tegen Big Government een spontane oprisping is heeft het mis, de Tea Party wordt gefinancierd door Big Coal, Big Pharma, het Groot Kapitaal van Wall Street en andere Boven Bazen die profiteren van overheidssubsidies of er belang bij hebben om de macht van de staat te beperken. Het is de vraag wat er nu gaat gebeuren met de Tea Party kandidaten die nu zijn gekozen in het Congress. Blijven zij protesteren of schikken zij zich naar de mores van de partij? Ik vermoed het laatste.

Verdere verschuiving naar rechts
Maar er is nog een andere reden waarom de Tea Party wel degelijk een blijvende invloed heeft op de Amerikaanse politiek. In deze verkiezing is de Republikeinse partij nog meer naar rechts opgeschoven. Nu weet elke Senator of Afgevaardigde dat als hij maar de geringste redelijke houding aanneemt, of whoea, misschien zelfs wel wil samenwerken met Obama en de Democraten dat zijn positie bij de eerstvolgende voorverkiezing zal worden aangevallen.

Het is bijzonder naïef te denken dat deze `Tea Party’ zomaar een feestje is van boze burgers. De financiers op de achtergrond steken niet voor niets miljoenen Dollars in kandidaten waarvan zij ook wel weten dat deze zullen verliezen. In Nederland kun je een nieuwe partij oprichten en daarmee redelijk snel invloed en macht krijgen - zoals de PVV heeft laten zien. Maar in Amerika zijn er maar twee partijen omdat door het districtenstelsel een derde partij bijna niet kan winnen. Voorverkiezingen zijn daarom een belangrijke manier waarop de richting van een politieke partij in Amerika veranderd. Door de Tea Party is de Republikeinse partij verder naar rechts opgeschoven en geradicaliseerd.

Het lijkt er niet op dat de Democraten hiertegen goed tegenspel bieden. De rechtse propaganda van de Republikeinen gaat gewoon door. Men uit de meest belachelijke beschuldigingen richting Obama waardoor de democratie steeds verder wordt vergiftigd. Desondanks gaat de President door met zoeken naar compromis en samenwerking met de steeds verder radicaliserende Republikeinen. Samenwerken met radicalen is eenzijdig: Democraten doen concessies, Republikeinen niet, die zijn alleen maar uit op een ding: winnen.

De Republikeinen hebben de grootste overwinning behaald sinds 1948 door tussen de 62 en 72 zetels te winnen. Met dank aan de gebroeders Koch, Freedom Works, de Chamber of Commerce en Ruppert Murdoch met zijn Fox News en vele anonieme bedrijven en miljonairs, de financiers achter de campagne van de Republikeinen. Na een kortstondige overwinning van de Democraten in 2008, is de de Amerikaanse politiek weer terug op het oude spoor van de laatste 40 jaar: langzaam maar zeker verder opschuivend naar rechts.

Read more...

Verkiezingen VS (Deel 2): Democratie of plutocratie

Volgende week dinsdag 2 november worden de Midterm Elections gehouden, de tussentijdse verkiezingen waarbij alle zetels in het Huis van Afgevaardigden en 37 van de 100 Senatoren verkiesbaar zijn. De partij van de zittende President verliest bijna altijd zetels bij een tussentijdse verkiezing de vraag is alleen: hoeveel en kunnen ze hun meerderheid behouden? Wat hebben de Democraten in twee jaar bereikt en hebben ze dit verlies verdiend? En wat kunnen we verwachten van de Tea Party?

Dit is deel 2 van Verkiezingen VS. Deel 1 Moddergooien en handreiken verscheen gisteren.

Links is ondankbaar
De leiding van de Democraten denkt dat het belangrijk is om kiezers in het midden - de independent voters - er van te overtuigen dat Democraten niet te links zijn. Daarom wordt er druk uitgevoevend op linkse activisten om niet te veel te eisen. Zij beschuldigen de linker vleugel ondankbaar te zijn omdat zij onvoldoende oog heeft voor de behaalde resultaten. Zo meldde de woordvoerder van het Witte Huis Robert Gibbs onlangs dat de 'Professional Left' – linkse bloggers en activisten - maar niet wilde zien dat Obama al veel had bereikt. Maar wat heeft Obama eigenlijk bereikt? Ik noem een aantal zaken:

• De belangrijkste wet die Obama door het Congress heeft weten te krijgen is de hervorming van de gezondheidszorgverzekering. Dit was echter alleen mogelijk na vergaande concessies aan de farmaceutische industrie en aan de ziektekostenverzekeraars. De wet wordt overigens pas in 2014 ingevoerd en het enige dat mensen er nu van merken is dat de premies drastisch omhoog gaan (volg de link ook voor de verklaring!).
• De stemming over het terugdraaien van een door Bush uitgevoerde belastingverlaging voor mensen die meer dan 250.000 dollar verdienen is uitgesteld tot na de verkiezingen terwijl er wel gesproken over bezuinigen op sociale voorzingen.
• Op het gebied van mensenrechten is het niet veel beter. Met één notoire uitzondering – marteling - worden veel van de praktijken van Bush worden onder Obama gecontinueerd, Guantanamo Bay is nog steeds niet gesloten en er zitten nog steeds van mensen vast omdat ze van terrorisme worden verdacht zonder dat ze voor de rechter zijn geweest. Het aantal aanslagen in Pakistan en Afghanistan met behulp van onbemande rakketen en vliegtuigen is eerder toegenomen dan afgenomen in vergelijk met de vorige regering.
• In het leger is homofilie niet verboden maar als bekend wordt dat je homo bent wordt je ontslagen. Dit Don’t Ask Dont Tell principe zou met een relatief eenvoudig besluit afgeschaft kunnen worden, maar de beslissing hierover wordt nog steeds uitgesteld.
• In een poging om het grote aantal faillissementen van mensen met een eigen huis te stoppen is er een reddingsplan bedacht, het Home Affordable Modification Program (HAMP). In de praktijk blijkt dit plan echter niet de nooddruftige huiseigenaren te helpen maar vooral de banken. Het grote aantal faillissementen en de stagnatie op de huizenmarkt is een van de redenen waarom de economie maar niet wil aantrekken.

Obama heeft dus niet aan de verwachtingen van links kunnen beantwoorden, er is maar weinig veranderd in vergelijking met Bush. Het valt dan ook te verwachten dat een deel van de linkse kiezers niet zal gaan stemmen of op een derde partij zullen stemmen om dit af te straffen.

Maar de belangrijkste reden dat de Democraten zullen verliezen is de slechte stand van zaken van de economie – nog steeds is officieel tien procent van de beroepsbevolking werkloos – terwijl banken weer winsten maken en hoge bonussen uitkeren. Toen Obama aantrad was de crisis weliswaar al in volle gang maar de maatregelen om economie te stimuleren waren volstrekt onvoldoende.

Clowns
Als de Democraten spectaculair verliezen zal dit door de media als overwinning van de Teabaggers geboekt worden. Deze beweging van vooral oudere, conservatieve kiezers wordt gepresenteerd als grassroot-beweging – een spontane, niet georganiseerde beweging. Maar dat is schijn. Al vanaf het begin was er twijfel aan de spontaniteit van deze beweging die voornamelijk gefinancierd wordt de gebroeders Koch – stinkend rijke conservatieve industriëlen die veel geld uitgeven om Obama dwars te zitten. Een belangrijke rol wordt hierbij gespeeld door FreedomWorks – een rechtse lobby groep – en Fox News, het conservatieve TV-kanaal van Rupert Murdoch.



Het afgelopen jaar was al een goed jaar voor de conservatieve beweging. Begin dit jaar is door het Supreme Court (Citizens Unitied v.s. Federal Election Commision) besloten dat bedrijven aanspraak kunnen maken op het eerste amendement van de grondwet dat vrijheid van meningsuiting waarborgt. Dit betekent dat bedrijven nu, al dan niet openlijk, campagnes kunnen financieren van kandidaten. Het zal niemand verbazen dat dit vooral gunstig uitpakt voor de Republikeinen. Op deze wijze kunnen energiebedrijven voorkomen dat maatregelen worden genomen om uitstoot van CO2 te beperken. Ook banken hebben nu nog meer mogelijkheden om de hoogstnoodzakelijke regulatie van Wall Street tegen te houden. James Kennedy, de Amerikaanse historicus en Nederland kenner uitte recent (Elsevier 19/6, geen link) zijn zorgen over de politieke partijen in Nederland. Deze zouden volgens hem 'aanhangsels van de staat zijn geworden' omdat deze zwaar door de staat worden gesubsidieerd. Volgens hem is dat een probleem omdat de partijen daardoor het contact met de samenleving verliezen. De VS zien we echter een geheel ander verschijnsel: daar zijn de partijen aanhangsels van voornamelijk reactionaire miljonairs en vervuilende industrieën geworden. Volgens het Center for Responsive Politics wordt er dit jaar c.a. vier miljard dollar voor de verkiezien uitgegeven. Bij de vorige Midterms in 2006 was dat nog één miljard. Een groot deel van dat geld komt van bedrijven die belang hebben bij de verkiezingen en is meestal anoniem. Door de uitgebreide mogelijkheden om de uitslag van verkiezingen te beïnvloeden - volkomen legaal! - is de democratie is verworden tot een corporatocratie: niet kiezers maar bedrijven bepalen de uitslag.

Een groot deel van de Republikeinen en de Teabaggers denkt dat de klimaatverwarming onzin is. Of, zoals Rand Paul, gelooft niet dat AIDS wordt veroorzaakt door het HIV virus en dat Obama kiezers wint door middel van hypnose. Het lijkt er op dat het een herhaling gaat worden van de Republikeinse 'revolutie' in 1994. Als de Democraten verliezen dan komen de clowns weer aan de macht – althans in naam want de Tea Party beweging wordt gefinancierd door het bedrijfsleven en wordt gecontroleerd door een aantal conservatieve organisaties. In werkelijkheid is Amerika een plutocratie.

Barack 'No Drama' Obama houdt het hoofd koel en zegt de Republikeinen de wacht aan:

It is going to be important for Democrats to have a proper and appropriate sense of humility about what we can accomplish in the absence of Republican cooperation. (via ABC This Week 23 okt/National Journal Online, Thursday)

Het zal mij benieuwen hoe het Obama en de Democraten na 2 november zal vergaan. Een ding is zeker: wat er in Amerika gebeurd heeft – vroeg of laat - consequenties voor ons.

Deze blog verscheen ook op GeenCommentaar

Read more...

Verkiezingen VS: Deel 1 Moddergooien en handreiken

Volgende week Dinsdag 2 november worden in Amerika de Midterm Elections gehouden, de tussentijdse verkiezingen waarbij alle zetels in het Huis van Afgevaardigden en 37 v/d 100 Senatoren verkiesbaar zijn. De partij van de zittende President verliest bijna altijd zetels bij een tussentijdse verkiezing. De vraag is alleen: hoeveel en kunnen ze hun meerderheid behouden? Op het moment dat ik dit schrijf is vrij zeker dat de Republikeinen in het Huis de meerderheid krijgen (minimaal 218 zetels) en een kans van 20% dat ze meer dan 50 zetels in de Senaat halen.

Dit verlies gaat gevolgen hebben – niet alleen omdat de Democraten dan een minderheid hebben en zullen moeten onderhandelen met de Republikeinen– maar ook omdat de partij die de meerderheid heeft het voorzitterschap krijgt en de agenda kan bepalen. Wat de Republikeinen op die agenda willen zetten is van begin af aan duidelijk geweest. Zoals Rush Limbaugh van begin af aan heeft beweerd: zij willen dat Obama mislukt. Het lijkt er op dat het een herhaling wordt van 1994 toen de Republikeinen halverwege de 1e regeerperiode van Clinton ook met een forse meerderheid wonnen.

Moddergooien naar Democraten
De Republikeinen gebruikten hun overwicht in 1994 om de President zo veel mogelijk dwars te zitten: partijbelang gaat vóór landsbelang. Net als in de jaren 90 zullen ze ook nu zoveel mogelijk – vaak volstrekt belachelijke onderzoeken proberen te starten. Een korte terugblik:

Het bekendste van deze onderzoeken was het Whitewater-schandaal. Dit bleek loos alarm te zijn want de Clintons hadden alleen maar verlies geleden bij de aan- en verkoop van het landgoed, en geen enkele van de aanklachten hield dan ook stand. Daarna werd Clinton beschuldigd van moord op Vince Foster, een medewerker van het Witte Huis. Ook hier was sprake van een loze beschuldiging want het was een zelfmoord. Alsof dat niet genoeg was, was er zelfs een lijst met slachtoffers uit zijn tijd als Gouverneur van Arkansas – de zogenaamde Clinton Body Count. Verder was er nog sprake van drugssmokkel, en natuurlijk waren er de nodige seksschandalen. Alles was verzonnen, op één schandaal na: Clinton’s affaire met Monica Lewinsky. Maar de jarenlange persoonlijke en volstrekt ongegronde aanvallen op Clinton en zijn vrouw deden uiteindelijk wel hun werk. Het moddergooien van de Republikeinen werkt dankzij de gewillige medewerking van de Main Stream Media altijd: schandalen zijn altijd goed voor de kijkcijfers. Uiteindelijk werden de mensen moe van Clinton. De Clinton Fatique sloeg toe en droeg er uiteindelijk aan bij dat niet Al Gore maar George W. Bush President werd in 2001 – mission accomplished.

Polarisatie en Bipartisanship in 2010
Het feit dat de Democraten geen meerderheid meer hebben in het Congress betekent dat de ze moeten samenwerken met de Republikeinen. Amerikaanse commentatoren in de Main Stream Media hebben het altijd over bipartisanship. Bipartisanship wordt door hun als het hoogste goed in de politiek geprezen. Net als in Nederland wordt polarisatie afgewezen. De partijleiding van de Democratische partij, de President, en invloedrijke Democraten in de DLC zijn daar ook van overtuigd en zij doen dan ook regelmatig ‘handreikingen’ naar de oppositie, bijvoorbeeld bij de voorbereiding van de gezondheidszorgwetgeving en bij economische maatregelen. Deze neiging om toe te geven aan rechts heeft tot gevolg dat veel wetgeving een stuk minder effectief is. Vaak zijn maatregelen daardoor halfslachtige compromissen die ontoereikend zijn. Bijvoorbeeld de poging om de economie weer opgang te brengen door investeringen te doen in infrastructuur en extra geld voor de lagere overheid te reserveren zijn mislukt doordat deze te gering was. Hierdoor is is het werkloosheidspercentage werkloosheid nog steeds veel te hoog: 10%. Omdat het wel en wee van de economie door veel kiezers belangrijk gevonden wordt gaat dit de Democraten veel stemmen kosten. It's the economy, stupid.

De bipartisanship komt dus maar van een kant, de Democraten, terwijl de Republikeinen verder radicaliseren. Dit wordt nog verder versterkt door de nu twee jaar oude Tea Party beweging. In naam is zij partijloos maar in de praktijk volledig Republikeins en Libertarisch. Tea Party aanhangers zijn tegen Big Government en maken zich grote zorgen over de staatsschuld. Dat deze niet door Obama maar door zijn voorganger is veroorzaakt is een detail dat de meesten ontgaat. De huidige tekorten worden zijn een gevolg van de verminderde belasting inkomsten en niet van hogere uitgaven – maar dat is past niet in het beeld dat zij hebben van Democraten: tax and spend.

Pogingen tot samenwerking met Republikeinen werken dus in het nadeel van de Democraten. Bovendien heeft het ook meestal geen zin, want de Republikeinen stemmen vrijwel altijd als een blok eensgezind tegen de maatregelen die Obama voorstelt. Want - nogmaals - die hebben maar een missie: impeach Obama! Het is mij ook niet duidelijk waarom de leiding van de Democratische partij dit niet lijkt in te zien.

Morgen, Deel 2: Democratie of Plutocratie?
Deze blog wordt ook gepubliceerd op GeenCommentaar

Read more...

Het gezondverstandmodel van de economie

Door ziekte ben ik vorige maand niet in staat geweest om het nieuws te volgen. Bij een poging om dit in te halen kwam ik een kort stukje tegen van Marike Stellinga in de Elsevier van 4 september met de titel 'Geldinfuus' over de noodzaak van het verhogen van de rente om onze economie weer op gang te brengen. Naar mijn mening heeft het stukje echter nog niets aan actualiteit verloren.

Zij schrijft dat "de geldgoden het ook niet meer weten". Onder centrale bankiers, die onlangs bij elkaar kwamen in Jackson Hole voor hun jaarlijkse overleg, bestaat namelijk onenigheid over het te voeren rentebeleid: de 'preciezen' willen de rente verhogen en de 'rekkelijken' willen deze juist laag houden.

Rente
Voordat ik in ga op dit meningsverschil eerst een korte uitleg over de betekenis van de rentestand. Als centrale bankiers zouden besluiten de rente te verhogen dan zou dat een remmende invloed op de economie hebben. Als het lenen van geld duurder wordt dan wordt er minder geld geleend en daardoor minder geïnvesteerd. Dit is dus niet goed voor de economische groei. Daarom is het gebruikelijk om in tijden van economische recessie de rente laag te houden. Het grote probleem op dit moment is dat de rente al tijden erg laag is en er nog steeds geen economische groei is. Nog verder verlagen van de rente zou betekenen dat de rente onder nul komt ('negatieve rente'). Dit is natuurlijk niet mogelijk. Dan wil iedereen wel lenen en terugbetalen ho maar!. Maar wat moeten wel doen?

De geldkraan
In 2008 is op grote schaal de 'geldkraan' opengezet om grote banken die dreigden ten onder te gaan te redden. Door de Amerikaanse overheid zijn vele miljarden uitgegeven om de giftige derivaten waarin deze banken hadden geïnvesteerd op te kopen. Zo is voorkomen dat banken failliet zouden gaan en – omdat ze zo groot waren – daardoor de hele economie mee zouden sleuren in hun val. De banken zijn dus overeind gehouden met een 'geldinfuus'.

Nu zijn we twee jaar verder maar nog steeds is de economie in een diepe recessie. Regeringen in het Westen zijn druk bezig met het 'op orde brengen van de begroting' maar de effecten zullen we pas volgend jaar gaan merken als deze geldkraan meer en meer zal worden afgeknepen. Bovendien zal dit waarschijnlijk eerder een verdere krimp van de economie tot gevolg hebben. Groei zit er dus voorlopig niet in.

Maar hoe zit dat met de banken? Ondanks alle steun aan de banken gebruiken deze de nu weer toenemende reserves alleen maar aan het verbeteren van hun vermogenspositie, winstmaximalisatie en het uitkeren van bonussen. Ondanks het geldinfuus en de lage rente wordt er door de banken dus nog steeds veel te weinig krediet gegeven waardoor er te weinig geïnvesteerd.

Gezond verstand
Wat moeten we doen om uit deze impasse te komen? Moeten we de rente laag houden zoals de 'rekkelijken' voorstellen of juist verhogen, wat door de 'preciezen' willen? Stellinga kiest voor het kamp van de preciezen. Zij schrijft:

Wie hebben gelijk, de preciezen of de rekkelijken? Het gezond verstand zegt: de preciezen. Centrale bankiers zijn geen goden, ze kunnen een zieke economie niet door handoplegging genezen. De pijn van deze crisis moet volledig worden geleden. Schulden moeten drastisch worden gesaneerd. Banken moeten een keer hun verliezen op uitstaande leningen volledig erkennen. Daarbij helpt het om de geldkraan dichter te draaien. De centrale bankiers moeten lef tonen en de rente verhogen.

Op welke argumentatie baseert Stellinga deze conclusie? Uit bovenstaande kom ik niet verder dan dat het argument dat het 'gezond verstand' dit voorschrijft. Het onder liggende economisch model waar Stellinga van uit gaat is echter wel duidelijk: de economie is een organisme. En net als organismen kan de economie ook 'ziek' zijn. Die ziekte heet recessie. Om beter te worden moet je medicijn slikken. En zoals bekend zijn bittere medicijnen beter dan makkelijke medicijnen. Om beter te worden moet je pijn lijden.

Ik heb al eerder geschreven over de blinde aanvaarding van deze wetmatigheid: Het is een vorm van aderlaten. Er is totaal geen enkele onderbouwing voor het argument van renteverhoging, behalve dan 'gezond verstand' en de aanname dat de economie beschreven kan worden als een organisme.

Alternatieven
Op welke wijze moeten we dan kijken naar de economie? Elk model heeft natuurlijk zijn zwakke punten – vergelijkingen met de werkelijkheid gaan altijd maar gedeeltelijk op. Waarom bijvoorbeeld is het “uitzieken” van de huidige problemen een slecht idee?
Onder normale omstandigheden – als er geen diepe recessie is zoals op dit moment - is het inderdaad een slecht idee om schulden te laten oplopen. En in het geval er sprake is van een hoogconjunctuur is het verstandig om rente te verhogen en zo af te dwingen dat schulden zoveel mogelijk worden afbetaald. Dat werkt remmend op de economie en het voorkomt zeepbellen, zoals de huizenmarktbel van 2007. (Helaas gebeurt dat nooit en gebruiken politici de voordeeltjes liever voor “leuke dingen voor de mensenkiezers”).
Ook is de gedachte dat er “uitgeziekt” moet worden heel erg fout: bedenk namelijk dat veel bedrijven die nu omvallen dat niet doen omdat ze niet gezond zouden zijn, maar gewoon omdat de economie op zijn gat ligt. Onder normale omstandigheden gezonde bedrijven gaan dus net zo goed ten onder. Hierdoor komen we in een negatieve spiraal terecht – die op dit moment ook nog eens versterkt wordt doordat veel overheden bezig zijn met “orde op zaken te stellen” - er wordt op dit moment echt niet alleen door Nederland hard bezuinigd.

Veel mensen, ook ter linker zijde, zijn er echter heilig van overtuigd dat er nu flik bezuinigd moet worden – bijna niemand zet daar vraagtekens bij. Ook de nieuwe “gezondverstandcoalitie” die nu geformeerd wordt beloofd niet veel goeds. Ik vrees dat deze recessie nog wel even gaat duren.

Een voorbeeld uit het verleden
In de jaren 20 was er ook een stroming in de economie die uitging van dit organische model, de zogenaamde "liquidationists". De econoom Brad DeLong schrijft over deze stroming in Liquidation Cycles (.pdf):

The ‘leave-it-alone liquidationists’ headed by Secretary of the Treasury Mellon felt that government must keep its hands off and let the slump liquidate itself. Mr. Mellon had only one formula: "Liquidate labor, liquidate stocks, liquidate the farmers, liquidate real estate". He held that even panic was not altogether a bad thing. He said: "It will purge the rottenness out of the system. High costs of living and high living will come down. People will work harder, live a more moral life. Values will be adjusted, and enterprising people will pick up the wrecks from less competent people."

Het is wat extremer geformuleerd dan Stellinga doet, maar de gedachte is het zelfde: de ziekte moet uitgeziekt worden. Zoals bekend heeft toepassing van deze theorie geen verbetering van de economie teweeg gebracht maar was het resultaat de grootste en langdurigste depressie van vorige eeuw en is verhoging van de rente is op dit moment niet zo'n goed idee.

Gelijktijdig gepubliceerd op GeenCommentaar

Read more...

Weinig Wol

Het zal mijn trouwe lezers zijn opgevallen dat ik de naam van weblog wel erg letterlijk heb genomen: weinig gepubliceerd – en dat is een eufemisme. De reden daarvoor is dat ik andere prioriteiten had: overleven.
Zondagavond, 29 augustus liep ik in een stevig tempo naar station Sloterdijk: ik wilde op tijd thuis zijn. Het regende en het waaide en ik had daarom de paraplu opgestoken. Normaal is een stevige spurt geen probleem voor mij maar die avond bleek het teveel voor mijn hart te zijn en in het zicht van het station zakte ik in elkaar. Gelukkig werd ik vrijwel onmiddellijk door iemand alarm geslagen – het enige dat wat ik van hem weet is dat hij “in de bewaking werkt”. Hij deed wat gedaan moest worden en belde 112. Gelukkig gebeurde het vlak voor het station, niet in het verlaten kantoorgebied er achter.

U begrijpt dat ik de afgelopen maand daarom andere prioriteiten had dan schrijven. Na een operatie aan mijn hart ben ik nu weer herstellende en zal geleidelijk aan mijn dagelijkse routine – waaronder lezen en schrijven – weer oppakken. Af en toe kunt u mij op twitter (@koekebakker) al volgen.

Dankzij het snel alarm slaan en alle goede en zorg van ambulance personeel, verplegend personeel en artsen ben ik nog onder de levenden. Ik heb de afgelopen maand aan den lijve ervaren hoe ons ziekenzorgstelsel werkt en heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Ik heb niets dan lof voor de professionaliteit en de hartverwarmende menselijkheid die ik daar heb ervaren.

Read more...

Robert Gibbs en 'the professional left'

Een van de eerste dingen die opvallen als je de politiek in Amerika volgt is het fanatisme en extremisme van rechts en de timide en bescheiden houding van links. “Amerika is een conservatief land”, zeggen commentatoren dan altijd. Afgelopen week werd weer duidelijk dat links dit voor een deel aan zichzelf te wijten heeft.

Tijdens een persconferentie liet de woordvoerder van het Witte Huis, Robert Gibbs, zich ontvallen dat links - Gibbs had over the professional left - veel te kritisch is over Obama. Het blijkt dat de regering Obama maar moeilijk kan begrijpen dat hun eigen mensen zo kritisch kunnen zijn. De professional left stelt namelijk onredelijke eisen. Volgens Gibbs zijn ze pas tevreden als een vorm van Canadese gezondheidszorg wordt ingevoerd en als Pentagon is afgeschaft.

“I hear these people saying he’s like George Bush. Those people ought to be drug tested,” Gibbs said. “I mean, it’s crazy.”
The press secretary dismissed the “professional left” in terms very similar to those used by their opponents on the ideological right, saying, “They will be satisfied when we have Canadian healthcare and we’ve eliminated the Pentagon. That’s not reality.”

Commentaar van een Amerikaanse blogger: dank u wel mr. Gibbs, dankzij U hebben we de verkiezingen in 2012 verloren. De vorige keren dat dat gebeurde werd Ronald Reagan gekozen, en de keer daarvoor Nixon. De linkse kiezer die op deze manier geschoffeerd wordt, blijft dan namelijk gewoon thuis. Het is gebruikelijk dat Democratische presidenten zo veel mogelijk afstand nemen van hun linkse aanhang. Er is zelfs een naam voor dit soort gelegenheden: het is een Sister Souljah moment, genoemd naar het afstand nemen door president Clinton van de activistische linkse hip hop zangeres Sister Souljah.

Typerend voor deze houding is het onbegrip voor de betekenis van de eigen basis die men heeft. De volgende dag werd Gibbs gevraagd of hij bij zijn standpunt bleef en of hij niet bang was dat links nu niet meer gemotiveerd zou zijn om te gaan stemmen, was zijn antwoord:

"I don't think [liberal voters won't show up]," he said, "because I think what's at stake in November is too important to do that."

Een voorproef voor wat er kan gebeuren bij de tussentijdse verkiezingen in november, waren de extra verkiezingen in januari om de zetel van de overleden senator Ted Kennedy op te vullen. Iedereen verwachtte dat Democraat Martha Coakley, deze zou winnen, maar het werd de Republikein Scott Brown. Door rechtse commentatoren werd dit natuurlijk geïnterpreteerd als een referendum over Obama. Maar het is veel waarschijnlijker dat het een gevolg was van de slechte en ongeïnspireerde campagne van de Democraten: hoe anders konden zij de zetel van een van de meest linkse senatoren verliezen aan een rechtse Playboy?

De ster van Obama is aan het verbleken. Hij blijkt helemaal niet de grote hervormer te zijn die iedereen had verwacht, integendeel. Obama is een voorzichtige politicus, die het compromis zoekt met zijn tegenstanders. Hij werkt samen met Wall Street om de bankencrisis op te lossen. Er is niet een falende bestuurder afgezet uit deze wereld, zoals wel gebeurde met bestuurders uit de auto-industrie, toen deze overeind gehouden moest worden tijdens het hoogte punt van de crisis. En dat terwijl er genoeg aanleiding is om dit geboefte in maatpak aan te pakken zoals steeds meer duidelijk wordt. Ook op het gebied van de rechtsstaat stelt hij diep teleur door met zijn beleid van niet naar achteren maar naar voren kijken – er is niet één oorlogsmisdadiger uit de regering Bush vervolgd. Maar wat misschien nog wel erger is is dat hij de praktijken van zijn voorganger voortzet.

Ook heeft het economische team van Obama zich ernstig vergist in de diepte van deze recessie. Nu, twee jaar later, is er nog steeds geen noemenswaardige groei van de economie en is nog steeds meer dan tien procent van de bevolking werkloos. De verwachte banengroei is uit gebleven doordat de stimulering van de economie, met 787 miljard dollar, te weinig effect heeft gehad. Cristana Roemer (Chair of the Council of Economic Advisers) die een groter bedrag had voorgesteld (1.2 tot 1.4 biljoen) heeft ontslag genomen. Daar moet dan wel bij vermeld worden dat de 787 miljard Dollar een compromis was met Republikeinen en conservatieve Democraten in het congres. Maar de kiezer let niet op dat soort kleinigheden.

Er is dus alle reden voor de professional left om kritiek te hebben op deze regering. Het team van Obama wordt bemand door centristen. Neem Robert Gibbs zelf. Die nam in 2004 deel aan de campagne van John Kerry tot hij ontslag nam en woordvoerder werd van de obscure groep Americans for Jobs, Health Care and Progressive Values. Deze groep had maar een doel: het neerhalen van Howard Dean, de enige kandidaat die (toen) tegen de Irak-oorlog was. De campagne van Dean onderscheidde zich van de anderen door de inventieve manier waarop het internet werd gebruikt. Dit is de advertentie waarmee Dean werd aangevallen:



En met deze beelden, bekend als "de schreeuw van Dean" - uitgebreid getoont op TV - werd hem de das omgedaan:




Democraten bestrijden hun eigen mensen, en het is ze ook in dit geval gelukt. Uiteindelijk werd John Kerry, die wel voorstander van de oorlog in Irak was, gekozen tot kandidaat, en we weten nu hoe dat is afgelopen. Maar wat natuurlijk nog het meest vreemde is aan dit verhaal is dat men de eigen mensen aanvalt, alsof er geen reden zou zijn om de de volledig doorgedraaide en absurde kritiek van rechts aan te vallen. Het is zoals de conservatieve David Frum zegt: More proof of my longtime thesis, Republican politicians fear the GOP base; Democratic politicians hate the Democratic base.”

Gelijktijdig gepost op GeenCommentaar

Read more...

Vondsten 30 juli 2010

Ik kom bij mijn geblader van web naar web vaak interessante en leuke posts tegen. Enkelen daarvan komen terecht in de Zijdelinks log van Geen Commentaar, anderen tweet ik (of niet)


Roger Cohen: The Forgotten American Een ontroerend portret van Furkan Dogan, de enige Amerikaan die is vermoord door Israelische commando's, onderweg naar Gaza met hulpgoederen. Waarom is niemand in Amerika hierover verontwaardigd?

Eric Alterman: Journalism's Age of Shame Na 40 jaar drammen door rechts dat de media links zijn, zijn die het zelf ook gaan geloven. Bang om van door rechts van bias te worden beschuldigd nemen ze een gepatenteerde leugenaar als Andrew Breitbard serieus. Feiten doen er niet meer toe.

Brian Cloughley (op Informed Comment): Against a Rush to Judgment: Pakistan and the Afghan Taliban. De Pakistaanse geheime dienst, de ISI wordt er van beschuldigd samen te werken met de Taliban. Cloughley over de rol van de ISI en andere geheime diensten in Afghanistan:

Mind you, the CIA team in Afghanistan is, to put it kindly, amateur,with the magnet of massive money attracting people who tell them what they want to hear. The Brits are much poorer and comparatively tiny in presence, and in product tend to condescend to their allied spooks, but have proved easy to penetrate to the extent that the Pakistanis have quiet giggles about some of their operatives and operations. The Indians try hard, but – in spite of what the Pakistanis say – are almost entirely without influence in Afghanistan, although they fund a badly-run training camp in Nimroz for a gang of moronic malcontents who call themselves the Baloch National Army.A musical about Afghanistan’s all-singing, all-dancing, international spook drama could be titled the Zigzag Follies.

Paul Krugman: Tax Cut Truthiness

part of the key to how Republicans can believe that returning to the Bush agenda is exactly what we need: they’ve invented themselves an alternate history in which wonderful things happened under Bush

Beelden van dit alternatieve universum:






Jay Rosen: The Afghanistan War Logs Released by Wikileaks, the World's First Stateless News Organization Wat is er bijzonder aan lekken bij Wikileaks? Lekken in de pers is van alle tijden (nou ja, sinds 1770).

The way it worked then is essentially the same as it works today. There’s a bitter dispute in Parliament and people line up on one side or the other. Unable or unwilling to accept defeat, the losing faction decides to widen the battlefield by leaking confidential information, thus bringing the force of public opinion into play. It’s a risky maneuver, of course, but the calculation is that fighting it out in public may alter the balance of forces and lead to a re-decision.

Read more...

De omgekeerde wereld van Breitbart en Fox-News

Tea Party Amerika kan nog steeds niet accepteren dat er een zwarte president in het Witte Huis zit. Regelmatig beschuldigen zij de Democraten ervan "omgekeerd racisme" te bedrijven. Het bewijs er voor is echter een product van creatief knip en plak werk met video materiaal. Maar deze keer is men te ver gegaan.

Andrew Breitbart, de (ultra) rechtse activist, bekend van zijn Sting-actie tegen ACORN, heeft vorige week weer een nieuwe misstand “onthuld”. Dit keer was een functionaris uit de regering Obama, Shirley Sherrod, het slachtoffer. Breitbart beschuldigde haar van “omgekeerd racisme”, zwarten die blanken discrimineren. Het bewijs hiervoor was de een videoopname van een toespraak voor de NAACP waarin zij dit bekent. Op deze video lijkt zij toe te geven dat ze ooit niet al het mogelijke gedaan heeft om een blanke boer te helpen, om racistische motieven.

Dit is de video zoals die door Breitbart is gepubliceerd:



De toelichting in het begin, dat Sherrod deze uitspraken deed voordat ze in overheidsdienst was, is later toegevoegd. Nadat Breitbart de video maandag 19 juli op zijn site had gezet werd het dezelfde dag door FOX News overgenomen. Zij plaatsen een artikel met kop: “Caught on tape: Obama Official Discriminates Against White Farmer”. Breitbart en Fox lijken gelijk te krijgen want nog diezelfde avond bericht CNN dat Sherrod onstlag heeft genomen. Ook de NAACP neemt afstand van Sherrod.

Het echte schandaal
Wat er precies was gebeurd moest toen nog duidelijk worden maar al snel kwam de volledige video van de toespraak boven water. En tot onze niet geringe verbazing zoals te verwachten was, blijkt uit de context dat Sherrod helemaal niet pleit voor het discrimineren van blanke boeren. Integendeel het is een ontroerend verhaal over haar strijd tegen discriminatie. Sherrods vader was een zwarte boer in het Zuiden. Nadat hij in de jaren 60 door een blanke boer was vermoord ging zijn dochter van 17 de strijd aan tegen discriminatie en racisme. De moord is nooit uitgezocht en niemand is ervoor veroordeeld, maar dat gebeurde toen wel vaker. Door de slechte ervaringen met blanken in haar jeugd heeft zij later – toen zij geconfronteerd werd met blanken die hulp nodig hadden, zich met moeite over haar aversie heen kunnen zetten. Om begrijpelijke redenen koste het haar moeite om die mensen te helpen maar ze besefte al snel dat ze op die manier dezelfde fout maakte als de blanke racisten die haar vader hebben vermoord. In de toespraak vertelt zij op een ontroerende manier hoe zij tot dit inzicht kwam. De blanke boer en boerin (familie Spooner) uit het verhaal van Sherrod blijken nog te leven. De vrouw heeft vorige week voor CNN getuigd dat zij Sherrod nog steeds dankbaar is voor de hulp.

Media Matters for America heeft een timeline gemaakt van de affaire.

Bekijk de volledige, onversneden, video om te zien hoe de waarheid is verdraaid:



Fox News
Deze manier van berichtgeving is bij Fox standaard. Nog maar een week eerder was men bij FOX in rep en roer omdat het ministerie van justitie, bekend maakte dat het een zaak tegen leden van de New Black Panter Party (NBPP) die werden beschuldigd kiezers te hebben gehinderd om te stemmen (voter intimidation) niet doorzette wegens gebrek aan bewijs. Hiervoor kon natuurlijk maar een verklaring zijn: Obama en Holder doen dat omdat zij hun rasgenoten in bescherming nemen. Omgekeerd racisme dus! Fox News is de enige zender die dit nieuws brengt – andere media durven hun handen niet te branden aan deze onzin, maar dat is voor Fox geen beletsel, integendeel, het is alleen maar nieuw bewijs dat de reguliere media, de Main Stream Media (MSN) behept zijn met linkse vooroordelen.

Als door dit verhaal een ding duidelijk wordt dan is het wel dat FOX News geen serieuze nieuwszender is maar een rechtse propagandazender. Haar doel is niet nieuws brengen, ook niet nieuws met een “rechtse invalshoek”. Het is pure propaganda. Daarvoor wordt als het nodig is een loopje genomen met de waarheid. Helaas heeft zij vaak succes met de onthulling van deze ‘schandalen’. Bij de Sherrod affaire was het bedrog echter zo opzichtig dat binnen 24 uur iedereen duidelijk kon zien waar men mee bezig was.
Meestal gaat het echter anders, zoals eerder dit jaar Van Jones overkwam. Jones was een functionaris in de regering verantwoordelijk voor energiebesparing maar moest ontslag nemen na maandenlange actie op Fox tegen hem. Kijk b.v. hoe hij door Glenn Beck wordt besmeurd. Dit alles leidt er uiteindelijk toe dat Jones vorig jaar september ontslag moest nemen, omdat hij door de controverse niet meer kan functioneren.

Het meest schrijnende voorbeeld van een media campagne van FOX en Breitbart is wel wat zij met ACORN gedaan hebben. Conservatieve Amerikanen (en dus FOX kijkers) zijn er van overtuigd dat ACORN een linkse organisatie is die er op uit is de macht in het land over te nemen. Een van de steeds weer terugkerende beschuldigingen is dat ACORN op grote schaal verkiezingsfraude pleegt. Ook in dit geval werd met een video, waarin creatief was geknipt, een verhaal verteld dat een schaamteloze omkering van de waarheid was. En ook in dit geval had men succes: de Democraten nemen afstand van de ACORN en stemmen voor stopzetting van de subsidie die zij ontvangt voor haar maatschappelijk werk. De landelijke organisatie van ACORN is inmiddels failliet.

Bang
Het verdere verloop is wat Europeanen – mij in ieder geval wel – het meest verrast: Hoe ongeloofwaardig de beschuldigingen ook zijn, en in het geval van Shirley Sherrod was dat van begin af aan duidelijk – de Democraten en de NAACP namen onmiddellijk afstand van het slachtoffer van de haatcampagne. In plaats van eerst te onderzoeken wat er aan de hand is, werd Sherrod direct ontslagen om te voorkomen dat het schandaal het nieuws zou gaan domineren.

Maar het effect ervan voor het imago van de Democraten is desastreus. Door deze houding wordt de indruk gewekt dat er misschien wel een kern van waarheid zit in de beschuldiging. Het werkt ook nog eens averechts: de tegenstander wordt beloond en krijgt gedaan wat hij wil: de Democraten zijn vernederd en de persoon of organisatie in kwestie is uitgeschakeld. En net als met bedelende honden: als je ze geeft wat ze willen om er van af te zijn, wordt het alleen maar erger. De boodschap is duidelijk: democraten zijn vogelvrij, hoe triviaal de beschuldiging ook is, als je eenmaal in het vizier komt van de rechtse propaganda machine dan is je carrière afgelopen. Door hun eigen mensen niet in bescherming te nemen, maar in tegendeel zo snel mogelijk te dumpen, bevestigt men het vooroordeel over Democraten: slappe hap zonder ruggengraat. Republikeinen doen dat niet, die zorgen goed voor hun eigen mensen. Die worden niet zonder slag of stoot ontslagen en als het toch moet krijgen ze een post als "senior advisor" bij het Hudson Institute, of als commentator bij Fox News. Daarbij maakt het niet uit dat zij schuldig waren aan meineed, of hebben gelogen om een oorlog te beginnen: conservatieven zorgen goed voor hun eigen mensen.

Racisme
Wat de afgelopen week gebeurde liet ook zien hoe belangrijk racisme nog steeds is – al is het niet meer het openlijke racisme van de jaren 60. Van Jones, Jeremay Wright, ACORN, de New Black Panter Party en nu dan Shirley Sherrod, zij personifiëren de angst van Tea Party Amerika voor racisme. De blanken zijn bang voor het “omgekeerde racisme” van de zwarten. America’s chickens coming home to roost zoals Jeremiah Wright het in een iets andere context, uitdrukte. Deze keer heeft men Shirley Sherrod het verkeerde slachtoffer gekozen.

Als deze affaire een voordeel heeft dan is dat in dit geval de werking van de rechtse lawaai machine steeds meer zichtbaar begint te worden. Door een obscure bron, een rechtse blogger of activist zoals Breitbart wordt een misstand ontdekt bij een democratische politicus of een actiegroep. De beschuldiging is gebaseerd op flinter dun bewijs, een roddel, op feiten die uit de context zijn gehaald of domweg gewoon zijn verzonnen. Gelogen dus. Fox News neemt dit item over en brengt het als groot voorpagina nieuws. ‘Schokkende onthulling: linkse activisten frauderen met stemuitslagen” (ACORN). Of “Democratisch politicus is een Marxist en heeft in de gevangenis gezeten (Van Jones). Het zijn beschuldigingen van het kaliber zoals die ook in de jaren 50 door de communistenjager Senator Joseph McArthy werden geuit.

Wat achter nog meer opvalt is het paniekerige mediabeleid van het Witte Huis, Democraten en linkse organisaties in het algemeen. Men is blijkbaar zo geïntimideerd van de rechtse mediamachine dat men niet eens de tijd neemt om een beschuldiging te onderzoeken. Men gaat er bij voorbaat al van uit dat de waarheid er niet meer toe doet, alleen nog maar het verhaal zoals dat in de media verteld wordt. Zoals het nu vast staat dat Al Gore heeft beweerd dat hij het internet heeft uitgevonden, Democraten kosten op de gezondheidszorg willen besparen door middel van Death Panels, dat Hillary Clinton Vince Voster heeft vermoord en dat klimaatonderzoekers data vervalsen en dat de maan in werkelijkheid van kaas is. Maar wie Andrew Breitbart gelooft, kan dat ook wel geloven.

Gelijktijdig gepost op GeenCommentaar

Read more...