Waarom wij oorlog voeren: liever een verre vriend dan goede buren

Ik had vorige week al beloofd om terug te komen op de Irak-oorlog omdat deze toen precies 7 jaar geleden was begonnen. In Nederland hebben we die verjaardag al eerder gevierd met het uitkomen van het rapport Davids. Ik was in de veronderstelling dat het voor de meesten nu wel duidelijk is dat deze oorlog de grootste blunder is van onze tijd, alleen vergelijkbaar met de oorlog in Vietnam. Het is niet alleen een politieke blunder geweest. De kosten van deze oorloog waren zeer hoog: men schat deze op 3 triljoen dollar of meer, inclusief gevolgen voor de economie.
Maar was dat nog maar het ergste: honderdduizenden mensen zijn gedood en er zijn een miljoen of meer Irakezen ontheemd. (tabel bron Wikipedia):

Source	Iraqi casualties	March 2003 to...
Iraq Family Health Survey	151,000 violent deaths.	June 2006
Lancet survey	601,027 violent deaths out of 654,965 excess deaths.	June 2006
Opinion Research Business survey	1,033,000 violent deaths as a result of the conflict.	August 2007
Associated Press	110,600 violent deaths	April 2009
Iraq Body Count	94,902 – 103,549 violent civilian deaths as a result of the conflict.	December 2009

Ook heeft het helemaal niets geholpen. Het tegenovergestelde is gebeurd van wat de Amerikanen wilden bereiken. De regio is instabiel geworden, in plaats van terroristen te bestrijden heeft het terrorisme bevorderd en democratie is een verdacht woord geworden. Shit happens.
.
Maar tot mijn niet geringe verassing zag ik de afgelopen maanden in de opiniebladen dat sommige commentatoren en politici nog steeds vol durven te houden dat het wel de moeite waard was. Ik had het niet voor mogelijk gehouden maar er zijn nog journalisten die de oorlog verdedigen.

Naief

Volgens Arend Jan Boekestijn (Elsevier van 23/1/10)[1] is het nu in Irak helemaal nog niet zo slecht, zeker in vergelijking met voorheen. De Amerikanen waren alleen maar een beetje naïef door te denken dat Irak snel gedemocratiseerd kan worden:

De opmerkingen in het rapport dat de huidige situatie in Irak ronduit slecht is, is tendentieus. Het was naïef van de Amerikanen om te denken dat Irak na het verdwijnen van Saddam zou democratiseren, waarna het Midden-Oosten het voorbeeld zou volgen. Dat neemt echter niet weg dat na het sturen van extra militairen de situatie in Irak is verbeterd. In elk geval is het veel beter dan tijdens de hoogtijdagen van Saddam Hoesssein. De familie van de slachtoffers van Saddam kreeg de kogel, waarmee hun familielid was geëxecuteerd, per brief thuisgestuurd. In die brief zat ook de mededeling dat de familie werd geacht de kosten van de kogel per direct over te maken. Ik heb nooit zo goed begrepen waarom linkse lieden vonden dat Saddam zijn karei moest afmaken.

Opmerking tussendoor: ik laat het aan de lezer om de drogreden in deze passage te vinden (hint: denk aan een vogelverschrikker). Waar het mij om gaat is de bewering dat de oorlog gerechtvaardigd kan worden omdat Saddam een slechterik was. Maar sinds wanneer is dat een reden om een oorlog te beginnen? Ik weet nog wel een paar andere landen die dan in aanmerking komen voor regime change. Maar Boekestijn bekijkt de wereld door de roze bril van rechts waarbij hinderlijke feiten niet worden vermeld:

Er zijn grenzen aan wat men de Amerikanen kan verwijten. Daar komt nog bij dat de Amerikanen eigenlijk een Britse koloniale erfenis in Irak aan het opruimen zijn. Dat is ook precies de reden waarom de Britse premier Tony Blair in zo’n vroeg stadium de Amerikaanse president George W. Bush informeerde dat hij bereid was om de inval te steunen. Wat de Britten in het Interbellum in Irak hebben gedaan, was niet mals.

Inderdaad, misschien was dat ook fout, maar hij vermeldt niet dat Amerika ooit de belangrijkste bondgenoot was van Saddam en hem steunde in zijn oorlog tegen Iran, een oorlog die hij zelf was begonnen. Toen klaagden zij niet over de agressie van Saddam en het gebrek aan democratie in Irak, integendeel men wij verdienden er geld aan.
Ook Dirk-Jan van Baar verdedigt nog steeds de oorlog. Hij schrijft op 5 februari HP/de Tijd (geen link):

Voor Blair was de wereld na 11/9 veranderd in en strijd tussen goed en kwaad, en voor hem stond vast dat Al-Qaida, de Talian, Iran, Irak en Noord-Korea allemaal tot ‘these people’ behoorden die ook tien of honderd keer zoveel slachtoffers zouden maken als ze daarvoor de kans kregen. Ze mogen nooit massavernietigingswapens krijgen. Is dat verkeerd? Ik dacht het niet, zoals ik het ook niet gek vond dat in de oorlog tegen het terrorisme de pijlen al snel op Irak werden gericht, ook al opereerden de daders vanuit een vrijplaats in Afghanistan. Na 11/9 was het wereldbeeld van Bush en Blair een open boek, en zij maakten nooit een geheim van hun intenties.

En ook Van Baar geeft een korte geschiedenisles die de ongemakkelijke feiten achterwege laat:

Dat Blair met de Amerikaanse president optrok, niet als diens ‘poedel’ maar uit eigen overtuiging, is niet zo vreemd. Reagan en Thatcher waren ook kruisvaarders voor het vrije Westen; nadat Saddam Hoessein in 1990 Koewit was binnengevallen, was de IJzeren Dame de eerste om van vader Bush te eisen dat hij de rug zou rechten.

“alleen maar politieke steun”

Volgens Arendo Joustra, hoofdredacteur van Elsevier is het helemaal niet erg om een oorlog politiek te steunen. Hij vindt het allemaal maar aanstellerij want (E 23/1/10, papier) (vet in origineel)

[…] de aanleiding [is] zo vreselijk dun […]: politieke steun van een geopolitieke dwerg. Zelfs als we militaire steun hadden gegeven, waren onze meestampende muizenpootjes niet gehoord. Politieke steun is net zo slap als langs het raam van prostituee lopen, stiekem naar binnen gluren en vervolgens hard doorlopen. Maar linkse partijen, met schone handen als hoogste ideaal, vinden dat gluren al zondig genoeg. Zij waren liever neutraal gebleven, wat in oorlogstijd zoveel betekent als kiezen voor de andere partij in dit geval Saddam Hoessein.

Ook hier laat ik het vinden van de maar liefst 3 drogredenen weer over aan de lezer als opdracht. (hint: foute vergelijking, vals dilemma en stroman). Toch was de Nederlandse bijdrage belangrijk genoeg om onze bijdrage voor de internationale pers te etaleren.

Internationaal recht: liegen om bestwil
Nederland heeft deze oorlog dus politiek gesteund. Uit het rapport-Davids blijkt dat dit niet is gebeurd na een grondige studie, zoals gebruikelijk met commissies of ambtelijke werkgroepen die rapporten van inlichtingendiensten bestuderen. Integendeel de beslissing is genomen op een vergadering die 3 kwartier duurde, zonder dat er zelfs notulen zijn gemaakt.

Waarom deze achteloosheid? Hoe heeft men zo kortzichtig kunnen zijn?

Van Baar in HP/de Tijd van 5/2 (op papier, geen link) (benadrukking in origineel):

Blair was de man die zoon Bush bij de internationale les hield en op het VN-spoor bracht, in lijn met de Britse positie. Maar hier begonnen ook de problemen. Goedkeuring door de Veiligheidsraad, waarin de Britten hun veto koesteren, betekende dat regime change formeel taboe was als casus belli, en de nadruk kwam te liggen op de door de VN verboden wapenprogramma’s waar Irak zich niet op wenste te laten controleren. Voor Blair lagen die zaken in elkaars verlengde, maar voor de andere VN-leden niet. Vandaar dat Saddams vermeende massavernietigingswapens (die wapeninspecteur Hans Blix niet kon vinden) zo’n grote rol zijn gaan spelen bij het legitimeren van een invasie die volgens velen een volkenrechtelijk mandaat ontbeerde. Die discussie zal tot in lengte van dagen aanhouden en juristen nooit bevredigen.

Kunt u het nog volgen? Omdat de regering van een ander land ons niet aanstond (men wilde regime change) moest een reden gevonden worden om een oorlog te beginnen (de casus belli). Dus wordt gezocht naar wapens … die niet bestaan. Het is dan volgens Van Baar wel jammer dat juristen hier moeite mee hebben. Maar het was allemaal voor de goede zaak, hij sluit af met (benadrukking in origineel):

Het doorprikken van dat misleidingspel, waarmee Saddam de hele regio intimideerde, is voor mij de grote blijvende winst van de invasie. Ik heb Blair dat wel horen zeggen, maar nooit expliciet, omdat hij dan moet toegeven dat hij voor de goede zaak niet steeds de hele rechtmatige waarheid heeft verteld

Een leugen om bestwil dus.

Wij zijn van Atlantis

De volgens mij meest voor de handliggende reden waarom Nederland mee deed aan de oorlog, wordt in de reconstructie van Vrij Nederland door Harm Ede Botje en Thijs Broer gegeven. Zij schrijven in Reconstructie: hoe ze Nederland de oorlog inrommelden (VN 25 Januari 2010):

Dat de Hoop Scheffer koos voor de Amerikaanse lijn was geen verrassing. Als diplomaat en later als buitenlandwoordvoerder van de CDA-fractie stond hij bekend als overtuigd atlanticus, wie er ook in het Witte Huis zat.
[...]uit het rapport-Davids blijkt dat ‘de Atlantische reflex’ toen het er op aankwam de doorslag gaf. Die reflex werd versterkt doordat De Hoop Scheffer bij zijn terugkeer op het ministerie omringd werd door topambtenaren die hij al tientallen jaren kende, en voor wie – volgens ingewijden op het ministerie – een pro-atlantische houding eveneens volstrekt vanzelfsprekend was.

Dus dat was het: onze politiek is helemaal georiënteerd op Amerika. Het maakt niet uit wat daar gebeurd of wat de Amerikanen doen, maar als klein landje willen wij schuilen bij de grote broer Amerika. Desnoods laten wij daarvoor onze andere bondgenoten en buren, zoals Duitsland en Frankrijk, vallen. Het beleid van de afgelopen jaren zou je dus kunnen omschrijven als: liever een verre vriend dan goede buren.
Dit heet dan realistische politiek te zijn in Den Haag, dat wil zeggen realistisch vanuit het oogpunt van je carrière. Botje en Broer wederom:

Frank Majoor, de secretaris-generaal, werd later ambassadeur bij de VN in New York. Nu is hij onze man bij de NAVO in Brussel. Majoor deed aan stuivertje wisselen met Herman Schaper. Hij naar de NAVO, Schaper naar New York. Boudewijn van Eenennaam, die – volg u het nog? - voorganger was van Siblesz als directeur-generaal politieke zaken, ging ban Washington naar de VN in Genève. En Siblesz? Die heeft nu de zeer gewilde post in Parijs. Tenslotte is er Ed Kronenburg, die indertijd als plaatsvervangend directeur-generaal Europese samenwerking niet direct bij de besluitvorming betrokken was, maar door zijn oude vriend De Hoop Scheffer werd benoemd als zijn kabinetschef bij de NAVO. Nu is hij secretaris-generaal op het ministerie. In die hoedanigheid moet hij nu proberen de imagoschade voor Buitenlandse Zaken en De Hoop Scheffer te beperken.

De Hoop Scheffer zelf is ook niet slecht terecht gekomen natuurlijk: die werd secretaris generaal van de NAVO.

Wat mij verbaasd is men blijkbaar zo eenvoudig het internationaal recht overboord zet om “machtspolitieke redenen” Nu kunnen daar soms misschien wel redenen voor zijn, maar bedenk dan dat zo’n beslissing voor een land als Nederland wel eens anders kan uitpakken als voor Amerika. Dat is een groot en machtig land dat als het haar zo uitkomt de internationale rechtsorde aan zijn laars kan lappen. De Amerikanen zeggen gewoon “wij staan boven de wet”. Dat doen alleen supermachten èn schurkenstaten. Maar kan Nederland, met zijn Internationale Hof van Justitie, zich dat veroorloven?

Ik sluit af met wijze woorden van Maxime Verhagen, die vandaag bij zijn presentatie van de defensieverkenningen zei (benadruk- king van mij):

[…]we zijn extra kwetsbaar, vanwege onze open samenleving, vanwege onze open economie en daar dienen we in EU en bondgenootschappelijk kader onze krijgsmachten op te richten.

De uitdagingen van de 21e eeuw moeten we eerst en vooral gezamenlijk aanpakken.
Internationale samenwerking dus. Er zullen situaties zijn, waarin een beroep wordt gedaan op onze Nederlandse militaire capaciteit om onze collectieve veiligheid te waarborgen en de internationale rechtsorde te bevorderen. Defensie, diplomatie en ontwikkelingssamenwerking zullen ook steeds meer geïntegreerd worden ingezet.

Als klein land met een open samenleving hebben wij meer baat bij internationale samenwerking (in Europees verband) en handhaving van het het volkenrecht dan aan machtspolitiek.

----
Noten:
[1]: Ik verwijs naar meerdere artikelen uit de opiniebladen: Vrij Nederland, HP/De Tijd en Elsevier. Helaas kan ik op hun sites geen link vinden naar de artikelen die ik op papier heb gelezen.
Ook ontbreekt een verwijzing naar het interview van De Hoop Scheffer van 13/2/10 in de Volkskrant. Ik kan het artikel niet meer vinden (alleen een samenvatting). Een papieren versie heb ik helaas niet meer.

Read more...

Gelukkig is het land waar de politiek saai is.

Het kan iemand die in politiek is geïnteresseerd niet zijn ontgaan: gisteren hebben de Amerikanen een wet aangenomen waarmee over 4 jaar het systeem van ziektekostenverzekering wordt hervormd. Het heeft een jaar geduurd en diegenen die het volgden dachten regelmatig dat het er niet meer van zou komen. Het oorspronkelijke voorstel van de Democraten was al grondig uitgekleed: de mogelijkheid om je te verzekeren bij de overheid, naast de bestaande particuliere verzekeraars, de z.g. “public option” – was al vervallen. En nadat de industrie (farmaceutische bedrijven, verzekeringsindustrie) allerlei voordelen hadden bedongen zou het voorstel dan eindelijk in stemming komen. Dit ging echter niet door omdat, nota bene een Democraat, Bart Stupak last kreeg van zijn geweten en een wijzigingsvoorstel indiende. Door dit voorstel werd het bijna onmogelijk gemaakt om je te verzekeren tegen een abortus. Afgevaardigde Stupak is namelijk “pro live”. Het merkwaardige is dat voor mensen die “pro live” zijn, het ongeboren leven belangrijker dan is dan het leven van volwassen. Ongeveer 40 miljoen Amerikanen kunnen zich niet verzekeren omdat het of te duur is of omdat ze een medische historie hebben. En net zoals een brandverzekering niet uitkeert als je een verzekering neemt nadat de brand is uitgebroken, zo kun je je ook niet verzekeren als je al ziek bent.

Door dit alles was het tot de laatste week spannend of het zou lukken, niet in de laatste plaats omdat de Republikeinen er alles aan deden om te voorkomen dat het tot een stemming zou komen. Maar omdat ze als minderheidspartij niet gaan over de agenda konden ze het niet tegen houden.

Mei Li Vos zucht ook van opluchting dat het Obama in ieder geval gelukt is om deze wet aan er door te krijgen. Wat haar echter opvalt bij dit alles is dat “op de een of andere manier […] de democratie veel meer [leeft] in de VS dan hier” Nu ben ik net als Mei Li Vos geen Amerika deskundige, maar de indruk die ik krijg bij het volgen van de politiek in Amerika is dat de democratie er juist niet functioneert. Het is misschien wel waar dat het heel levendig is wat er allemaal gebeurd maar dat heeft weinig met democratie te maken.
Neem b.v. de tea party beweging – die zich ook verzet tegen de hervorming van de gezondheidszorg. De Tea Party verzet zich tegen de stimulering van de economie wegens het begrotingstekort. Ook beweert men dat de overheid zich niet met gezondheidzorg zou mogen bemoeien want dat zou niet constitutioneel zijn. En verder zijn er natuurlijk de bekende beschuldigingen dat Obama een socialist is die een staatsgreep pleegt. En Sarah Palin ten slotte wist te melden dat er over leven en dood van burgers in “death panels” zou worden besloten.

Het is een en al nationalistische en reactionaire hysterie die door de Republikeinen wordt gebruikt om het verzet te mobiliseren. Dankzij het propaganda kanaal van Rupert Murdoch, Fox News, krijgt deze onzin ruime aandacht waardoor de beweging nog populairder wordt. Dit is geen teken van  een levendige democratie maar een teken van verval ervan. Misschien dat de democratie in Nederland saai is, maar ik zou niet jaloers zijn op Amerikaanse toestanden – wat niet wil zeggen dat het hier niet beter kan. Echter: gelukkig is het land waar de politiek saai is.

P.S. En dan ging dit nog maar over de gezondheidszorg. Ik had eigenlijk iets willen schrijven over de droevige verjaardag die vorige week vrijdag bijna ongemerkt voorbij is gegaan: 7 jaar geleden is de oorlog in Irak begonnen. Als ik tijd heb zal ik dat later van de week doen.

Read more...

Wat je zegt ben je zelf

Update 22/3/10
Update 24/3/10
Als kinderen onder elkaar scholden we elkaar wel eens uit. Ik zal de infantiele beschuldi-gingen  die we gebruikten hier maar niet herhalen, behalve het weerwoord dat we vaak klaar hadden: wat je zegt ben je zelf. Ik moest hieraan denken toen ik deze post van Michael van der Galien op De Dagelijkse Standaard vond: het ware gezicht van links.
Maar eerst wat geschiedenis

ACORN

De Amerikaanse groep ACORN (Association of Community Organizations for Reform Now) is een organisatie van opbouw-werkers die als doel heeft arme Amerikanen aan werk te helpen, een huis, een opleiding en tijdens verkiezingen mensen motiveert om te gaan stemmen. ACORN wordt al jaren door rechtse actievoerders beschuldigd van verkiezingsfraude. Vorig jaar september kwam zij weer in het nieuws toen bleek dat medewerkers van ACORN juridisch advies hadden gegeven aan een pooier met zijn als hoer acterende vriendin. Dit bleek een sting-operatie te zijn van James O’Keef. Met zijn vriendin is hij meerdere ACORN kantoren afgelopen om te informeren naar de mogelijkheden om geld te verdienen met een bordeel. Hij in zogenaamde pooier outfit: een bont-cape, fedora en wandel stok. Hannah Giles, zijn vriendin, was natuurlijk passend schaars gekleed. Het komische resultaat kan op YouTube bekeken worden. ACORN exposed.


Vanaf dat moment was James O’Keef is de Gunter Wallraff van conservatief Amerika. Zo verscheen hij  bijvoorbeeld in vol ornaat op Fox News:

Over ACORN is in Amerikaanse conservatieve kringen veel te doen geweest. Volgens Republikeinen is zij een radicaal linkse groep die op grote schaal stembusfraude pleegt. Nu is het natuurlijk niet verwonderlijk dat een dergelijke actiegroep op weinig bijval kan rekenen van de Republikeinen als zij stemmen werft onder arme, vooral zwarte Amerikanen, waarvan natuurlijk verwacht kan worden dat deze juist op Democraten gaan stemmen. Al jaren lang wordt nu door rechtse actiegroepen actie gevoerd tegen ACORN. Regelmatig waren er dan ook beschuldigingen tijdens en na de verkiezingscampagne gericht aan het adres van ACORN. Deze acties zijn zo succesvol dat een meerderheid van het publiek denkt dat dankzij fraude van ACORN Obama de verkiezingen heeft gewonnen. Nog nooit is er iets bewezen van deze beschuldigingen.

Groot was dan ook de triomf vorig jaar toen James O'Keefe en Hannah Giles het ware karakter van deze groep eindelijk voor de buitenwereld aan konden tonen door met een geheim camera te filmen in de kantoren van deze actiegroep. Eindelijk gerechtigheid. Men stelde zelfs al voor om O’Keefe en Giles te nomineren voor de Pulitzerprijs voor jour- nalistiek. Een en ander had ook vervelende gevolgen voor ACORN: de Bank of America brak het contact af, en het Congress (met Democraten in de meerderheid!) besloot de overheidssteun voor ACORN per onmiddellijk stop te zetten.

Een eerste barst in de roem werd zichtbaar bij de voorbereidingen trof voor zijn volgende actie. O’Keefe werd gearresteerd bij een poging tot inbraak in het kantoor van Mary Landrieu, Democraat en Senator voor Louisiana. [1]  De definitieve ontmaskering van O’keefe volgde daarna snel door het werk van blogger Brad Friedman: het blijkt dat O’Keef tijdens het bezoek aan de ACORN kantoren helemaal geen pooier kostuum heeft gedragen. Ook was Hanna veel minder sexy gekleed als in de intro en bij de aftiteling van de video wordt gesuggereerd. Het blijkt dat de video’s op maat gesneden zijn om het verhaal van “de pooier en zijn hoer zoeken advies” geloofwaardig te maken. In werkelijkheid waren ze decent gekleed en deed O”Keef zich voor als student die advies zocht voor zijn vriendin die hij wilde helpen en, heel vervelend allemaal, werkzaam was als prostituee.[2]. Door creatief edit werk was er een heel ander verhaal van gemaakt.

Een koekje van eigen deeg
Tot zover de achtergrond. Ik volg deze ACORN geschiedenis al enige tijd maar ik had de post van Michael van der Galien gemist: Het ware gezicht van links. De aanleiding voor Michaels post is het commentaar van een lezer die zich boos maakt over een plagerijtje Joshua. Deze had elders beweerd dat “nu de Partij van de Arbeid kapot is, gaan we D66 afbreken”. Het is dom om je over zoiets kinderachtigs boos te maken en Michael maakte het met een-tweetje met Joshua af door zijn mening eens goed te luchten over links. Volgens Michael laat links hier haar ware aard zien. De ware aard van links is namelijk dat zij werkt volgens Saul Alinsky's Rules for Radicals. Michael schrijft:

Natuurlijk gelooft links eigenlijk helemaal niet in politiekecorrectheid. Het is gewoon één van de wapens die ze tegen rechts gebruiken. Als goede leerlingen van Alinsky doen ze er alles aan om rechts in het verdomhoekje te zetten en als ’nites [sic] ontziende gedachtencriminelen ’ neer te zetten terwijl in feite zij, niet wij, de Macchiavellistische politiek geperfectioneerd hebben.
[opsomming van de Alinsky regels]
Bovenstaande is natuurlijk buitengewoon vervelend voor fatsoenlijke mensen als u en wij, maar er is ook goed nieuws. Het blijkt namelijk dat we de rollen heel gemakkelijk om kunnen draaien. Zo gaf Andrew Breitbart links de afgelopen weken bijvoorbeeld een koekje van eigen deeg. Het gevolg: ACORN, een organisatie die Alinksy’s regels zo ongeveer als huisbijbel hanteert, is ten dode opgeschreven.

Wie deze droevige geschiedenis van ACORN een beetje heeft gevolgd kan de ironie hiervan niet ontgaan: niet links (lees het commentaar van Han van der Horst bij dezelfde post over het gebruik van deze term) maar rechts is bedreven in de toepassing er van de regels voor radicalen - rechts radicaal dan. Ik herhaal ze hier nog maar even (uit de post van Michael, zijn commentaar heb ik weggelaten):

Regel 1 Macht is niet wat je hebt maar wat de vijand denkt dat je hebt.
Regel 2 Ga nooit buiten de expertise van je eigen mensen en probeer altijd buiten de expertise van je vijand te gaan.
Regel 3 Dwing de vijand zich aan zijn eigen regels te houden
Regel 4 Maak je vijand belachelijk wanneer je maar kan.
Regel 5 Een goede tactiek is er één die je eigen mensen leuk vinden om uit te voeren.
Regel 6 Blijf de druk op de ketel houden, geef de vijand nooit de gelegenheid bij te komen.
Regel 7 De bedreiging is vaak angstaanjagender dan het ding zelf.
[Regel 8?] De belangrijkste: Kies het slachtoffer, bevries het, isoleer het, personificeer het en polariseer het.

Ik laat de invuloefening over aan de lezer. Natuurlijk is niet ACORN de radicale organisatie maar het zijn de rechtse actievoerders die blijk geven goede leerlingen te zijn van Alinsky door als niets onziende cynische gedachtencrimelen fatsoenlijke mensen zoals u en ik te bedriegen. Niet alle regels zijn op deze zaak goed toe te passen, maar zeker regel 4, 5, 6 en 7 en 8 kunnen regelrecht toegepast worden op de campagne die tegen ACORN wordt gevoerd.[3]

Wat je zegt ben je zelf
Met je kop door de helft
Met je kop door de muur
Ben je morgen lekker zuur

----
Update 18/3/10 storende fout gecorrigeerd: dat "zwarte Amerikanen ...niet op Democraten stemmen" moet natuurlijk zijn "juist op Democraten stemmen".
----
Update 22/3/10 TPM meldt dat de landelijke organisatie van ACORN als gevolg van de problemen wordt opgeheven. O'Keefe krijgt toch zijn.
----
Update 24/3/10Brad Friedman meldt nogmaals voor alle duidelijkheid dat O'Keef zich niet als pooier heeft voorgesteld. Maar de New York Times - de veelgeprezen "liberal" kwaliteitskrant - weigert deze fout toe gegeven. Wie zeggen ook al weer altijd dat de media zo op de hand van links zijn? De landelijke organisatie van ACORN is inmiddels failliet. En zie ook deze cartoon van Tom Tomorrow.

----
Noten
[1] Er is nog veel meer over deze zaak te melden. Over het gedrag van de New York Times die vorig jaar september het bericht plaatste dat O’ Keef zich als pooier voordeed en de kantoren van ACORN bezocht om advies te vragen. De NYT weigert nu echter een correctie te publiceren. Lees BradBlog hierover. De reden: The story says O'Keefe dressed up as a pimp and trained his hidden camera on Acorn counselors. It does not say he did those two things at the same time.
En zie ook deze post over over de moderene mogelijkheden om video te editten. De mogelijkheden zijn eindeloos. Het is veel betekend dat O’Keefe het ruwe video materiaal dan ook nog steeds niet openbaar heeft gemaakt.
[2] Landrieu is 2005 nog in Nederland geweest na de stormramp Katrina om te kijken hoe wij dijken bouwen.
[3] Ik heb nog geen berichten gezien over de recente ontwikkelingen rond ACORN en James O’Keefe op De Dagelijkse Standaard. Ik heb alleen posts van vorig jaar gevonden.

Read more...

Land of the brave, home of the free?

Update 9/3/10
Update 12/3/10

Geen beter vermaak dan leedvermaak. Bij de nieuwe groepsblog van Stan de Jong et.al. Het Nieuwe Journaal en bij De Dagelijkse Standaard kunnen ze er maar niet genoeg van krijgen: Obama is hun held geworden en bij links is het volgens hun oorverdovend stil. Obama doet namelijk precies die dingen die door hun gewaardeerd worden: hij bouwt kerncentrales, hij gaat door met de oorlog in Afghanistan. Foei! Partij van de Arbeid dat je Obama nu laat vallen! Isser kopt “Obama, mijn president?!”. En percolator schrijft:

U zult begrijpen dat ook dit besluit van Obama niet in goede aarde valt bij het gros van zijn Nederlandse fans, veelal mensen met naïeve rudimentair-pacifistische tendensen. En ook hier worden we geconfronteerd met een overdonderend stilzwijgen in de media. We zien geen reacties van afkeuring en geen enkele veroordeling uit de mond van al die hijgerige Obama-supporters van het eerste uur.

Het kan verkeren.

Waarom horen we zo weinig van deze successen van Obama? Omdat de media zo links zijn en omdat "links" een ander woord is voor "hypocriet"? Maar ik dwaal af, dit is misschien iets voor een toekomstige post. Want feit is wel dat er weinig is om over te juichen voor links als het gaat over Obama, die volgens mij eerder een conservatief dan progressief politicus is.

Zoals ik al eerder heb betoogd is het principe van de rechtsstaat een belangrijk wapen in de strijd tegen het terrorisme. In de praktijk blijkt  dat het averechts werkt wanneer je deze principes loslaat en gaat vechten “zonder handschoenen” tegen de dark side. Tenzij je volledige geheimhouding kan garanderen werkt het gebruik van immorele methoden in je nadeel – en geheimhouding lukt maar zelden. Dick Cheney en zijn neoconservatieve vrienden konden Osama Bin Laden en zijn terroristische vrienden geen betere dienst bewijzen dan zonder VN-mandaat Irak te bezetten, het land in chaos te storten en mensen zonder proces gevangen zetten en martelen.

Tot zover de geschiedenis. Wie had gehoopt dat het met Obama beter zou gaan heeft het mis gehad. Guantanamo Bay is nog steeds open, er zitten nog steeds mensen in de gevangenis zonder enige vorm van proces en Dick Cheney loopt nog steeds als vrij man rond.
In the land of the brave home of the free blijkt dat het bekende zelfreinigende vermogen van de democratie – gesteund door het feit dat er in Amerika vrijheid van meningsuiting is – hapert. David Shor stelt het zo: Amerika heeft het geloof in haar eigen kracht verloren.

Wat is er aan de hand? Het gaat om de rechtszaak tegen een terrorist, namelijk van Khalid Sheikh Mohammed. Oorspronkelijk was het plan dat hij voor de rechtbank in New York berecht zou worden maar na veel misbaar van de Grand Old Party krijgt de regering Obama nu slappe knieën en er wordt overwogen om hem voor een militaire rechtbank te veroordelen. Men is bang voor terroristische aanslagen in New York en – onvoorstelbaar – hij zou wel eens vrij gesproken kunnen worden. Dat is niet geheel uit sluiten omdat hij namelijk gemarteld is, en bewijs verkregen door marteling is – ook in Amerika – niet geldig. Laat dit even goed tot u doordringen want Khalid Sheikh Mohammed is een van de organisatoren van 9/11.

Rahm Emanuel is een adviseur van Obama en net als zijn tegenhanger van bij de Republikeinen Karl Rove bij is hij een echte politicus van het soort dat zich zelf erg slim vind. Hij heeft naar het schijnt een deal gemaakt met de Senator Lindsey Graham van de Republikeinen: in ruil voor het afzien van berechting voor een civiele rechtbank zouden de Republikeinen hun verzet tegen het sluiten van Guantanamo Bay opgeven. Of dit slim is is is nog maar vraag want Senator Lindsey Graham is niet erg betrouwbaar. Hij heeft in 2006 namelijk valsheid in geschrifte gepleegd, door tijdens een rechtszaak vervalste verslagen van een Senaatvergadering aan de rechter gegeven. (Jawel, een US Senator, en hij zit er nog, gek he?)

Het blijkt dat dit soort politiek, waarbij  men fundamentele principes van de rechtsstaat inlevert voor politiek gewin, onverminderd doorgaat onder de Democraten. Dit waren we gewend onder Bush en Cheney en we hadden het niet verwacht van de Democraten. Uit alles blijkt dat we van het land van der dapperen voorlopig nog maar weinig moed kunnen verwachten – althans niet van de huidige politici die nu het land leiden, ik heb het nadrukkelijk niet over de soldaten die het vuile werk opknappen – en nog minder van de club die het straks na de volgende verkiezingen weer zal overnemen.

Het verbaast mij dan ook dat er in Nederland zo weinig aandacht is over dit nieuws uit Amerika, dat toch onze bondgenoot is. Het land met wie wij samen oorlogen vechten en dat ons, laten we dat vooral niet vergeten, 65 jaar geleden heeft bevrijd van de Nazi’s. Inderdaad, het kan verkeren.

Update 9/3/10:
Ik zie op Twitter dat Karl Rove een boek heeft geschreven. In bovenstaande post vergelijk ik Rove en Rahm - maar Rove is toch nog wel een graadje erger. Eric Boehlert van Media Matters for America over het boek:

Just try to count the Gore lies found in this one single paragraph:

Over the past few decades, Gore had said that he had created the Internet, been the model for Love Story, led a crusade against tobacco, discovered the Love Canal chemical disaster, lived on a farm while vice president, never grew tobacco on his farm, didn't know that his visit to a Buddhist temple was a fund-raiser, faced enemy fire in Vietnam, and sent people to jail as a reporter. It was a compelling life story; unfortunately, none of it was true.

What's astonishing is that all these Gore lies have been thoroughly debunked. Like many, many years ago. It's common knowledge that this stuff is garbage. Yet here's Rove, ten years later, casually lying about Gore, secure in his knowledge that conservative readers of the book won't care that the claims are false, and apparently also secure in the knowledge that his publisher, Simon & Schuster's Threshold Editions, doesn't really care about fact checking and will publish whatever partisan tripe he types up.

Natuurlijk is een democratie nooit perfect en er zullen altijd misstanden blijven maar wat verontrustend is aan deze zaak is dat hij dit zo openlijk en ongestraft kan doen. Het zelfreinigend vermogen dat een democratie heeft, doordat misstanden openlijk aan de kaak gesteld kunnen worden, werkt in Amerika blijkbaar niet.

Update 12/3 Glenn Greenwald beschrijft gedetailleerd (zoals gebruikelijk) hoe het komt dat Barak Obama en de Democraten maar niet los lijken te komen uit dit moeras: uit angst om uit gemaakt te worden als "zwak tegen terrorisme" blijven ze vasthouden aan het oude beleid. Hierdoor nemen ze geen principieel standpunt in voor handhaving van de rechtstaat. Het is deze houding die is afgekeken van de Republikein - die daar veel beter in zijn - die de Democraten juist impotent en zwak maakt in de ogen van veel kiezers.

Read more...