Whats in a name?

Onlangs vroeg iemand mij, waarom schrijf je onder pseudoniem?. En vorig jaar met de Kerst had de Koningin het in haar Kersttoespraak over mensen die op internet zich achter hun schermen verbergen om alles te durven zeggen.

De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen maar ze blijven op 'veilige' afstand, schuilgaand achter hun schermen. Wij kunnen nu spreken zonder te voorschijn te komen, zonder zelf gezien te worden, anoniem. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend. Niet het vreemd zijn maakt de ander agressief maar agressiviteit maakt de ander tot vreemde.

Dat was niet de reden. De reden om niet met mijn eigen naam te schrijven was dat ik er geen enkel vertrouwen in had wat andere mensen er van denken. Ik heb nooit de intentie gehad om als anoniem lafbekje overal te spreken zonder te voorschijn te komen, integendeel. Bovendien heeft trollen en zuigen mij nooit aangetrokken. Ook heb ik de misschien wat romantische notie dat op internet iedereen vrij en zonder ruggespraak kan zeggen wat hij of zij denkt, waarbij het niets uit maakt wie je bent, alleen maar wat je zegt.

Als verder niets van je bekend is dan dat wat je geschreven hebt, is het enige wat telt dat wat je geschreven hebt. Kletsen en argumenteren, dat is al wat ik wil.

En waarom dan Koekebakker? Koekebakker is de verteller van Titaantjes, van Nescio.

Jongens waren we maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf. We zijn nu veel wijzer, stakkerig wijs zijn we, behalve Bavink, die mal geworden is. Wat hebben we al niet willen opknappen. We zouden hun wel eens laten zien hoe’t moest. We, dat waren wij, met z’n vijven. Alle andere menschen waren ‘ze’. ‘Ze’, die niets snapten en niets zagen. ‘Wat?” zei Bavink, ‘God? Je praat over God? Hun warme eten is hun God.’Op enkele ‘goeie kerels’ na werd iedereen door ons veracht. Heel stilletjes zeg ik daar nu bij: Én niet ten onrechte’, maar dat mag niemand hooren. Ik ben nu geen held meer. Je weet niet hoe je de menschen nog eens noodig kunt hebben. En Hoyer vind ook dat je geen aanstoot moet geven. Van Bekker zie of hoor je niks meer. En Kees Ploeger praat van die rare kerels die ‘m op den slechten weg brachten. Maar toen waren we in de dagen onzer dwaasheid, de uitverkorenen. Gods, ja God zelf. Verstandig zijn we nu, alweer behalve Bavink, en we kijken mekaar aan en glimlachen en ik zeg tegen Hoyer: ‘we zijn er niet op vooruit gegaan.’Maar Hoyer is al te ver heen, hij begint bij de bonzen van de S.D.A.P. te hooren, en maakt een gebaar van twijfel met z’n handen en z’n schouders.
Wat we eigenlijk doen zouden is ons nooit duidelijk geweest. Iets zouden we doen. Bekker had een vaag besef dat-i alle kantoren wilde afbreken. Ploeger wilde zijn baas z’n eigen klokken laten inpakken en er bij gaan staan met een sigaar in z’n hoofd en vloeken op die kerels die nooit iets konden doen. Eéns waren we’t, dat we ‘eruit’ moesten. Waaruit, en hoe? Eigenlijk deden we niets anders dan praten, rooken, drinken en boeken lezen. Bavink vrijde bovendien nog met Lien. Achteraf bedenk ik, dat we een prachtig stel kerels geweest waren om rijk te zijn, maar ‘centen hebben’ vonden we verachtelijk; alleen Hoyer begon daar vrij gauw anders over te denken. Bavink begreep niet, waarom die kerels zoo maar in rijtuigen mochten rijden en dure jassen aanhebben en andere lui commanderen, die niet stommer waen dan zijn. Automobielen zag je toen nog zo niet.
Heele zomernachten stonde we tegen ’t hek van ’t Oosterpark te leunen en honderd uit te boomen. Een heel kamerameublement zou je daaraan hebben kunnen verdienen, als je dat allemaal had kunnen onthouden. Er wordt toch zooveel geschreven tegenwoordig.

En voor wie mijn echte naam wil weten, deze staat nu in mijn profiel. Maar wat maakt het uit?

Speciaal geschreven voor Beatrix die er over begon en voor Bart die het vroeg. Meer over bloggers en hun pseudoniem.

----
29/5/10: typefauten en format aangepast.